En dan is het alweer de laatste dag van North Sea Jazz 2023. Een 2 uur durend concert van van Pat Metheny in Amazone is een lekker begin van de festivaldag. Blij verrast is het publiek bij zangeres Samara Joy, wat een podium persoonlijkheid en wat een stem. Geluk vind je bij Gregory Porter, zijn optredens zijn altijd anders.
Teksten: Angelique van Os, Marloes Pieksma | Foto’s: Marcel Boshuizen, Monique van den Hoek, Angelique Lemmens
Samara Joy
De Hudson snel vol met publiek dat benieuwd is naar de talentvolle nieuwkomer Samara Joy. Ze begint de set met If You Never Fall In Love With Me, waarna ze vertelt over het moment dat ze bij de Grammy-uitreiking was. Binnen no time wint ze de zaal voor zich met haar ontwapende presentatie. Bijgestaan door een fantastisch trio waarin pianist Luther Allison opvalt vanwege zijn kwinkeleren spel, zingt ze een nummer van Jobin in het Braziliaans en Nostalgia van Fat Navarro waarop ze een eigen tekst maakte. Samara Joy laat het publiek genieten, want wat een stem, souplesse, timing en frasering. Alles klopt en haar zuiverheid, zowel in het laag als hoog, is fenomenaal. Het publiek omarmt haar volledig en overweldigt neemt de nieuwe lieveling het daverende slotapplaus in ontvangst. Als Samara Joy daarna komt signeren in de Jazzism promostand, staat er een lange rij nieuwe fans op haar te wachten. Ze neemt alle tijd en heeft een vriendelijk woord voor iedereen. Als je dit op 23 jarige leeftijd kan, ligt een grote toekomst in het verschiet.
Pat Metheny
In de Amazon RTM Stage opent gitarist Pat Metheny de dag voor een concert van zijn Side-Eye project. De nostalgische klanken galmen door door de koele zaal wanneer we binnenkomen. Maar niet voor lang; met zijn trio, Chris Fishman (toetsen) en Joe Dyson (drums), geeft Metheny al snel gas met moderne stukken waarbij deze nieuwe talenten alle ruimte krijgen van de meester om zich te etaleren. De virtuoze Metheny toont vol overgave in een minutenlange solo zijn technische klasse en diepgang waarbij hij zijn gitaar laat zingen met een hoog effectsound. Vol met dissonanten vult Fishman hem naadloos aan. Overigens zien we slechts een glimp van dit concert dat ruim 2 uur geprogrammeerd staat.
Signeersessie op de promostand van Jazzism
Brad Mehldau
Met een gevulde maag kunnen we er weer tegenaan en melden we ons tijdig in de Hudson, waar de zaal vroeg volstroomt voor het Brad Mehldau Trio. De geliefde en productieve pianist deelt het podium met zijn vertrouwde ritmesectie Larry Grenadier (bas) en Jeff Ballard (drums). Het drietal opent sterk met een modern stuk, met een fijne stuwende groove en aanstekelijke melodieën. De tweede compositie is een stuk klassieker en voller ingevuld. Grenadier en Ballard leggen met een uptempo swingfeel de onvermoeibare basis waarover Mahldau vrij spel heeft en hij laat horen waarom hij zo’n veelgeprezen pianist is. Ook de andere pakken hun momenten. Hoewel het repertoire wat avontuurlijker had gemogen, is het fascinerend te zien hoezeer dit trio elkaars verlengde vormt. De vele vlieguren samen en het hoge spelniveau zijn direct hoorbaar. Het gemak waarmee het drietal blindelings transponeert, ritmewisselingen naadloos in elkaar laat overvloeien en de virtuositeit maakt dit trio uitzonderlijk.
Kandace Springs
De Congo-tent is stampvol. Het warme, maar luchtige en iets hese geluid van Kandace vult de broeierige zaal. De zangeres en pianiste trakteert ons op indrukwekkende improvisaties en tot tranen toe roerende ballads. De all female band van Springs is klein, maar laat een grote indruk achter. Bassiste Caylen Bryant en drumster Camille Gainer versmelten hun stemmen moeiteloos met het geluid van hun frontvrouw. Soul, jazz, R&B en latin vibes wisselen elkaar af waarbij Kandace de akoestische klank van haar babyvleugel afwisselt met de warme, vintage klank van de elektrische Rhodes piano. Het plezier spat van het podium. Zeker wanneer ze muzikale grapjes maken en ons met klassieke muziek teasen. We lachen met het combo mee als Kandace tijdens de outro van een song een Luther Vandross imitatie doet. Contact maken met het publiek gaat haar minstens zo gemakkelijk af. Ze laat ons luidkeels meezingen met Killing Me Softly. Ongedwongen is de sfeer. Ze filmt de show vanuit haar oogpunt. De pasjes zichtbaar in het hoesje van haar telefoon. Een muzikant van wereldklasse met beide benen op de grond. Ze geniet duidelijk van haar bandleden, van het samenzijn met het publiek en van de muziek. En wij van haar.
Teis Semey
De ster van gitarist Teis Semey rijst in hard tempo. Sinds het verschijnen van zijn plaat Mean, Mean Machine, zijn Artist in Focusschap van North Sea Round Town in 2022 en showcase op Jazzahead, is hij niet weg te denken uit de Nederlandse jazzscene. In allerlei formaties komen we hem tegen. We zien het staartje van zijn set met zijn eigen, avontuurlijke kwintet in de Yenisei, waarbij saxofonist Jesse Schilderink als gast meeblaast. Binnenkomend vallen we midden in een prachtig uitgesponnen intermezzo tussen Semey en altsaxofonist José Soares. Als de rest van de band zich toevoegt, gaan energie en tempo flink omhoog en komt Semey’s bekende avant-garde punk stijl naar voren, waarmee de groep spetterend afsluit.
John McLaughlin
Gitarist John McLaughlin imponeerde vorig jaar al in de Hudson met zijn 4th Dimension Group. Nu staat hij vanwege zijn 50-jarig jubileum van de band Shakti opnieuw op het festival. Met Shakti mengde hij Indiase invloeden met zijn eigen herkenbare spel. Zittend op een verhoogd podium en gekleed in traditionele Indiase kleding, opent het viertal met een uitbundig stuk. De musici zijn nederig en zichtbaar ontroert wanneer de gitarist hen lovend introduceert. Vooral wanneer de gitarist zegt dat percussionist en tabla-speler Zakir Hussein en zanger Shankar Mahadevan zijn leven hebben veranderd. Het spelplezier en de sterke interactie straalt ervan af. Wel is het erg drukke, intense muziek met veel herhaling door de uitbundige en snelle ritmische zang en percussie, die overigens strak worden uitgevoerd. Na drie stukken zijn we verzadigd.
Gregory Porter
Wie kan een betere vervanging zijn van de verhinderde Janelle Monaé dan Gregory Porter?! Vorig jaar speelde hij de Nile al plat en dat doet hij nu dunnetjes over. Zijn uitgebreide band met een aantal nieuwe gezichten, klinkt in het begin wat gehaast in Holding On, maar brengt verder een strakke, vette sound. Saxofonist Tivon Pennicott vlamt mooi in hits als Hey Laura, evenals organist Ondrej Pivec en trouwe metgezel Chip Crawford op toetsen waarmee Porter al vanaf het begin van zijn succes mee samen speelt. Porter geeft direct vol gas, met lange, volle uithalen. Zoals altijd is hij goed bij stem en geen concert is bij hem hetzelfde. De zanger windt zonder enige moeite het willige publiek om zijn vinger, zeker met stukken als Liquide Spirits en het ontroerende There Will Be No Love Dying Here, hoewel de solo’s daarin wel wat heavy zijn voor de song; en Porter als een ware preacher zijn publiek toezingt.
Typhoon
Handen in de lucht die op en neer gingen op oldschool hiphop hits uit zijn Opgezwollen-tijd. Tranen die werden weggepinkt toen hij openhartig sprak over zijn depressie en suïcidale gedachten en Niemand Kan Blijven opdroeg aan eenieder die zich op dat randje bevond. Het leven vierend op Bumaye. Typhoon liet zich in al zijn kleuren zien. Blootvoets dansend op Afrikaanse ritmes die zijn Titanenband voortbrachten. Zijn zang vrijer dan ooit. Zijn oeuvre groter dan ooit. Mocht er nog enige twijfel zijn geweest, dan heeft hij die bij deze weggenomen. Typhoon bewijst het: hij verdient een plek op North Sea Jazz.
Esperanza Spalding
Halverwege het concert verlaten we de zaal om Artist in Residence, Esperanza Spalding in actie te zien. Na diverse bijzondere optredens dit weekend, zoals met pianist Fred Hersch, sluit ze af in de Amazon met het project Off-Brands Godds. Dit is een muzikale ontmoeting met het New Yorkse dansgezelschap van choreograaf en danser Antonio Brown. De entree is al intrigerend. Alle musici en dansers zijn gehuld in wit en smelten direct samen. Spalding komt vrijwel uit het niets tevoorschijn in het midden van de dansgroep -even onherkenbaar door haar nieuwe look met kort haar- en ze zet direct een sterke performance neer met fraaie uithalen. De daarop volgende dialoog met Brown en gitarist Matt Stevens is ook intrigerend. De muziek vormt een prachtig schouwspel met de dansers. De sensuele, zwoele en dromerige composities sluiten perfect aan bij het concept. Ook de a capella improvisatie en interactie tussen Spalding en een van de dansers is fantastisch uitgevoerd. De show is van begin tot eind strak geregisseerd en daardoor klopt alles; het is afwisselend, avontuurlijk, verrassend, licht experimenteel en theatraal. Het geheel vormt een prachtige synergie tussen musici en dansers. Met dit project alleen al toont Spalding haar onuitputtelijke creativiteit en grote klasse.
Lizzo
Lizzo is één bonk energie. Met haar dijk van een stem en een gigantische uithaal verovert ze de zaal. Gekleed in een lederlook jumpsuit met fel groene haren en vergezeld door haar volslanke danseressen beweegt ze over het podium als een ware popartiest. Met regelmaat gooit ze er een paar overtuigende dansmoves uit. De Amerikaanse rapper, zangeres en fluitist laat zien welke talenten ze in huis heeft. Van soulful tot trap, ze kan het allemaal. Het publiek zingt mee met de grote hits zoals Juice wat bewijst dat er genoeg Lizzbians op North Sea Jazz aanwezig zijn. Neonverlichting, kleurrijke visuals en een indrukwekkende lichtshow maken dit optreden een waar spektakel om naar te kijken.
