Menu Sluiten
IMG_1331

Albumrecensie: Immanuel Wilkins’ Blues Blood

Saxofonist Immanuel Wilkins heeft een nieuwe plaat uit: Blues Blood. Voor Jazzism schreef François van de Linde de volgende albumrecensie.

Sprezzatura. Een begrip uit de modewereld. Het intuïtief combineren van haute couture en streetwear. Hiermee vergeleek de kosmopolitische Wilkins in zijn interview met Jazzism in 2021 zijn werkwijze, die tot uiting kwam in debuutplaat Omega, een gelaagd muzikaal exposé over de complexe, tragische maar hoopvolle betekenis van zwart bewustzijn.

Opvolger Blues Blood borduurt voort op die werkwijze en dat intellectuele-spirituele thema. Het lustige combineren zit hem deze keer in de kunsten van een handvol vocalisten. Bedwelmen, daar is het Wilkins om te doen. Met ritmes die refereren naar de oorsprong in Afrika en slepende commentaren van Wilkins. Goden worden opgeroepen. En de Oermoeder, zoals in Afterlife Residence Time, dat doet denken aan Kate Bush en Joni Mitchell. Moshpit is net een inheemse groove uit de moerasdelta. Everything heeft dat mellow-psychedelische gevoel van The Roots. Zangeres Gananya geeft er een enerverende Noord-Afrikaanse draai aan.

Het klinkt misschien alsof het er dik bovenop ligt. Niets is minder waar. De roots borrelen onderhuids. De songs van Wilkins bestaan veelal uit simpele motiefjes die knap uitgewerkt worden tot expressieve werken. De titelsong is het onbetwiste hoogtepunt. Magistrale opening van de plaat die begint als modale swinger, alsof je Wilkins in de Village Vanguard met zijn New Yorkse crew bezig hoort. Op organische wijze volgen gezang van de katoenvelden, roerige jazzrock en een verstilde apotheose, alles met hetzelfde leidmotief.

Dark Eyes Smile mag er ook wezen. Een liefdeslied waarin Cécile McLorin Salvant knap duelleert met maanzieke akkoorden en de lieflijke sax van Wilkins. Het is spijtig dat de intrigerende eb en vloed die Wilkins heeft weten op te wekken hier en daar onderbroken wordt door ietwat langdradige stukken. De directe connectie met de luisteraar gaat dan ineens verloren. Maar niks dan bewondering voor het getoonde lef van deze ambitieuze voorman van zijn generatie.

 

 

 

 

 

Deel bericht

Laatste recensies

Buddy Guy

This Is Buddy Guy! Craft Recordings/Concord In 1968 tekende Buddy Guy bij Vanguard en bracht er zijn tweede studioalbum A Man And The Blues uit.

Lees verder »

Bugge Wesseltoft

Am Are Jazzland Recordings  Toetsenist Bugge Wesseltoft is altijd op zoek naar het experiment. Drie jaar na soloalbum Be Am komt hij met Am Are.

Lees verder »

Efraïm Trujillo

Heroes ZenneZ Records Tenorsaxofonist Efraïm Trujillo brengt met Heroes een geweldig eerbetoon aan zijn illustere voorgangers als Gato Barbieri, Stan Getz en John Coltrane. Geen tribute, maar

Lees verder »

Gerald Clayton

Ones & Twos Blue Note The Bronx, New York was een halve eeuw geleden de bakermat van een muziekrevolutie. Dj’s gingen platenspelers niet meer alleen

Lees verder »