Met de vijfde editie (twee coronajaren niet meegerekend) vierde Rockit afgelopen zaterdag 11 november zijn eerste jubileum in SPOT, Groningen. Het was niet de meest memorabele editie, maar het muzikale niveau bleek wederom hoog en uitdagend.
Tekst: Angelique van Os | Fotografie: Knelis
Na vijf jaar kan ik verheugd zeggen dat Rockit een blijvend sprankelend festival is. Het zal de liefhebber en reguliere jazzconcertganger niet ontgaan zijn dat veel van de line-up al eerder in het seizoen te zien is bij zusterfestivals Transition en of North Sea Jazz, maar voor het Noorden van het land zijn veel van de acts die op Rockit -jazz and beyond- staan vernieuwend en vol rising stars. Voeg daar een aantal (veelal Amerikaanse en Britse) hoofdacts aan toe zoals pionier Herbie Hancock, Brad Mehldau, Dave Holland, Pharorah Sanders, Tigran Hamasyan, Ibrahim Maalouf, GoGo Penguin, Nubaya Garcia en Lizz Wright, en je hebt een afwisselend, eigenzinnig festival waar divers, jong en oud publiek op af komt.
AM.OK
Ook is het fijn dat er een aantal Nederlandse acts vertegenwoordigd zijn op Rockit, hoewel er vreemd genoeg geen samenwerking lijkt te zijn met het Prins Claus Conservatorium dat pal naast SPOT zit. Hoe dan ook, deze editie bijt componist en toetsenist Tijn Wybenga het spits af in de Challenger zaal met zijn 12-koppige ensemble AM.OK. De groep geeft een afspiegeling van de (voornamelijk) Amsterdamse dominerende jazzscene, met kopstukken als Teis Semey (g), Kika Sprangers (s), Alistair Payne (trp) en Jamie Peet (d). Muzikaal gebeurt er van alles; allerlei stijlen komen voorbij met onder andere stuwende (hiphop) grooves en uitgesponnen sectiefeatures voor de strijkers en blazers, waarbij de composities het collectief centraal stellen. In het derde stuk komt er meer dynamiek naar voren en klinkt AM.OK mooi in balans. De performance is echter wel statisch omdat er weinig onderlinge interactie is en mede vanwege de klassieke opstelling waarbij bandleider Wybenga met zijn rug naar het publiek toe staat.
Yuri Honing Peace Orchestra
Saxofonist Yuri Honing timmert met zijn jonge project The Peace Orchestra ook behoorlijk aan de weg. Dit keer speelt hij zonder harpist Rémy van Kesteren, maar met extra gitarist Maarten van der Grinten. De verstilde klanken – die inmiddels het handelsmerk zijn van Honing – slaan plotseling om in vurige en intense climaxen, waarbij de schurende gitaren, het stevige drumspel van Yoram Vroom en de bezielde, rauwe lijnen van Honing het publiek imponeren.
Blom, Peet & Broos
In de dampende Discovery kelder klinkt nog meer avontuur uit eigen land. De futuristische soundescapades van trio van Jasper Blom (s), Jamie Peet (d) en Niels Broos (t) vormen een van de verrassende hoogtepunten van het festival. Blom heeft allerlei special effects toegepast op zijn tenorsax en Broos tovert allerlei onverwachte, elektronische sounds en repeterende motieven uit zijn synths, aangevuld door stuwende, strakke ritmen en breaks van Peet. De geïmproviseerde set doet met vlagen denken aan space future jazzfusion uit de jaren ‘70, uitgevoerd in een modern jasje, enerverend en innovatief.
Internationale nieuwkomers
De jubileumeditie telde ook een internationale nieuwkomers en rising stars, zoals Linda Frederiksson, DoomCannon, Tom Skinner, Bushmen’s Revenge, Sam Gendel, Timunçin Şahin, Madison McFerrin en Butcher Brown. Op de Finse saxofoniste Frederiksson na – die we al in 2022 spotte op NSJ – laten deze acts niet echt een diepe indruk achter. De Britse toetsenist DoomCannon brengt met zijn band weliswaar een mix van heavy solo’s en contrasterende easy hiphop en drum ‘n bass grooves, maar de stukken missen sterke melodische thema’s waardoor het geheel wat voortkabbelt.
Madison McFerrin
Zangeres Madison McFerrin, dochter van de befaamde vocalist Bobby McFerrin, trekt vooral de aandacht vanwege haar zeer luchtige en sexy gouden pak. Het leidt eerlijk gezegd nogal af van haar zwoele en dromerige soulvolle stem. De bezetting is ook opvallend: McFerrin wordt slechts begeleid door drums en maakt gebruik van backingtracks. Dit zorgt voor een wat statische performance, met weinig ruimte voor vrije invulling.
Sam Gendel
Hoewel hij een geliefde naam is in Los Angeles als multi-instrumentalist en vernieuwde producer, ben ik oprecht verbaast over het matige spelniveau van Sam Gendel, bijgestaan door een andere muzikant; vermoedelijk Sam Wilkes. En dat terwijl Gendel echt wel iets kan, zo is hij bijvoorbeeld steengoed met Louis Cole in de ludieke act Clown Core. Vanavond horen we echter een hoop gepriegel en geprogrammeerde noise, wat totaal geen muzikale visie lijkt uit te dragen.
DOMI & JD Beck 2.0
Eén van de hoogtepunten van Rockit 2022 was het explosieve duo DOMI & JD Beck. Dit keer keert het excentrieke tweetal groots terug met het Metropole Orkest onder leiding van Jules Buckley in de Enterprise (grote zaal). We zien het staartje van de show, waarbij gelaagdheid en harmonische complexiteit van de stukken mooi naar voren komt in de strijkers. Echter klinkt het geheel wat wollig; met name het laag van de toetsen van DOMI zijn ondefinieerbaar. Ook heeft ze stemproblemen door verkoudheid. “It Sucks!”, zegt ze tegen de zaal, waardoor het als geheel niet zo’n uitbundige show is vergeleken met 2022, hoewel het hoge niveau en excellente spel vol met strakke breaks en vurige lijnen in het slotstuk dit behoorlijk rechttrekt.
Kaki King
Een aangename verrassing zijn de meditatieve klanken van Kaki King. De Amerikaanse gitariste en componiste is door de jaren heen al vaker te zien geweest bij SPOT en staat onder liefhebbers bekend vanwege haar vingervlugge techniek en warme, virtuoze spel. Je moet dan ook van goeden huize komen om solo een zaal te kunnen beroeren. Dat lukt King met verve. Met een mix aan dromerig, mystiek en repeterend beeldend spel is het een kwestie van de ogen sluiten en genieten.
Scary Pockets
Ondanks dat muzikantencollectief Scary Pockets al enige tijd een hit is op YouTube, verbaas ik me erover dat ze in de grote Enterprise zaal geprogrammeerd staan. De Amerikaanse band covert wekelijks bekende songs van bijvoorbeeld Alicia Keys, The Bee Gees en Michael Jackson en giet dit in een pakkend funky jasje. Kernleden Jack Conte (Pomplamoose) en Ryan Lerman (John Legend, Michael Bublé) nodigen hier bekende gasten voor uit. Tijdens Rockit brengt de zeskoppige band een vrolijke en overtuigende set met een hoog soufunklgehalte. Toch lijkt de zaal niet echt los te komen. De groep is dan ook niet zo eigen of spetterend als bijvoorbeeld de Dirty Loops.
Cécile McLorin Salvant
De Challenger zaal is te klein voor de kleurrijke Cécile McLorin Salvant, die bekend staat om haar ongekend hoge muzikaliteit, waarbij ze traditie en moderniteit verbindt met haar sterke narratieve en flexibele stem. Ook nu is ze uitstekend bij stem: dynamisch, loepzuiver en even soepel buigend van hoog naar laag register. Daarnaast komen allerlei stijlen voorbij: van blues, traditionele jazz tot opzwepende creoolse, Caribische en latinachtige grooves. De vocaliste imponeert met haar theatrale, indringende performance en eigentijdse uitvoering van songs van bijvoorbeeld Rhiannon Giddens en Iriving Berlin.
Marcus Miller
Met een lach verlaat ik de zaal en haast ik me voor hoofdact Marcus Miller. De onweerstaanbare en swingende bassist brengt zoals gebruikelijk met zijn kwintet een hedendaagse mix van funky en tijdloze jazz, hoewel helaas de hedendaagse en urban-elementen van zijn laatste plaat Laid Black, beperkt naar voren komen. Ondanks het hoge spelniveau is het optreden weinig verrassend.
Mammal Hands
Het einde van de avond komt in zicht met het Britse Mammal Hands. Het is jammer dat er al veel publiek na Marcus Miller de Oosterpoort verlaat. Daardoor is het een stuk rustiger in de Challenger zaal. Het trio bestaande uit de broers Jordan Smart (s en klarinet), Nick Smart (p) en Jesse Barrett (d) spelen er niet minder om; hun dynamische repetitieve, minimalistische en tranceachtige stukken staan als een huis. Alleen zonde van het harde geluid, waarbij de saxofoon verzuipt in het geheel. Met een hoofd vol power jazz keer ik na deze wat wisselende editie verzadigd en vol indrukken naar huis.
