Good Intentions Gone Bad
Alligator/V2
Blues/Jazz
Chris Cain mixt al decennia invloeden vanuit zowel blues als jazz. Zijn helden: Albert- en B.B. King, West Montgomery en Grant Green. Niet de slechtst gekozen inspiratiebronnen voor de met een stevig stel stembanden en een vrijwel onbegrensde gitaartechniek gezegende southern Californian. Dit album opent met het uptempo jazzy Too Little, Too Late met korte go-stop-go accenten door de op zeven songs aanwezige blazerssectie. In elk nummer staan Chris’ ruwe op de B.B. King-leest geschoeide zang en z’n steeds vurige, wars van pedalen zijnde gitaarspel centraal. Producer en multi-instrumentalist Kid Andersen en Cain hebben hun vorige gezamenlijke werkstuk Raisin’ Cain overtroffen. Met als hoogtepunt het emotioneel geladen, sober en nagenoeg akoestisch uitgevoerde Blues For My Dad, een ode aan zijn vader, van wie Chris zijn eerste gitaar kreeg. Goed voorstelbaar dat de studiocrew na deze song in tranen was.
Rien Wisse
Rein de Graaff
Sippin’ At Bells Timeless Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de
