Op Persona laat Selah Sue op een indrukwekkende manier in haar ziel kijken. Als moeder van twee koters stond haar leven de afgelopen jaren op zijn kop. Het verrijkte haar en dat is te horen in de nieuwe nummers, waarop zij zichzelf aan de hand van verschillende personages onder een vergrootglas legt.
Tekst: Jean-Paul Heck
Het nieuwe album is nog altijd volbloed Selah Sue (1989), maar muzikaal en tekstueel hoor je een volwassen artiest die reflecteert. Daarbij kreeg ze, naast van producer Matt Parad en haar partner Joachim Saerens, de hulp van onder meer basmeester Marcus Miller en voormalige Prince-bassist Mono Neon.
In de single Pills gooi je meteen al je geloofsbrieven op tafel.
‘Ik heb soms een heel apathische persoonlijkheid en daar gaat Pills over. Ik had het gevoel dat de antidepressiva veel tegenhield in mijn leven. Na het schrijven van deze song ben ik helemaal gestopt met de medicatie. Het personage dat vooraan in mijn bus met persoonlijkheden zat, in vergelijking met bijvoorbeeld mijn zelfvertrouwen.’
Gek toch, want live straal je zoveel zekerheid uit.
‘Dat is niet altijd zo. Regelmatig is het gewoon een show, een façade. Kijk, mensen betalen geld voor een ticket en die willen niet dat jij op het podium staat te huilen. Ik ben voor eerlijkheid hoor, maar ik wil mijn fans waarde voor hun geld geven. Als je een entourage hebt die je pusht, is dat heel erg. Maar dat is bij mij niet het geval. Ik heb geweldige mensen om mij heen.’
Marcus Miller speelt ook mee op Persona.
‘Hij speelt basgitaar op All The Way Down. Ik heb met hem getourd. Marcus is mijn mentor en keigoed. Toen ik hem de song stuurde, antwoordde hij: ‘Selah Sue, eindelijk laat je horen wat je allemaal kunt.’ Hij wachtte er al jaren op dat ik een echte soulplaat zou maken.’
Foto: Zazzo
Hierboven las je een deel van het interview dat Jazzism met Selah Sue had. Het volledige artikel lees je in Jazzism 2-22. Klik hier voor het magazine.
