De briljante drummer Buddy Rich wilde de volgende dag altijd beter spelen dan de vorige. Ook als hij een hartaanval had gehad of een gebroken arm. Lees uitgebreid over hem in Jazzism magazine. Hier de meest imposante tracks uit zijn loopbaan.
Buddy Rich (1917-1978) wilde de volgende dag altijd beter spelen dan de vorige. Ook als hij net een hartaanval had gehad of een gebroken arm. Dat eiste hij ook van zijn bandleden, en dat leidde soms tot enorme woedeuitbarstingen. Rich kon ook aardig zingen, en behaalde een zwarte band in karate. Dat kwam hem regelmatig van pas. Kortom, een van de meest kleurrijke figuren uit de jazz. Hieronder een aantal markante opnamen uit zijn carrière.
Moten Swing (Bunny Berigan with Buddy Rich, New York, 1938, YouTube)
De drummer was 21 toen hij speelde op deze opname uit de Roseland Ballroom. Saxofonist Georgie Auld prees Rich aan als a genius behind the drums but he can’t read a note of music. Maar de gedoemde trompettist Bunny Berigan vond dat Rich heel leuk speelde, zij het erg hard …
Carioca (Artie Shaw with Buddy Rich, Boston, 1939, Ritz-Carlton Hotel, op YouTube. Studio-opname op cd Begin The Beguine, Bluebird)
De vorige slagwerker kon niet meer zitten vanwege aambeien, en daarom zocht bandleider Artie Shaw een nieuwe drummer. Op voorspraak van (weer) Georgie Auld kwam Rich binnen and that added a spice to the whole band, volgens Artie Shaw.
Hawaiian War Chant (Tommy Dorsey with Buddy Rich, 1942, YouTube. Ook op diverse cd’s zoals Tommy Dorsey On The Radio, Acrobat)
In 1939 verdween Arie Shaw opeens van het toneel als bandleider, een uitgelezen kans voor collega Tommy Dorsey om Buddy Rich in te lijven. Die weigerde eerst, hij vond de band nogal sloom. Maar toen Dorsey beloofde om arrangeur Sy Oliver in te huren, hapte Rich toe. Hij kreeg veel show cases, zoals deze.
Black Market Stuff (Nat ‘King’ Cole Quintet – Anatomy of a Jam Session, Black Lion 1945)
Eigenlijk was de leider van deze groep tenorsaxofonist Herbie Haymer, die toen enkele stukken voor het label Sunset opnam; later werden ze op naam gesteld van Nat ‘King’ Cole. Niemand kende Haymer meer na een dodelijk verkeersongeval. Ook met trompettist Charlie Shavers.
Back To The Land (Lester Young Trio, Verve 1946)
Buddy Rich kreeg tijdens deze opnamen enorme honger, hij had ontbijt én lunch overgeslagen, en toen hij terug was uit de dichtstbijzijnde pizzeria nam hij met Lester Young en pianist Nat King Cole dit stuk op – ze wilden toch een blues op het album.
Leap Frog (Bird & Diz, Verve 1950)
Ze hadden elf takes nodig voor Leap Frog, de ‘masters of bebop’ Parker, Gillespie, Monk en bassist Curley Russell. En dan zat drummer Buddy Rich er ook nog bij. Maar die kwam toch uit de Swing-era? Jazeker, maar zijn spel sloot heel goed aan op de hoekige speeltrant van Thelonious Monk.
Can’t We Be Friends (Ella & Louis, Verve 1957)
Naast zijn werk bij een bigband stond de drummer zeer frequent in de studio met allerlei groten. Zoals deze legendarische sessie van Louis Armstrong en Ella Fitzgerald (plus Oscar Peterson), onder toezicht van producer Norman Granz. Rich als dienstbaar begeleider.
Sing, Sing, Sing (Buddy Rich & Max Roach – Rich vs Roach, Mercury 1959)
Iemand had eens opgemerkt dat Max Roach misschien wel beter was dan Buddy Rich. Daarop kwam hij bij Roach langsrijden in een sportwagen met een zeer fraaie dame. “Probeer hier maar eens overheen te komen”, riep hij Roach toe … Het werd dus een echte drum battle, net als eerder met Gene Krupa.
West Side Story Medley (Swingin’ New Big band, Pacific Jazz 1966. Ook op The Best of Buddy Rich: The Pacific Jazz Years, Blue Note, 1966-1970)
Wat doe je als beat en pop music alles lijken te hebben gewonnen? Dan begin je gewoon weer een nieuwe bigband, dwars tegen de stroom in. Rich had er ook nog succes mee. Hij zocht wel materiaal uit dat een breder publiek kon waarderen. Ook heel aantrekkelijk: zijn bigbandversie van Joe Zawinuls Mercy, Mercy, Mercy.
