Voor zijn nieuwe album met zijn eigen ensemble wilde de Noor Christian Wallumrød zijn muzikale palet uitbreiden. Dat deed hij door middel van elektronica. Vier jaar lang werkte hij aan het materiaal voor Many. Alle groepsleden droegen tenslotte hun elektronische steentje bij en schreven mee aan de arrangementen. Er wordt een brug geslagen tussen analoge instrumenten (piano, harmonium, trompet, saxofoon, cello, drums, vibrafoon) en elektronica, wat onverwachte klankbeelden oplevert. Met staccato of aftastend spel weeft het gezelschap gelaagde patronen, vooral in het hogere register (een bas ontbreekt). Het geluid is transparant, maar ook vrij afstandelijk, als een muzikale Mondriaan. Als het bijna een kwartier durende El Johnton vol experimentele elektronica na tien minuten plotseling weer overgaat in een melodie en een conventioneel ritme, voelt dat bijna als een opluchting. Het doet je afvragen of Wallumrød het experiment niet wat heeft overdreven. Intrigerend is het allemaal wel en bovendien volstrekt authentiek.
Mathijs van den Berg
