Ella Fitzgerald

The Lost Berlin Tapes
Verve/Universal
Jazz
Livealbums van Ella Fitzgerald zijn er bij de vleet. Alleen al uit de periode 1958-1962 noemen we Live In Paris (Frémeaux), Live In The Concertgebouw 1961 (Fondamenta), Live In Rome (Verve 1958, dertig jaar later uitgebracht), Ella Returns To Berlin (Verve 1961, eveneens later verschenen) en ‘S Wonderful (1957/1960 in het Concertgebouw, een sublieme uitgave van het NJA). En dan hebben we het nog niet eens over Twelve Nights In Hollywood uit 1961/62. De moeder van haar livealbums was jarenlang Mack The Knife. Een jubelend optreden op 13 februari 1960 in de Deutschlandhalle te Berlijn, met het kwartet van pianist Paul Smith. Producer Norman Granz kreeg een briljante ingeving toen hij hoorde hoe kundig Ella omging met haar deels vergeten woorden van de song Mack The Knife. Hij noemde het hele album naar die track, de single werd een hit, kreeg een Grammy en ook het album ontving die onderscheiding. Mackie kreeg een vaste plek in haar repertoire, compleet met creatieve afwijkingen van de tekst. Toen ze na een jaar weer naar Berlijn kwam, kon Mack The Knife niet ontbreken. Op 25 maart 1962 ook niet, toen ze in het Sportpalast van Berlijn stond. Deze keer vergat ze trouwens in welke stad ze stond te zingen… Norman Granz maakte overal opnamen van, en die zijn nu aan het licht gekomen. Een heerlijk concert, met veel songs die niet op andere livealbums staan. My Kind Of Boy, Cry Me A River, Hallelujah, I Love Him So. En Wee Baby Blues aan het slot. Ella in topvorm.
Coen de Jonge