Menu Sluiten
IMG_1331

Albumrecensie: Immanuel Wilkins’ Blues Blood

Saxofonist Immanuel Wilkins heeft een nieuwe plaat uit: Blues Blood. Voor Jazzism schreef François van de Linde de volgende albumrecensie.

Sprezzatura. Een begrip uit de modewereld. Het intuïtief combineren van haute couture en streetwear. Hiermee vergeleek de kosmopolitische Wilkins in zijn interview met Jazzism in 2021 zijn werkwijze, die tot uiting kwam in debuutplaat Omega, een gelaagd muzikaal exposé over de complexe, tragische maar hoopvolle betekenis van zwart bewustzijn.

Opvolger Blues Blood borduurt voort op die werkwijze en dat intellectuele-spirituele thema. Het lustige combineren zit hem deze keer in de kunsten van een handvol vocalisten. Bedwelmen, daar is het Wilkins om te doen. Met ritmes die refereren naar de oorsprong in Afrika en slepende commentaren van Wilkins. Goden worden opgeroepen. En de Oermoeder, zoals in Afterlife Residence Time, dat doet denken aan Kate Bush en Joni Mitchell. Moshpit is net een inheemse groove uit de moerasdelta. Everything heeft dat mellow-psychedelische gevoel van The Roots. Zangeres Gananya geeft er een enerverende Noord-Afrikaanse draai aan.

Het klinkt misschien alsof het er dik bovenop ligt. Niets is minder waar. De roots borrelen onderhuids. De songs van Wilkins bestaan veelal uit simpele motiefjes die knap uitgewerkt worden tot expressieve werken. De titelsong is het onbetwiste hoogtepunt. Magistrale opening van de plaat die begint als modale swinger, alsof je Wilkins in de Village Vanguard met zijn New Yorkse crew bezig hoort. Op organische wijze volgen gezang van de katoenvelden, roerige jazzrock en een verstilde apotheose, alles met hetzelfde leidmotief.

Dark Eyes Smile mag er ook wezen. Een liefdeslied waarin Cécile McLorin Salvant knap duelleert met maanzieke akkoorden en de lieflijke sax van Wilkins. Het is spijtig dat de intrigerende eb en vloed die Wilkins heeft weten op te wekken hier en daar onderbroken wordt door ietwat langdradige stukken. De directe connectie met de luisteraar gaat dan ineens verloren. Maar niks dan bewondering voor het getoonde lef van deze ambitieuze voorman van zijn generatie.

 

 

 

 

 

Deel bericht

Laatste recensies

Maridalen

Maridalen

Gressholmen Jazzland Recordings Jazz Het Noorse trio Maridalen bestaat uit twee blazers en een bassist, waardoor de muziek een vloeiend karakter heeft. Heel spaarzaam wordt

Lees verder »
Nyala

Nyala

A Way Of Life Eigen beheer Jazz/Pop Ze heeft in ieder geval een mysterieus handschrift. Daarvan kan iedereen genieten die de inlay van dit debuutalbum

Lees verder »
Ali Watson

Ali Watson

Terrarium Eigen beheer/Jazzfuel Jazz Op dit negen stukken tellend album Terrarium creëert de Schotse bassist en componist Ali Watson een eigenzinnig universum, beïnvloed door hedendaagse

Lees verder »
Mike Stern

Mike Stern

Echoes and Other Songs Artitstry Music/Challenge Records Jazz/Fusion Het nieuwe album van meestergitarist Mike Stern (o.m. Blood, Sweat & Tears, Miles Davis, Jaco Pastorius, Billy

Lees verder »