Op raadselachtige wijze is een gezamenlijk optreden van levende legende Ack van Rooyen en alleskunner Benjamin Herman er nooit van gekomen. Maar tijdens het Transmission Festival, afgelopen weekeinde in Tivoli Vredenburg, was het eindelijk zover.
Door: François van de Linde, foto: Joke Schot
De 91-jarige bespeler van de flügelhorn en de immer energieke altsaxofonist banen zich met wederzijdse empathie en zwoel spel een weg door een diverse set mainstream jazz.
In de late herfst van zijn rijke jazzleven klinkt de satijnen toon van Ack van Rooyen puurder dan ooit. Fysieke beperkingen dwingen de Hagenees om tegenwoordig fijnbesnaard te spelen maar dat kunstje beheerste hij sowieso altijd al tot in de puntjes.
Uitmuntende band
Hij drukt met zijn overigens nog precieze en zeer lyrische stijl duidelijk een stempel op het spel van de uitmuntende band, die naast Herman bestaat uit pianist Timothy Banchet, bassist Steve Zwanink en drummer Joost Patocka.
Angel Eyes
Aan de orde komen onder andere Van Rooyen’s Latijns-getinte Scale, het kittige My Ideal en de melancholieke ballad Angel Eyes. Het modale Cantor No.1 van Kenny Wheeler voelt als een zachte lentebries. The Hague Shuffle brengt ons het nostalgische gevoel van liederlijke nachten aan de toog.
Zuchtjes
In het lichtvoetig swingende The Touch Of Your Lips is Herman de uitblinker. Geconcentreerd maar ontspannen diept hij met velerlei buiginkjes, zuchtjes en lang aangehouden noten de essentie van de melodie uit. Het doet denken aan de esthetiek van de klassieke plaat Somethin’ Else, waarop iedereen inclusief Cannonball Adderley in de ban is geraakt van het anti-virtuoze, kleurrijke spel van Miles Davis.
Niet eens zo’n gekke gedachte. Want Ack van Rooyen is natuurlijk ook werkelijk somethin’ else.
