Immanuel Wilkins

The 7th Hand
Blue Note
Jazz
Toen een kleine twee jaar geleden het debuutalbum van Immanuel Wilkins (Philadelpia, 1997) verscheen, was de jazzpers unaniem lovend. The New York Times betitelde Omega als het jazzalbum van het jaar en Pitchfork meende dat Wilkins ocean deep jazz epics componeerde. Ondertussen speelde de jonge saxofonist, componist en bandleider met grootheden als Gretchen Parlato, Solange Knowles, Bob Dylan en Wynton Marsalis, waaruit blijkt dat de muzikale reikwijdte van Wilkins niet onderschat moet worden. Zijn nieuwe album, The 7th Hand, staat bol van de Bijbelse symboliek. Dat begint al met de intrigerende cover, waarop een doopscene staat afgebeeld zoals die in zuidelijke staten van de VS zou kunnen plaatsvinden, maar dan wel met de nodige knipogen. Qua atmosfeer doet The 7th Hand ook denken aan A Love Supreme, dat uitzinnige lyriek paart aan ingetogenheid. The goal of what we’re all trying to get to is nothingness, where the music can flow freely through us, zegt de musicus dan ook in een begeleidend schrijven. Het is typerend voor het album, dat uitbundig van start gaat met de tracks Emanation en Don’t Break en gaandeweg een meer introvert karakter krijgt. In Don’t Break krijgt zijn kwartet (Micah Thomas, piano, Daryl Johns, bass, Kweku Sumbry, drums plus special guest Elena Pinderhughes, fluit) parelende ondersteuning van het West-Afrikaans georiënteerde percussie-ensemble Farafina Kan. Lift is een bijna half uur durende totaal vrije, razend knappe jazz-extravaganza. The 7th Hand is een album dat veelvuldige beluistering nodig heeft om zijn dieptes te ontvouwen en allesbehalve bedoeld voor entertainment alleen.
Dietmar Terpstra