Easy Tiger
Continental Blue Heaven
Blues
De openende boogie Four On The Floor blaast je zowat omver. Van de grootste contemporaine Britse bluesman Ian Siegal en de Amerikaanse mondharmonicaspeler/zanger Johnny Mastro, notoir podiumbeest, mag je wel wat vuurwerk verwachten. Live en rauw zonder franjes opgenomen in New Orleans legt dit tweetal het fundament voor dertien ongepolijste diamanten. Oude en nieuw geschreven songs plus covers van Earl King (Baby You Can Get Your Gun) en Carlos Guitarlos (I Won’t Cry No More). In de rug gedekt door Mastro’s Mama’s Boys is het vooral de interactie tussen het chromatische spel van Mastro en de ongelooflijke strot van Siegal die de stootkracht van dit album bepalen. In Dog Won’t Hunt, een zinderende ode aan Howlin’ Wolf, doorbreekt Siegal vocale grenzen, terwijl het Waitsiaanse Emperor’s New Clothes Mastro’s subtiele zijde blootlegt. Niet te kloppen die twee.
Marcel Haerkens
Rein de Graaff
Sippin’ At Bells Timeless Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de
