Er hing een intiem sfeertje in het Amsterdamse MC Theater zondagavond. Ruim 450 man, uitverkocht huis, jong en oud zaten met hun neus bovenop het sterk spelende Metropole Orkest en special guest Robert Glasper en zijn mannen. Samen gingen ze een nieuw ‘Experiment’ aan.
Tekst: Angelique van Os
In het eerste stuk steelt saxofonist Casey Benjamin direct de show met zijn vrolijke uitstraling en eigenzinnige spel. Het geluid is voor de enigszins kleine ruimte mooi in balans. Enig minpuntje, echt veel zien kan je halverwege de zaal niet als staand publiek. Dat deert niet, want muzikaal gebeurt er genoeg.
Het Metropole Orkest en Glaspers band geven elkaar voldoende ruimte, wat een uitgesponnen open klank oplevert. Wederom is duidelijk hoe krachtig de composities zijn van de Amerikaanse pianist, die fraai gearrangeerd zijn door Vince Mendoza. Zowel de strijkers als de blaassectie wisselen elkaar goed af en in de gelaagdheid komt de complexiteit op toegankelijke wijze mooi naar voren.
De stukken ademen een wat dromerig sfeertje, wat enerzijds zeer aangenaam is, anderzijds had Glasper meer zijn moderne scherpe randje mogen tonen. Geen zwaar vuurwerk zoals eerdere concerten. Dat is ook een lastige taak met zo’n groot orkest. Soms was het contrast tussen de composities erg groot, zowel qua sfeer als qua intensiteit. Orkest en band vonden elkaar daardoor niet altijd. De strijkpartijen klinken soms wat stroperig. Met wellicht wat minder ballades zou de balans spannender, imponerender zijn om het hele concert te blijven boeien.
De hoogtepunten volgen met name in de meer opzwepende stukken, waar de stuwende beat en groove het orkest opzweept, de blazers en strijkers flink aanzetten en Glasper en zijn kwartet elkaar afwisselen in sterke virtuoze solo’s.
Het enthousiaste publiek verdient wellicht wat meer interactie; Glasper spreekt de zaal pas halverwege de set toe. De sfeer was echter goed en amicaal, mede door nonchalante opmerkingen van Vince Mendoza.
Het intermezzo van Glaspers band, met een eigen groovy versie van Bill Withers’ Lovely Day zonder orkest, brak het ijs. De laatste stukken tonen meer pit, mede door het opzwepende drum n’ base ritme, en de catchy interpretatie van Nirvana’s Smells like Teen Spirit zorgt voor een bouncende menigte. Al met al een bijzonder experiment, dat als geheel evenwel wat meer mag vlammen.
