De tweede dag van de Music Meeting begon met een stralende zon en Roomful of Teeth uit de VS dat de enorme mogelijkheden van de menselijke stem liet horen. Dit vocaal ensemble zette diepe mannenbassen tegenover hoge vrouwenstemmen, soms zo hoog dat de oren gingen suizen.
Door Rik van Boeckel
Lees ook Music Meeting dag 1:Italiaanse tarantella, Afrikaanse muziek en groovy jazz
De Zuid-Afrikaanse gitarist Derek Gripper liet in de Mystic, het mooiste podium van de Music Meeting, de mogelijkheden van de gitaar horen: van Bach tot Egberto Gismonti en de West-Afrikaanse kora-klanken van Toumani Diabate. Maar hij begon met flamenco-achtig gitaarspel waarin ook zijn klassieke achtergrond goed terug te horen was. Zijn sprankelende spel kwam prima tot zijn recht in de landelijke ambiance van de hortus botanicus, zeker in alle nuances. Dat zou voor alle optredens op dit podium opgaan. Gripper toverde een prachtig geluidspalet uit zijn snaren. Het was een waar genot om naar te luisteren.
Flat Earth
De overgang naar het Belgische jazzcollectief Flat Earth en gitarist David Bovée was erg groot. Zij brachten het project Bogamasta, een songcyclus over machtsmisbruik en narcisme. Met heavy sounds en soms schreeuwerige zang was dit een groot contrast met de intimiteit van Gripper’s optreden. Maar deze contrasten maken van de Music Meeting juist zo’n interessant grenzen overschrijdend festival. Van wereldmuziek naar jazz, van de prachtige adembenemende klaagzang van Saz’iso uit Albanië naar de vervreemdende melodieën, heftige overgangen en wilde ritme explosies van het Braziliaanse Quartabê. Maar niet echt fascinerend en geen feestmuziek zoals de presentator in zijn aankondiging liet weten.
Saz’iso zag ik twee keer: in de Mixed Media Lounge en op het Ziro podium. De melodielijnen van de klarinet en luit, ondersteund door het ritme van de framedrum, lieten de adembenemende klaaglijke vocalen van de zangeressen en de zanger rustig golven door de ruimte en openbaarden de muzikale wereld van een land dat voor mij tot nu toe onbekend was. Met een prachtige vocale rijkdom en zingende melodieën.
Daarna was het weer tijd om het pad door het bos te nemen naar het Mystic podium waar de Palestijnse zanger en bespeler van de ûd Nizar Rohana met percussionist Udo Demandt (framedrums en darbuka) de muzikale wereld van het Midden Oosten opriep, niet alleen van deze tijd maar ook van het Ottomaanse Rijk. Mooie betoverende liederen over Irak, een Palestijns dorp, een bewerking van een opname uit 1910 passeerden de revue tijdens dit bijzondere concert!
Joni Mitchell
Becca Stevens gaf in de Mystic haar tweede optreden op het festival maar nu solo. Het was overvol in de tuin. Ze zong covers van Joni Mitchell en Stevie Wonder en uiteraard ook eigen werk, zoals Mercury waarin ze interview-quotes van Freddie Mercury in de lyrics heeft verwerkt; het tragische kwetsbare Ophelia en Canyon Dust over verlaten worden. Net als andere optredende artiesten (Derek Brown en Santiago Vazquez) gaf Becca op het festivals ook workshops, zij gaf ze aan kinderen.
Red Baraat
Op het Nikko podium traden vooral de grotere groepen op. Met de meest dansbare muziek. Erg sterk was Red Baraat uit Brooklyn. Zij mengen bhangra uit Noord-India met de marching band feestmuziek uit New Orleans.
In de nummers van de Marokkaanse zangeres Oum zitten veel invloeden van buiten de Arabische muziek verwerkt. Zo hoorde ik zelfs in een song latin invloeden. Ze maakte ook nog reclame voor het Taragalte festival in de woestijn van zuid Marokko. Ook op haar muziek kon niemand stil blijven staan.
Dansbaar
Maar het sterkst dansbaar was nog de zeer pittige Colombiaanse salsa dura van La Mambanegra. Deze band uit de Colombiaanse salsa hoofdstad Cali heeft zich onder andere laten inspireren door de legendarische Fania All Stars. Zij mixen heel inventief salsa met funk, r&b en hiphop. Zanger Jacobo Vélez ontpopte zich als een ware showman, liet het volop dansende publiek regelmatig met de armen zwaaien. Zo eindigde de veel warmere tweede Music Meeting dag met de swingende saus van beweging!
