Namiddagzon schijnt, zwoele avond en nacht wacht, bier staat koud, de eerste klanken van de brassband Gallowstreet komen ons tegemoet en we zijn klaar voor de eerste optredens van Typhoon, Jarrod Lawson en het kwartet van Anouar Brahem: all set voor North Sea Jazz 2015. Volg ons via deze Jazzism live blogs en beleef het mee!
Zie ook: Live blog, Jazzism op North Sea Jazz (2), Jazzism op NSJ (3), Jazzism op NSJ (4), Jazzism op NSJ (5), Jazzism op NSJ (6)
Na de vurige en uitbundige klanken van de Amsterdamse brassgroep Gallowstreet, start het 40- jarige jubileum met een nieuw gezicht in de Congotent. Hij wordt de soulsensatie van 2015 genoemd: Jarrod Lawson. De Amerikaanse pianist annex zanger brengt een mix van soulvolle jazz met zijn septet. Het eerste stuk, Soulsymphony, roept beelden op van een zwoele zondagmiddag, layback en beheerst. Wel een beetje braafjes voor een openingssong.
Met het tweede nummer geeft zijn band meer gas, visueel blijft het wat statisch om naar te kijken. Lawson’s zangkwaliteiten zijn uitmuntend, maar wel wat over de top door vele fraseringen en flageoletnoten; een kwestie van smaak. Zijn pianospel vloeit fraai samen met zijn zang, maar qua solo’s klinkt het toch wat mat, alsof hij nog niet goed warmgedraaid is. Dat is ook merkbaar aan het publiek, dat wat matig reageert.
Muzikaal zit het allemaal goed in elkaar: accenten, timing, koortjes, strakke ritmesectie en toch raakt het te weinig. Misschien doordat er climaxen ontbreken in de nummers. Wanneer Lawson laat horen dat hij qua pianospel ook behoorlijk wat in zijn mars heeft, komt het geheel meer los.
In de Yenisei -een van de kleinere zaaltjes van North Sea Jazz- was er weinig tijd om op te warmen. Met de groep van de Amerikaanse drummer/componist Tyshawn Sorey moest het publiek meteen vol aan de bak. Zijn pianotrio laveert tussen vrije improvisaties en hedendaags gecomponeerde muziek a la Morton Feldman met hier en daar de suggestie van een groove. Daarbinnen vervulde Sorey uitvoerend gezien zelf een tamelijk bescheiden rol; vooral pianist Corey Smythe viel op door zijn veelzijdige spel. Avontuurlijk, hedendaags en hoogst origineel trio met een indringende sound.
Door naar etnische, dromerige klanken van het kwartet van Anouer Brahem, deTunesche oud speler. Deze mannen gaan volledig op in hun muziek. Het samenspel tussen Claus Gesing (baskl), Francois Cuturier (p), Björn Meyer (b) en Brahem (oud) is mooi in balans en de interactie sterk.
De uitgesponnen melodieën, oosterse harmonieën en uptempo ritmische motieven wisselen elkaar goed af en het collectief overtuigt met dynamisch spel. De composities hebben een filmisch karakter en spreken daardoor erg tot de verbeelding. Soms nemen ze iets te veel gas terug, maar desalniettemin een must see.
Typhoon opent voor North Sea in de Nile. Vorig jaar stond hij nog in de Mississippi. Zijn populariteit is groeiende en hij wordt met veel gejuich onthaald. Het optreden begint rustig met een saxintro van Coen Witteveen en andere jazzy brassriffs. En dan breekt hij los met niet altijd verstaanbare raps als Surfen en het heavy rockende IJswater. Wel creëert hij met z’n melodieuze hiphop soms gemixt met reggae meteen n feeststemming.
Gisteren lag er al jong grut voor de ingang van Ahoy in uitbundige outfits. Het stond ongetwijfeld met de neus vooraan, terwijl veel nieuwsgierig publiek in de overvolle Maas zaal bedrogen uitkwam. Velen vangen slechts een glimp op van Lady Gaga en een van de laatste original crooners, Tony Bennet.
Van niet al te spannende standards naar een interessanter duo dat niet mag ontbreken op 40 jaar North Sea: Herbie Hancock en Chick Corea. Na de 
opening van wat vage soundscapes van Hancock, neemt Corea het voortouw met zijn herkenbare mix van klassieke- en fusionjazzinvloeden. Het duo speelt vrij, vult elkaar naadloos aan. Het speelplezier is duidelijk zichtbaar. “Beginnen met niets, toewerken naar iets moois en dan weer eindigen met niets”, aldus Corea. Wellicht is daardoor hun spel het ene moment boeiender dan het andere moment. Soms spuwen ze te veel noten, zonder ruimte op te zoeken. Maar altijd swingend, dynamisch, zorgvuldig en levendig, en natuurlijk door klassiekers aan te halen zoals Watermelon Man.
Een jonge hond die klassiekers op zijn eigen lijf schrijft, is zonder twijfel Jose James. De zanger bracht op Blue Note al een prachtige ode aan Billie Holiday, en maakt dat live ook waar. Met zijn herkenbare uithalen, fluwelen frasering en rake timing, windt hij de zaal om zijn vinger. Verfrissend ook om hem in een wat kleinere en akoestische bezetting te horen spelen. Hoewel, na een aantal nummers maakt hij een omslag naar zijn eigen repertoire, zoals Come to my door en het pittige Anywhere u go. Afwisselend, maar daardoor vliegt de sfeer van de wat intieme setting alle kanten op. Overigens is de band wel minder geroutineerd dan de jongens waarmee hij voorheen tourde. Met name toetsenist Takeshi Ohbayashi overtuigt te weinig in de elektrische songs. Het geluid was overigens niet zo best. James toont wel z’n veelzijdige sound die hij door de jaren heen heeft opgebouwd en zijn altijd sexy, warme stem.
Een hele andere sfeer raast door de Madeira. Pianist/componist Nik Bartsch staat hier met zijn nieuwe Rhythm Clan: zijn vaste ritmesectie aangevuld met gitaar en vier blazers. Zijn herkenbare terugkerende motieven, grooves en thema’s, die bijna een hypnotisch effect creëren, vormen wederom de basis, evenals bij zijn voorgaande Ronin projecten. De blazers geven een nog wat donkerder randje aan zijn stukken. Sluit je ogen en je begeeft je in een rollercoaster, een mysterieuze trip met bestemming onbekend. Heerlijk!
Tot slot de muziek van componist en tenorsaxofonist Joe Henderson, die wordt vertolkt door masterstudenten van het Conservatorium van Amsterdam en internationale deelnemers aan de Keep An Eye Summer Jazz-workshop. De geconcentreerde studenten staan onder leiding van Justin DiCioccio die vol overgave de rijke harmonische variaties van Henderson instrueert: stampend op de grond en met staccato armgebaren, maar af en toe ook guitig dansend met de drummer. Zijn enthousiasme brengt hij niet helemaal over op de studenten, die geconcentreerd, maar virtuoos spelen in hun zwarte tenue. Het enige witte baken in de zwarte massa is de leadtrombonist en bij hem kan er af en toe wel een heupwiegje vanaf. Met begaafde solist Jesse van Ruller wordt er onder andere Recorda Me gespeeld vol latininvloeden.
Al met al is een gevarieerd North Sea Jazz Festival op stoom en komt Jazzism vanavond met nog meer verslagen, rechtsreeks van het front.
Jazzism-team: Angelique van Os, Nicole van Hoof, Koen Graat, Rik van Boeckel, Kees Smallegange & Paul Evers. Fotografie: Tom Beetz
