Alsof hij Johnny Hodges zelf is, zo zit Benjamin Herman erbij. Hoedje achterop het hoofd, glimmende laarsjes – en dan speelt hij ook nog Isfahan, een van die stukken waar Hodges zo in excelleerde. Dat betekent overigens niet dat Herman de sound van Hodges meteen ook maar overneemt. Welnee – toen hij onlangs op Radio Een een paar stukjes mocht spelen wist ik meteen: dit is Benjamin Herman. Een eigen geluid, waar met dit trio-album (met bassist Ernst Glerum en drummer Joost Patocka) alle aandacht op wordt gevestigd. Een plotseling geluksgevoel, dat overviel me ook weer eens na de eerste maten van dit opmerkelijke album. Het bestaat dus nog, zo’n project waarin het louter gaat om de kern van de muziek te raken. En het blijkt nog steeds mogelijk om nieuw vuur te slaan uit zgn. afgesleten standards als Summertime, End Of A Love Affair en Begin The Beguine.
Coen de Jonge
