Art Pepper had niet alleen het uiterlijk van een jonge god, de Amerikaanse saxofonist en klarinettist speelde ook zo. Pas na heel veel ellende werd hij een musicus met een ziel.
Art Pepper wordt in 1925 geboren als zoon van een zwaar alcoholistische vader en een tienermoeder die liever plezier dan een kind wilde hebben.
Art Pepper wordt bewonderd voor uiterlijk en spel
Als jongeling staat saxofonist Art Pepper uren voor de spiegel en bewondert zichzelf. Overal waar hij komt, dingen vrouwen naar zijn gunsten. Zoals zijn haar altijd goed zit en hij zelfs na onophoudelijk drinken, snuiven, spuiten, slikken, nog meer dan toonbaar is, zo is ook zijn spel. Die prachtige, zangerige toon op de altsax en die opmerkelijke coherentie in zijn solo’s, het schijnbaar gemak waarmee hij uit bestaande melodieën ter plaatse nog mooiere melodieën tevoorschijn haalt, ter plekke de meest mooie openvolgingen van noten verzint. Terwijl hij nooit oefent.
Van furore tot junkiebestaan
In de jaren veertig en vijftig maakt Pepper furore in bijvoorbeeld de bigband van pianist Stan Kenton. Samen met trompettist Chet Baker wordt hij als een van de sterren van de Amerikaanse West Coast Jazz gepresenteerd, wat leidt tot hun gezamenlijke plaat Playboys. Alom staat Pepper bekend als een van de beste altisten ter wereld.
Maar begin jaren zeventig is hij geen schim meer van wie hij was. Voor de talloze mistappen die onlosmakelijk horen bij het junkiebestaan, heeft Art Pepper meer dan tien jaar gevangenisstraf uitgezeten. Van zijn mooie uiterlijk is weinig over. De drank heeft zijn lever, de dope zijn milt verwoest.
Laurie Miller zet Art Pepper op het juist spoor
In een re-integratietraject ontmoet hij Laurie Miller. Dankzij haar keert Art Pepper terug in de muziek. In 1976 verschijnt de plaat Living Legend. Hij denkt niet meer over wat mensen misschien van hem zullen vinden. Zelfs of het mooi is wat hij speelt, kan hem nog weinig schelen, het gaat erom dat wat hij speelt echt is. Als musicus hoefde Pepper niet te groeien, zijn spel was al nagenoeg perfect, maar als mens had hij een grote leegte te vullen en ontzettend veel te leren. Dat adembenemend intense spel was het bewijs waarin Pepper zelf heilig geloofde, namelijk dat er geen schoonheid, zonder echtheid is.
Zie ook: De Beste 10 van Art Pepper
Kop = titel (H1)
Intro = beschrijving
Tussenkoppen = H2
