Nicholas Payton

Smoke Sessions
Smoke Sessions Records
Jazz
Wanneer Nicholas Payton een bassist voor zijn band uitzoekt, wordt deze geselecteerd op een hoog Ron Carter-gehalte. Het liefst nodigt hij Ron zelf uit. Maar hij sloeg een uitnodiging van Payton af tot vorig jaar. Het album van Miles Davis uit 1966 ‘Four’ & More was voor Payton een blauwdruk voor wat muziek behoort te zijn. Carter (85) en George Coleman (87) waren de sidemen van Davis destijds. Hoe mooi kan het zijn als je met deze superbe musici nummers kunt uitvoeren die je hebt geschreven, gebaseerd op hun speelwijze. Zo is het nummer Big George een ode aan Coleman zelf, Coleman die door Davis niet ‘vrij’ genoeg bevonden werd. In Turn-a-Ron spelen de heren een prachtig spel, beiden met fluwelen touch en grote elastische wendbaarheid. Levin’s Lope is voor ‘meester basloop’ Ron Levin Carter; je hoort Ron vloeiend langs het volledige register van de vier snaren snoeven. En de ‘jonge’ Payton (49)? Die speelt een dubbelrol. Als toetsenist op piano en Fender Rhodes hanteert hij daarnaast op verbluffende wijze met zijn rechterhand zijn trompet. Zijn frasering is zeer uitgesproken en fraai om naar te luisteren. Dan zijn er ook nog de composities die verwijzen naar Herbie Hancock, Quincy Jones, Keith Jarrett en Danny Barker. Op zijn Paytons uitgewerkt; vanuit een sensitieve start uitmondend in een luchtige swing, met een exact gevoel voor wat werkt en wat niet. Geen overbodige noten dus. Silence is what makes music sexy, precies de stijlkenmerken van Coleman & Carter. Ongefilterd inhaleren dus, die Smoke Sessions.
Emil Roes