De 76-jarige Belgische jazzgitarist Philip Catherine heeft begin 2019 met hammondorganist Emanuel Bex en drummer Aldo Romano het album La Belle Vie uitgebracht.
“Mijn gitaarspel is een geschenk van de natuur. Ik kan dat zo lang volhouden, omdat ik op tijd inzag dat ik gezonder moest gaan leven”, aldus Catherine. “Op mijn vijftigste ben ik gestopt met drinken, een paar jaar later met roken. Ik doe een beetje aan yoga en af en toe wat aan fietstraining. Ik oefen nog altijd veel op de gitaar. Iedere dag minstens een paar uur. Geheimen heeft de gitaar niet meer voor me. Ik zie mijn gitaar als een oude vriend. We hebben samen heel wat reizen gemaakt.”
Muzikale wortels
Philip Catherine werd in 1942 in Londen geboren. Zijn moeder was Brits en van betere komaf, zijn vader een Belgische militair uit een minderbedeelde mijnwerkersfamilie. “Mijn muzikale wortels lagen aan mijn moeders kant. Haar vader speelde viool in het London Symphony Orchestra. Haar familie had opleidingen genoten. De familie van mijn vader niet, maar bestond wel uit heel prettige mensen. Als kind woonde ik ook een paar jaar in Düsseldorf en Bremen, omdat mijn vader voor het Belgische leger naar Duitsland moest. In Bremen hadden we een piano in huis. Mijn moeder speelde Chopin en Tsjajkovski en we luisterden er naar koormuziek van het Russische Rode Leger.”
Philip Catherine speelde met grote jazzmuzikanten
Een groot ego is Philip Catherine volledig vreemd. Philip Catherine deed niet aan carrièreplanning en praten over zichzelf is nooit zijn hobby geworden. Hoe het dan toch mogelijk was dat deze aimabele Belg met Chet Baker, Charles Mingus, Stéphane Grappelli, Dexter Gordon en vele andere groten der aarde samenspeelde? Dat heeft alles te maken met zijn weergaloze spel en innemende persoonlijkheid. “Bekend of onbekend, het maakte voor mij geen verschil.”
La Belle Vie
Na zo’n lange carrière maakt Philip Catherine nog steeds platen. Zojuist verscheen het album La Belle Vie met het trio Bex-Catherine-Romano. Hij blijft bescheiden. “Ik heb geluk gehad. Iemand hoorde mij spelen, gunde mij kansen en ik kon die pakken omdat ik toevallig in de stad Brussel woonde waar veel jazzclubs waren om te kunnen optreden. Wat zou er van mij geworden zijn als ik in een dorpje vijftig kilometer verderop gewoond had?”
