Album The Lost Septet
Sleepy Night Records
Jazz
De reactie die Miles Davis uitlokte toen hij eind jaren 60 ging rocken, was vergelijkbaar met de rel die Igor Stravinsky ontketende toen hij in 1913 voor het eerst Le Sacre Du Printemps uitvoerde in Parijs. Het was zó ongekend en buitencategorie, dat jazzcritici er schande van spraken en rockfans er geen chocola van konden maken.
De vernieuwende trompettist had echter een nieuw genre (jazzrock ofwel fusion) uitgevonden. Tegenwoordig wordt Miles’ elektrische periode meer op waarde geschat, maar de aanval op de zintuigen blijft voor velen een brug te ver. The Lost Septet is een zeldzame opname van een concert in Wenen met de band waarmee Davis in 1971 door Europa tourde, maar waarmee hij in deze samenstelling nooit in de studio is gedoken: saxofonist Gary Bartz, toetsenist Keith Jarrett, bassist Michael Henderson, drummer Leon Ndugu Chancler en percussionisten James Mtume Forman en Don Alias. De setlist bestaat uit composities van de albums In A Silent Way, Bitches Brew, Jack Johnson en Live-Evil. The Lost Septet is vooral uniek voor de completist, want muzikaal komt deze opname sterk overeen met Live-Evil, eveneens een livealbum uit 1971. Miles’ elektrische periode is bovendien al uitvoerig gedocumenteerd op diverse boxsets en talloze bootlegs van wisselende (geluids)kwaliteit. Die brachten ook de belangrijke rol van Davis’ vaste producer Teo Macero voor het voetlicht die een strenge selectie maakte van het materiaal. In 1971 had Miles zijn aftastende, experimentele fase afgesloten en wist hij meer focus en coherentie in de muziek aan te brengen. De band was op deze Abend in Wien in topvorm en bewijst eens te meer dat deze onderschatte fase van Miles Davis meer erkenning verdient.
Peter Schon
