Over fijne en verrassende combinaties gesproken: wie dook er op bij de Paco de Lucia Tribute? Juist: achter de toetsen Chick Corea. Daarmee werd het, door filmfragmenten met de meester onderbroken, eerbetoon flink opgekalefaterd. Corea voelde zich prima thuis binnen het flamenco idioom.
Zie ook Live blog: Jazzism at North Sea Jazz (1), Jazzism op NSJ (3), Jazzism op NSJ (4), Jazzism op NSJ (5), Jazzism op NSJ (6).
Over naar Marcus Miller. Speelde veel materiaal van zijn laatste album Afrodeezia, waarin hij refereert aan zijn Afrikaanse roots. Met We Were There was er een indrukwekkend eerbetoon aan George Duke. In een ander nummer speelde hij op de gimbri, een Afrikaans snareninstument en zette aldus een uiterst gevarieerde set neer.
Zangeres Lizz Wright bewees opnieuw hoe knap ze in die festivalgekte in haar eigen sereniteit stapt: vol diepte en geconcentreerd. Start in met Old Man van Neil Young, staat meteen. September volgt nieuwe cd, nw nummer If You Leave Me, een nummer waarvan ze dacht dat Sam Cooke het toen gezongen zou kunnen hebben. Hoe vaak je haar ook ziet, Lizz blijft zich verdiepen. Pure schoonheid, in de bloedhitte, dat wel, want warm en benauwd is het nog altijd.
In De grote Maas zaal is het inmiddels stampvol: het cabareteske duo Bennett-Gaga treedt aan. Lady Gaga zingt Sonny & Cher’s Bang Bang, Tony Bennett zingt Duke Ellington’s In My Solitude, en voegt Gaga toe: “Lady, I can give you anything but love.” Er worden allemaal speelgoedbeertjes het podium op gegooid, als Gaga wordt onderbroken door gillende meiden. “Put your phone down,” zegt ze tegen het publiek. De kids gehoorzamen.
De avontuurlijke en grensoverschrijdende pianist Vijay Iyer staat voor de derde keer op North Sea, dit keer met trio Stephen Crump (b) en Marcus Gillmore (d), met wie hij al lange tijd speelt. De mannen spelen onder andere repertoire van hun laatste plaat, Break Stuff (ECM). Vanaf de eerste noten staat de groep op scherp: virtuoos, dynamisch en elkaar uitdagend. Het eerste stuk oogt voor Iyer-begrippen wat traditioneel, maar halverwege maakt hij al allerlei zijsprongen. Van poëtische, dromerige klanken naar uitdagende suspense, Iyer heeft het allemaal in de vingers. De Amerikaanse pianist van Indiase roots speelt met ritmewisselingen, uiteenlopende grooves, maatsoorten en sferen. Alsof je telkens een andere kamer betreedt, en toch past het als een puzzel in elkaar. Er gebeurt zoveel op dat podium, dat het na tien minuten al duizelt, zoveel indrukken. Geen moment verveelt Iyer. Muziek van de bovenste plank waar het publiek niet voor niets al ruim van te voren in de zaal zit. Daarom is het wel een beetje onbegrijpelijk dat een artiest van dit kaliber in de kleine en benauwde Yenisei geprogrammeerd staat.
Een man die ook bekend staat om zijn veelzijdigheid is Terence Blanchard. Dit keer geen filmische indrukken en soundscapes, maar een mix van diverse stijlen zoals fusion, R&B, funk en zelfs hiphop. Hij slaat een andere weg in met zijn nieuwe project, E-Collective met wie hij het album Breathless opnam. Op bassist Donald Ramsey na, telt zijn kwintet jonge talentvolle musici, zoals pianist Fabian Almazan. Ook gitarist Charles Altura toont zijn virtuositeit, waarbij het gevoel voor diepgang niet verliest. Blanchard geeft zijn muzikanten veel ruimte en vult zelf toetspartijen aan, naast zijn trompetspel. De solo’s zijn soms wel wat langdradig, waardoor de focus wat wegebt. Chris Bailey is een beest op de drums, hij ramt, beukt en swingt vanachter zijn slagwerk. De composities zijn wat minder pakkend wellicht dan we van Blanchard gewend zijn en zelf treedt hij minder op de voorgrond. Jammer.
Tot slot: eveneens een Nederlandse primeur van Forq, het ‘leiderloze’ kwartet met onder meer bassist Michael League (Snarky Puppy) en Henry Hey (Rudder) dat fusion-clichés aaneen rijgt en zelfs hip laat klinken. Minder vernuftig dan Snarky Puppy of Rudder, maar de grooves en solo’s zijn onweerstaanbaar. We lusten er wel pap van. Op naar meer, w.o. Mary J Blige, Avishai Cohen en D’Angelo.
Jazzism-team: Angelique van Os, Nicole van Hoof, Koen Graat, Rik van Boeckel, Kees Smallegange & Paul Evers. Beeld: Tom Beetz
