Eerst even naar de uitstekende food court, daarna kunnen de muzikale avonturiers verder naar Phillipp Rüttgers (met Oene van Geel), en de verstilde klanken van Mathias Eick.
Tekst: Angelique van Os, fotografie: Joke Schot
Na de vele trappen te hebben betreden, lijken we eerst niet meer dan een glimp te kunnen opvangen van de Duitse Phillipp Rüttgers die in de bovenste zaal, Club 9, staat. De bezetting is opvallend: cello (Pau Sola Masafrets), viool (Oene van Geel), zang (Heidi Heidelberg) en drums (Yonga Sun).
De pianist brengt met dit bijzondere gezelschap moeiteloos een moderne ‘twisted’ fantasiewereld van Hans Christian Andersen tot leven. Met dit repertoire won hij afgelopen jaar de prestigieuze compositieopdracht van North Sea Jazz. De loepzuivere hoge klanken van Heidelberg (die overigens ook gitaar speelt) brengen tot vervoering, maar ze maakt ook indruk met snelle vocalese lijnen die gedubbeld worden met de piano. Wanneer Van Geel de ruimte krijgt wordt duidelijk waarom hij zo’n veelgevraagde gast is. Geen sprookjes voor tere oortjes, maar wel voor muzikale avonturiers.
Het duizelt
Na een gezonde hap – de food court is prima voor elkaar- kunnen we er weer tegenaan en dat is maar goed ook, want Chris Potter’s Circuits Quartet vergt de nodige aandacht. Opnieuw zo’n powerband met stuk voor stuk uitmuntende musici die in de bloei staan van hun carrière: Craig Taborn (p), Justin Brown (d) en Tim Lefebvre (b).
Potter zelf behoeft met zijn uitzonderlijke technische skills en sublieme sound geen introductie meer. Elke keer als we deze man zien stijgt hij weer een stukje verder boven zichzelf uit. Het duizelt soms gewoon van het muzikale vuurwerk wat hij in een solo stopt. Elke noot is raak en elke timing klopt. Wat overigens ook geldt voor Taborn, die als een beest tekeer gaat achter zijn keyboard. Verfrissend is tevens dat Potter met deze electric band een andere sound neerzet dan we van hem gewend zijn.
Gegroeid
Na drie nummers zijn de oren verzadigd en gaan we op zoek naar de verstilde en melancholische klanken van Mathias Eick. De Hertz Zaal barst uit z’n voegen en is dus te klein voor de Noorse trompettist. De opmerkelijk hoog geplaatste bekkens van drummer Tordstein Lofthus roepen wat vraagtekens op en zijn wat te veel aanwezig in het openingsstuk New Song. En dit keer niet het vertrouwde gezicht van Andreas Ulvo achter de vleugel, maar van nieuwkomer Erlend Slettevol.
Het prachtige samenspel tussen met name Eick en Håkon Aase is duidelijk gegroeid; de twee hebben fraaie interacties en vullen elkaar naadloos aan. In het tweede stuk Friends gooit Lofthus de energie omhoog, wat soms wat afbreuk doet aan de sferische klanken. Hoewel, dit wat meer vrij geïmproviseerde nummer kan het hebben. Ondanks dat we Eick al diverse keren hebben gezien, blijft zijn visuele en weemoedige repertoire boeien en raken.
Zie ook:
– Transition 2019: Donny McCaslin knalt en spettert
