Ook op de laatste dag van North Sea Jazz veel enthousiaste bezoekers en zo nu en dan de nodige keuzestress. Omdat je niet overal tegelijk kunt zijn, ging Jazzism voor jou naar verschillende optredens. Onder al onze NSJ-tekstverslagen vind je beeldverslagen die nog aangevuld worden. Scroll dus vooral even door.
Tekst: Rik van Boeckel, Angelique van Os, Maartje Hoofs
Cory Wong ft. Dave Koz
Wie haar of zijn zondagprogramma bij gitarist Cory Wong en saxofonist Dave Koz laat beginnen, weet dat de sfeer er snel in zit. Wongs strakke funk is opzwepend, zijn tomeloze energie en vet aangezette mimiek aanstekelijk. Op de schermen naast het podium wordt regelmatig close-up beeld van Wongs gepersonaliseerde blauwe Stratocaster getoond. Niet zo gek natuurlijk, want het ding laat het publiek alle hoeken van de Nile zien. De chemie tussen ‘my dear friend’ Dave Koz en Wong voelt vertrouwd. Veelzeggend is de respectvolle blik van Wong op de momenten dat een rood aangelopen Koz de longen uit zijn lijf blaast. Ook nadrukkelijk aanwezig is bassist Sonny Thompson (Sonny T.) die in Prince’s New Power Generation speelde. De link naar Prince wordt versterkt als Candy Dulfer halverwege de show als gastmuzikant op het podium verschijnt. Cory Wong is een fijne frisse start van de dag. De Nile is aardig gevuld, maar ook met nog zoekend publiek dat pas halverwege de show aansluit of toch besluit om verder te lopen.
Hiromi The Piano Quintet
Tegelijkertijd met Cory Wong speelt Hiromi The Piano Quintet, maar dan in de Hudson. Het is meteen een hoogtepunt. Jazz meets klassiek, tussen de Japanse pianist en vier strijkers. Niet nieuw, maar deze samenstelling is wel van wereldklasse. Zoveel virtuositeit, technische souplesse, swung, strakke ritmewisselingen en toch toegankelijke stukken met geïmproviseerde diepgang. Daarnaast is het altijd een feest om de beweeglijke Japanse achter de vleugel aan het werk te zien. Haar handen stuiteren bijna en ze staat en springt regelmatig achter de toetsen. De nieuwe vierdelige Silver Lining Suite, die ruim een half uur duurt en geen seconde verveelt, wordt subliem uitgevoerd. Het vijftal krijgt dan ook meerdere staande ovaties na afloop van dit uitmuntende dynamische samenspel.
New Cool Collective
New Cool Collective speelde tegelijk met bovenstaande twee acts. We horen veel tracks van hun laatste album YUNIKōN. Jos de Haas en Frank van Dok zorgen voor dynamische percussie. Benjamin Herman speelde niet alleen saxofoon, maar ook dwarsfluit. Dit energieke optreden werd van begin af aan gekenmerkt door een bijzondere mix van funk, jazz, latin en soms Afrikaanse grooves.
Nate Smith
In de dampende Congo verzamelt het publiek zich al vroeg voor drummer Nate Smith (Pat Metheny, José James), die met zijn recente Kinfolk-project een eigen sound en fijne mix van urban grooves met uitgesponnen melodieën en energieke jazzimprovisaties presenteert. Alles klopt en de band geeft elkaar volledig de ruimte. Het kwintet is wel wat statisch om naar te kijken: er is weinig onderlinge interactie en dat ontbreekt ook met het publiek dat zo graag contact wil maken.
Charles Lloyd & The Marvels ft. Bill Frisell
Charles Lloyd en zijn gezelschap staan tegenover Nate Smith geprogrammeerd. Vlak na aanvang blijkt de Hudson te krap voor Lloyd (tenorsax en dwarsfluit), Greg Leisz (pedal steel gitaar) Reuben Rogers (contrabas), Eric Harland (drums) en Bill Frisell (gitaar). Het concert is seated en er is geen vrije stoel meer te vinden. Het gevolg is dat een grote groep bezoekers op de grond zit en gaandeweg zelfs languit ligt. Dat maakt het aan de zijkanten van de zaal onrustig. De 84-jarige Lloyd is het charismatische middelpunt, maar ook hij gaat regelmatig (op een stoel) op het podium zitten. Op die momenten krijgen The Marvels en meestergitarist Frisell muzikaal de ruimte. Frisell is er de man niet naar om de aandacht naar zich toe te trekken. Met name Rogers en Harland zorgen voor wat spanning en opwindingen in de zaal tijdens het verder zeer gemoedelijke onderonsje tussen deze muziekvrienden die met zichtbaar veel plezier samen op het podium staan. Iets meer contact met de zaal had het optreden persoonlijker gemaakt. Na een uur spelen maken de heren gezamenlijk een buiging om vervolgens geruisloos van het podium te verdwijnen. Een groot deel van het publiek is dan al snel onderweg naar een volgende show.
Archie Shepp & Jason Moran
De spoeling van (free) jazz pioniers wordt helaas steeds dunner. Saxofonist Archie Shepp (zie openingsbeeld, beeldcredit Monique van den Hoek) van oudsher nog tot die generatie, hoewel hij al lange tijd uitstapjes maakt naar de blues en teruggrijpt op standards. Hij bundelt zijn krachten met de hedendaagse avonturier Jason Moran, aangevuld door de Franse zangeres Marion Rampal. Het spel van de zittende Shepp is spaarzaam en bedachtzaam. Zijn toon en spel zijn helaas niet meer wat het is geweest. Shepp heeft hoorbaar moeite om zijn embouchure onder controle te houden. Moran begeleidt zo goed als hij kan, maar doet zichzelf in deze setting, met alle respect- wat tekort, De vlam lijkt te zijn gedoofd.
Diane Reeves
Ondanks dat vocalist Diane Reeves al sinds 2013 geen nieuwe plaat meer heeft uitgebracht, is het NSJ-publiek de 65-jarige zangeres duidelijk niet vergeten, want de Amazon is afgeladen vol. Terecht. Reeves won vijf Grammy’s en ontving een Edison Oeuvre Award in 2009. Het concert begint een beetje vreemd, zonder Reeves. Haar band lijkt tijd te rekken en soleert er op los waardoor het langdradig wordt. Wanneer Reeves zich bij het vijftal toevoegt, lijkt ze de eerste minuten haar stem te moeten opwarmen, ondanks haar uitmuntende techniek en grote bereik met dito uithalen. Met haar scats raakt ze niet altijd de akkoorden, hoewel ze zich later goed herstelt in een volledig vocalese stuk met kleurrijk samenspel met gitarist John Beasley. Toch weet Reeves dit keer niet te raken, wellicht door te veel stemacrobatiek en te weinig boeiende stukken.
Fatoumata Diawara
De Malinese zangeres en gitarist Fatoumata Diawara brengt een indrukwekkende mix van Mali blues en Afropop. Sinds 2008 heeft ze de traditionele Mali blues verder ontwikkeld op haar albums Fatou en Fenfo. Heel mooi was haar eerbetoon aan Fela Kuti in Negue Negue. Jammer genoeg kwam tijdens Wililé haar stem ook uit de sampler waardoor ze niet meer zo traditioneel klinkt als vroeger.
Randal Corsen en de Cubop City Big Band
Tijdens het optreden van de Curaçaose jazzpianist Randal Corsen en de Cubop City Big Band onder leiding van Lucas van Merwijk werd er volop gedanst op de prachtige door Corsen gearrangeerde Antilliaanse salsa. Dibo D uit Curaçao zong in het Papiamento onder andere de compositie Jaloers van zijn vader Gibi Doran. Corsen liet zijn virtuositeit op de toetsen horen en Van Merwijk op drums. Dibo D’s aanstekelijke zang werd goed ondersteund door Yma America en Alberto Caicedo en door de blazers van de Cubop City Big Band. De puur Antilliaanse Tumba Medley was geweldig.
Alune Wade
De Senegalese zanger en bassist Alune Wade bracht vooral tracks van zijn album Sultan. Zijn bas spel, ondersteund door een sterke drummer, twee blazers en twee toetsenisten, was erg goed en riep associaties op met Marcus Miller. West-Afrikaanse grooves en Senegalese zang werden afgewisseld met jazzy elementen en zorgden voor een boeiende fusion.
Stacey Kent
De Amerikaanse zangeres Stacey Kent trad op met een quintet met onder andere saxofonist en fluitist Jim Tomlinson. Van haar laatste album Songs From Other Places zong ze Tango In Macao. Van vorige albums horen we ook veel goede songs, zoals I Know I Dream, Breakfast On The Morning Tram en The Face I Love en de klassieker Besame Mucho dat Kent ontroerend bracht. In vergelijking met andere optredens in Congo, Maas en Mississippi was haar concert rustig en zachtmoedig.
Tigran Hamasyan
De Armeense jazzpianist Tigran Hamasyan speelde jazz standards, zoals I Didn’t Know What Time It Was. Hij begint met heel subtiel pianospel waarna contrabassist Matt Brewer en drummer Justin Brown sterk invallen. Hamasyan wisselt licht en krachtig ritmisch pianospel regelmatig af. Zeer boeiend is zijn samenspel met saxofonist Immanuel Wilkins. Met Brewer en Brown erbij werd een prachtige interpretatie van Charlie Parkers Big Foot uitgevoerd.
