Henry ‘Hank’ Mobley (1930-1986) was niet alleen een lieveling van veel collega’s maar groeide ook uit tot een cultfiguur. Was hij misschien de ultieme Blue Note-artiest? Ooit werd Mobley ’the middleweight champion’ van de tenorsaxofoon genoemd. Dat moet je als een compliment voor sierlijkheid en fijnzinnigheid beschouwen.
De bewondering gold ook de intrinsieke logica van zijn solo’s, die altijd een sluitend verhaal vormden. Ze waren uitgewogen kunstwerkjes. En hij schreef vriendelijke, melodieuze en soms opwindende thema’s, waar hij altijd ergens een verrassende wending in monteerde, spannende obstakels. Naast zijn toon was er die fraaie ontspannen frasering en zijn op het eerste gehoor wat slome manier om een eindje achter de beat te hangen. Daarmee riep Mobley een intrigerende spanning op, die hij ook nog eens combineerde met een geweldig vermogen om te swingen.
1. Avila & Tequila (album: Hank Mobley Quartet, Blue Note 1955, en ook op The Jazz Messengers at the Cafe Bohemia, BN 1955)
Het enerverende stuk stond op de debuut-plaat van Mobley voor Blue Note. Natuurlijk nam Art Blakey het in datzelfde jaar ook op in zijn repertoire, met al die Afrikaanse en latin invloeden.
2. My Sin (album: Hank Mobley Quartet, BN 1955)
Ook van zijn debuutalbum voor Blue Note; een fraaie ballad, want dat kon Hank Mobley ook goed, met al zijn melancholie.
3. Hank’s Tune (album: Silver’s Blue, Horace Silver, CBS/Epic 1956)
Voor veel vroege fans is dit nog steeds een lievelingsnummer. Hank Mobley als lid van het Horace Silver Quintet – eigenlijk de Jazz Messengers zonder drummer Art Blakey. Mobley speelde de ene prachtige solo na de andere. Hank’s Other Tune (andere plaat) was ook fantastisch…
4. Infra Rae (album: Art Blakey, The Jazz Messengers, Columbia/Legacy 1956)
Een sublieme compositie van Mobley. Was hard bop volgens sommigen een versimpeling van de bebop? No way – luister maar naar dit complexe thema. Uit een van de beste jazzplaten ooit.
5. Funk in Deep Freeze (album: Hank Mobley Quintet, BN 1957)
Met trompettist Art Farmer en verder leden van de Jazz Messengers. Dit is weer zo’n perfect voorbeeld van een echt hardbop-nummer. De blues eronder, funky akkoorden, de bebop vlakbij en een onontkoombare swing.
6. Hipsippy Blues (album: The Jazz Messengers at the Jazz Corner of the World Vol. 1, BN 1959)
Voorafgegaan door een introductie van de legendarische M.C. Pee Wee Marquette deze ‘blues shuffle’ van Mobley (die er feller op tekeer ging dan we meestal van hem gewend waren). Met trompettist Lee Morgan en pianist Bobby Timmons.
7. Just Coolin’ (album: At the Jazz Corner of the World Vol. 1, BN 1959)
Hij speelde het ook al op zijn plaat Hank Mobley Quartet, maar deze live-uitvoering met Art Blakey mag er ook zijn. ‘Het is een foxtrot’, zegt deze in zijn inleiding, ‘dat is een soort slang bij ons muzikanten’. Nou, een sloom dansje kun je er echt niet op maken…
8. This I Dig of You (album: Soul Station, BN 1960)
Van een van Mobley’s meestgeprezen albums. Een vijf-sterrenplaat met Wynton Kelly (prachtsolo!), Paul Chambers en Art Blakey. En met dit prachtige voorbeeld van zijn capaciteiten als componist.
9. East of the Village (album: The Turnaround, BN 1963)
De saxofonist was net weg bij Miles Davis, na een weinig gelukkige samenwerking. Nu met Freddie Hubbard op trompet. De opnamen stammen uit 1963 en 1965; dit stuk is uit de eerste sessie, een perfect voorbeeld van Mobley’s ‘round tone’.
10. Early Morning Stroll (album: The Flip, BN 1969)
Dit album werd opgenomen in Parijs, met o.a. de Jamaicaanse trompettist Dizzy Reece en drummer Philly Joe Jones. Een lieflijk slot van een latere plaat. Er zouden er niet veel meer volgen.
