Terug op het nest, geslapen, gegeten, gedronken en in katzwijm nagenoten van een dynamische eerste dag van het 40 jarige North Sea Jazz Festival. Bel voor de tweede ronde.
Met een extra nagekomen vermelding van het grote talent Benjamin Clementine. De Britse singer/songwriter met een geheel eigen authentieke stijl zong zich blootsvoets en in stijl door een fraai verhalend en kronkelig repertoire, echt een artiest om eens live mee te maken.
Deze tweede dag opent in de moerasdelta’s van Rotterdam met Reverend Shine Snake Oil Co, een kwartet dat opereert vanuit Denemarken. Puike, integere r&b- blues en waarachtig vertolkt, geinspireerd door onze lieve Heer, wijn, whiskey en de meisjes .
Leon Bridges, de debutant uit het Amerikaanse zuiden die zo diep put uit de geschiedenis van de Amerikaanse gospel en soul, treedt in een uitpuilende Congo tent op en weet bijkans niet wat hem overkomt. Een mensenmassa voor zijn vintage soul moet hem uniek voorkomen. Toch is het nog geen vlammende Daptone-stijl artiest: hij blijft braafjes binnen de stijlvormen van zijn debuutalbum. Gaat zeker hoge ogen gooien, maar zijn presentatie kan een tikje vuurwerk gebruiken. Leefkuil-soul, als het ware.
Onze eigen Jett Rebel funkte er in de immense Nijl hal flink op los en is gezegend met een het grootste muzikale talent van ons land. Onverwachte Stevie Wonder-covers, met vocoder in Should Have Told You en vet op hammond in de eerste nummers…. maar het ontbreekt hem toch aan maatvoering: hij is bijna te enthousiast op het podium en zijn songmateriaal is live meer jam-gerelateerd, dus lang uitgesponnen soli, veel gespring en gezwaai, maar uiteindelijk toch te licht in echte gekaderde songs om die hal te vullen, hoe sympathiek en bevlogen ook. Zijn prachtige witte jurk en voorkomen a la Conchita Wurst ten spijt.
De temperatuur loopt al snel op in de goed bezochte Maas met de smooth jazz- en soulklanken van David Sanborn en zijn Electric Band. De Amerikaanse saxofonist start met twee stukken van Marcus Miller en laat gelijk horen dat hij nog altijd over een loepzuivere sound beschikt die herkenbaar is uit duizenden: zwoel, romantisch, gelikt en swingend tegelijk. Zijn flageoletnoten zitter er wel een paar keer naast of hij blaast bewust out-of key. Verder niets dan een spetterend begin van de tweede dag met een flinke dosis funk, fusion en Caribische klanken.
Ingetogen en broeierig met af en toe een enorme ontlading: drummer Brian Blade (vanavond ook nog te zien met Wayne Shorter) maakt met zijn Fellowship Band de ideale combinatie van Amerikaanse en Europese jazz. Sfeervolle klanken gespeeld met een Amerikaanse identiteit.
Over naar Dee Dee Bridgewater. De immer veelzijdige jazz soul zangeres blijkt van nog meer markten thuis dan we al wisten. Na allerlei internationale projecten brengt ze nu de authentieke jazz van New Orleans, iets wat heel dicht bij haar hart ligt. Het NO Jazz Orchestra olv Irving Mayfield Jr. krijgt van haar net zoveel de ruimte als zij zelf opeist en daar worden ze allebei mooier van. Het is een heel bijzondere combinatie van toegankelijke melodieën en pittige ritmische oprispingen.
Tot slot nog een vermelding waart: de relaxte bigband jazz van JM World Orchestra uit Zagreb, een internationaal orkest met veel jonge solisten. Even een portie echt bigbandjazz, een prettige afwisseling tussen het stijlbrede NSJF-tapijt. Op naar de volgende blog!
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Hoof, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz.
