Tijdens deze editie van North Sea Jazz staan veel oudgedienden op de podia. Op dag twee zijn er verschillende mogelijkheden om (hernieuwd) kennis te maken met de grondleggers van de moderne jazz.
Tekst: Robin Arends en Freek Dijkstra
Han Bennink
Van eigen bodem is het de 80-jarige Han Bennink die zijn kwaliteiten in een drieluik over het voetlicht brengt. In de eerste set speelt hij samen met zijn generatiegenote, de 74 -jarige Japanse pianiste Aki Takase. Een opening in Sturm und Drang, driftig slagwerk en dito pianospel bestaande uit repeterende dissonante akkoorden. Even later klinkt er romantiek uit de Steinway en levert Bennink een meer verfijnde bijdrage. Dat geldt ook voor zijn set met het zogenaamde ‘kindertrio’, met altsaxofonist Ben van Gelder en gitarist Reinier Baas. Een swingende zoektocht die wordt ingeleid door Van Gelders lyrische lijnen in combinatie met de mysterieuze, zwaar aangezette akkoorden en melodielijnen van Baas. In de laatste set heeft Bennink zijn oude vertrouwde Instant Composer Pool aan zijn zijde. Chaos, Mingus, Mengelberg en bovenal improvisatie. Als er in de zaal een ringtone klinkt, verwerkt pianist Guus Jansen deze in een verder door violiste Mary Oliver uitgewerkte ballade.
John McLaughlins Fourth Dimension
Enkele podia verder speelt later John McLaughlins Fourth Dimension. De fusionlegende deelt het podium met een viertal gelijkgestemden waaronder de Cubaanse Jany McPherson, een begaafd pianist met een prachtig stemgeluid. In het nummer Love And Understanding zingt ze de sterren van de hemel terwijl de overige bandleden onverstaanbaar in de microfoon brabbelen. McLauglin en McPherson worden terzijde gestaan door een powertrio bestaande uit de Senegalese geweldenaar Etienne M’Bappé op de vijfsnarige basgitaar, de Indiase drummer Ranjit Barot en de Engelse toetsenist Gary Husband. Het kwintet draagt spirituele odes op aan de inspiratiebronnen en metgezellen van de meestergitarist, waaronder sitarspeler Ravi Shankar en flamencogitarist Paco de Lucia. McLaughlin laat zien dat hij nog steeds de onbetwistbare meester van de fusiongitaar is, en hij heeft een geweldige band gevonden waarmee hij zijn muziek uit voorbije decennia nieuw leven in kan blazen.
Ron Carter Foursight Quartet
Een ander voormalig Miles Davis- bandlid op deze editie van het NSJF is Ron Carter. De bassist staat met een trio in plaats van een kwartet (Foursight) op het podium, vanwege het plotselinge uitvallen van de drummer Payton Crossley. Pianist Renee Rosnes, saxofonist Johnny Green en Ron Carter trappen af met de Brecht/ Weil- klassieker Mack The Knife. Green zweeft boven de walking bas van Carter, terwijl Rosnes in ongekende snelheden het klavier beroert. In een kralenketting van standards en improvisaties geeft de 85-jarige Carter vervolgens blijk van een enorm brede kijk op het muzikale spectrum. De set eindigt met een sublieme uitvoering van You And The Night And The Music. Na een minutenlange ovatie en een groot aantal high fives aan de gelukkigen die voor aan het podium staan, neemt de fragiele bassist afscheid van zijn publiek.
Herbie Hancock
Herbie Hancock is Artist in Residence op deze editie van NSJF. Voor velen blijft Hancocks show echter verscholen. Het is zo druk in de Amazon dat zelfs op de balkons op de vierde verdieping groepjes mensen maar bij de deuren blijven staan om in ieder geval iets te kunnen horen: zien is er niet bij. Maar Hancock liet ook de mensen op de gang grooven met z’n band, met name Lionel Loueke steelt met een geweldige solo intro voor het nummer Chameleon de show.
Julian Lage TrioIn Madeira speelt het Julian Lage Trio, met Jorge Roeder op bas en Dave King op drums. Het trio heeft een eigen dynamische taal ontwikkeld, waarin het uitdeint en samentrekt rond Lages vele solos. Dave King, bekend van The Bad Plus, is ongrijpbaar. Hij past zijn esthetiek aan bij ieder nummer zonder een gevoel van eenheid te verliezen. King is misschien wel de grootste drummer van dit moment zonder stijl die op te breken is in elementen om te imiteren. Toch is het Lage die geregeld monden open laat vallen of licht erotische kreuntjes uit het publiek weet te onttrekken met zijn subtiele spel.
Jameszoo
Vlak naast Lage speelt Jameszoo, samen met onder andere Niels Broos. Op het podium staat een geprepareerde vleugel, waar niemand op speelt maar waarvan de toetsen wel worden ingedrukt op een of andere manier. Het vraagteken wat hierboven blijft hangen is representatief voor het vraagteken wat achterblijft na de hele act. Er gebeuren veel toffe dingen op het podium, bijvoorbeeld in het samenspel van Broos en de ritmesectie. Maar waar gaat de band voor: waar zitten de climax-momenten in de spanningsboog in deze mix van jazz en electronica? Avishai Cohen
Bij trompettist Avishai Cohen ontbreekt de spanningsboog grotendeels. Cohen speelt de suite van zijn nieuwe album Naked Truth in de grote Hudson-zaal. De ingetogen en slepende muziek was misschien beter geschikt geweest voor en kleinere zaal. De band creëert te weinig op de simpele composities om het publiek echt vast te houden. Robert Glasper
Ook mede-afsluiter Robert Glasper was dat niet helemaal gegund. Het publiek werd eerst opgezweept door een dj, waarna Glaspers uitgedunde band (zonder zanger en keytarist Casey Benjamin) juist een veel relaxtere show neerzette met langzame grooves en pastel akkoorden. Gaandeweg de show gaf Glasper meermaals aan geïrriteerd te zijn door de felle lichten in de Darling. Die irritatie sijpelde door in een bepaalde grilligheid in z’n improvisaties. Toch wist hij wel een feestelijke sfeer te creëeren om het publiek mee naar huis te sturen.
Openingsbeeld Erykah Badu Foto: Marcel Boshuizen
