Het lijken onoverbrugbare continenten. De man van The Voice (en de swingende orkesten) versus de tekstdichter met de krassende stembanden. Fout, zulk denken in hokjes: Dylan kwam meermalen bij Ol’ Blue Eyes thuis om door te zakken, soms samen met Bruce Springsteen, en ze zongen daar oude liedjes bij de piano. Ook was Dylan van de partij bij een groots tv-spektakel toen Sinatra tachtig werd. Daarom – en waarschijnlijk ook vanwege het 100ste geboortejaar van The Voice – dit album met liedjes uit Sinatra’s oeuvre. Een intrigerende keuze, want Dylan selecteerde kennelijk songs die hem vooral emotioneel veel deden. Dat is behoorlijk gewaagd, want er zitten stukken bij die eigenlijk alleen door Grote Stemmen kunnen worden gezongen, zoals Full Moon And Empty Arms, That Lucky Old Sun en What’ll I Do. Door de nadruk sterk op de tekst te leggen (én op de onderliggende harmonieën) herschept Dylan ze verbluffend goed. De steel guitar van Donny Herron is ook een vondst; dat geluid buigt de liedjes nog verder weg van de originele versies. Some Enchanted Evening pakt minder geslaagd uit, maar What’ll I Do en Stay With Me zijn hartverscheurend.
Coen de Jonge
