HH
Edition Records
Jazz
Het simpelweg HH getitelde nieuwe album van Lionel Loueke (Benin, 1973) is een ode aan de man die hem zoveel hulp verleend heeft. Herbie Hancock was het, die in overleg met Terence Blanchard en Wayne Shorter, Loueke in 2005 naar het Monk Institute haalde en in zijn band opnam. De composities zijn mooi gekozen, met een fijne mix van bekend (Cantaloupe Island, Dolphin Dance, Watermelon Man, Voyage Maiden, Speak Like A Child) en minder bekend. Het spel van Loueke klinkt zowel intiem, warmbloedig als fabuleus. Knap hoe hij met wat simpele extra effecten het niet bepaald gemakkelijk te interpreteren Rockit weergaloos vormgeeft. Juist omdat Loueke het simpel houdt en alles vanuit zijn fantastische gitaarspel laat komen, is de ode geslaagd. Hij kan Hancock geen grotere eer bewijzen dan om diens composities met zulk fascinerend goed gitaarspel, en met zoveel liefde voor de muziek een nieuwe leven te geven.
Dick Hovenga
Rein de Graaff
Sippin’ At Bells Timeless Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de
