The Moment Of Truth – Ella At The Coliseum
Verve/Universal Music
Naast allerlei ongemak dat je overkomt als je dood bent, is er de onmogelijkheid je nog te bemoeien met je nalatenschap. Zoals befaamde musici en vocalisten overkomt bij snode postume plannen van platenlabels. Er komen nogal wat lost treasures uit van overleden grootheden die er misschien een ander oordeel over hadden gekoesterd.
Eerdere livealbums
Of Ella Fitzgerald (1917-1996) zich daar druk over had gemaakt is de vraag; tijdens haar leven werden er al opmerkelijk veel livealbums uitgebracht. Bijvoorbeeld Live At The Opera House (1958), Ella In Berlin (1960) en The Stockholm Concert (1966). Dat laatste album deed ze samen met Duke Ellington en zijn orkest, tijdens een lange tournee. Was zoiets vermoeiend voor haar? Niet als ze op het podium stond, want haar grootste geluk was zingen – en dan nog meer zingen.
Peterson en Ellington
Zoals weer blijkt uit dit concert op 30 juni 1967 in The Coliseum te Oakland. Het slotstuk van een pakket waar ook Oscar Peterson en Duke Ellington zelf optraden. Duke deed niet mee aan de set van Ella, wel veel leden van zijn orkest. De pianist en arrangeur van dienst was Jimmy Jones. Dit album telt maar 9 songs, er waren al 2 concerten aan voorafgegaan. Ella klinkt trouwens alsof ze er nog makkelijk een stuk of 10 bij had kunnen doen. Ze permitteert zich zelfs een Rat Pack-achtig grapje, zoals de aankondiging van By Bye Blackbird: ‘I don’t dare drink, somebody might think that I’m Dean Martin’s sister!’
Naast inmiddels verplichte nummers als Mack The Knife en In A Mellow Tone zong ze ook nieuwere stukken, zoals de titelsong The Moment Of Truth, Alfie en Music To Watch Girls By. Die laatste een beetje een vreemde eend in de bijt. En bij de Billie Holiday-klassieker You’ve Changed blijkt dat ze liever allerlei muzikale slingertjes ophing dan te verzinken in diepe droefgeestigheid.
Coen de Jonge
