Lost & Found
ReKondite ReKords
Jazz/Fusion
Het leukste stuk van dit album is Wall Of Indifference. Daarop horen we de blinde gitarist/zanger met een trio: naast hem Federico Peňa op piano en Richard Hammond op bas. Een langzaam nummer dat begint met een bluesy after midnight-piano en daarna de lichte stem van Midón, die als een soort crooner een weemoedige tekst zingt. Een uitvoering die je echt niet kunt aanduiden met smooth folk of alt-pop, zoals de publiciteitsbijlage suggereert. Dezelfde bezetting horen we in Ocean Of Doubt, maar dat is op-en-top rockende fusion. Ook de rest van het album past veel beter in bakjes als fusion, r&b, soul jazz of zelfs jazzrock. Zoals de springerige rock waltz Next Time, met een vette strijkerssectie. A Condition Of Love doet Midón vrijwel alleen, als programmeur, bassist, gitarist en zanger – bij dat laatste geholpen door de stem van de Ethiopische vocaliste Wayna. Een geslepen productie.
Coen de Jonge
Rein de Graaff
Sippin’ At Bells Timeless Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de
