En zo brak de laatste dag van 47e North Sea Jazz Festival aan. Shai Maestro was met het JOC al vroeg geprogrammeerd evenals Vicente Amigo, waarna het wachten op Charles Lloyd kon beginnen. Veel bezoekers kwamen voor Sting, die helaas zijn liefde voor jazz niet liet horen bij het optreden.
Verslag: Karen Duking, Angelique van Os, Annie van der Velde / Foto’s: Marcel Boshuizen, Angelique Lemmens
JOC & Shai Maestro
We beginnen de middag met een flinke portie hoogstaande bigband power. In de Hudson klinkt repertoire dan wel arrangementen van componist Jim McNeely die voor deze gelegenheid Neerlands trots, Jazz Orchestra of The Concertgebouw (JOC) dirigeert. Het eerste stuk Old School omvat gelijk al vier stevige solo’s, van Peter Beets (p), Sjoerd Dijkhuizen (s), Ilja Reijngoud en Martijn van Itterson (g). De band klinkt mooi in balans, hoewel in het tweede stuk What Is this Anyway? de georganiseerde chaos ‘even toeslaat’ met door elkaar spelende features. Maar uiteindelijk keert de rust terug, in het fraaie gelaagde stuk.
Andere ambiance
Niets ten nadele van de kwaliteit van het JOC, rijst wel de vraag waarom Shai Maestro pas halverwege de show het podium betreedt. Dat had zeker eerder gemogen, al is het alleen al om meer samenhang te vinden in repertoire en sfeer. Wanneer hij dan aanschuift, ontstaat er gelijk een andere ambiance; mystiek, dromerig, open klanken en tegelijkertijd een donker randje. Dat komt hoofdzakelijk omdat de pianist zijn eigen composities brengt. Er zijn veel ritmewisselingen, frases met orkest en alleen met de ritmesectie waarin Maestro zijn vurige solo’s naar een mooie climax brengt. Mooi dat de ECM- pianist de ruimte en rust pakt en dit doorgevoerd is in de arrangementen van het orkest. Het hoeft niet altijd bombastisch te klinken om indruk te maken. (AO)
Vicente Amigo
De enorme Amazon zaal was afgeladen vol voor flamencogitarist Vicente Amigo. Hij opende solo in de spotlight. Daarna voegde de band zich bij hem. Naast een percussionist, gitarist en twee – vrijwel identieke – zangers die ook de kunst van ‘palmas’ (de complexe flamenco handklap) beheersen, was het de bassist die een rustpunt in het vurige gitaarspel van Amigo legde. Wat een instrumentbeheersing heeft de man die traditionele flamenco moeiteloos mengt met jazz en zo hedendaagse muziek creëert. (AV)
Sylvie Courvoisier
Door naar de Missouri, waar modern gecomponeerde muziek vol verbeeldingskracht te horen is van pianiste Sylvie Courvoisier. Ze brengt repertoire van haar nieuwste project, Chimaera. Dit verwijst naar een mythisch dier dat uit allerlei soorten bestaat. Het is een metafoor voor haar 7-koppige ensemble, die de diversiteit van de New Yorkse avant garde vertegenwoordigt. Zo spelen bijvoorbeeld Wadada Leo Smith (trp) en Drew Gress (b) mee.
Kleurrijke arpeggio’s
De pianiste opent met het vrij toegankelijke stuk Le Pavat Rouge, waar ze kleurrijke arpeggio’s afwisselt met rijke melodieën. Halverwege het lange stuk, dat ruim twintig minuten duurt, krijgt het vrije spel – vooral in de trompetten- de overhand. Maar het wordt nergens te avantgardistisch. Sterker nog, wanneer het thema terugkeert kabbelt de band wel erg lang door met dezelfde pulse en groove. Ondanks de omvang van de band, is Courvoisier spaarzaam met de invulling van de instrumentatie. Vooral in het tweede minimalistische stuk speelt ze heel dynamisch met de instrumentatie van de groep. Het is daardoor spannend; want wat gaat er gebeuren? Tegelijkertijd ontbreekt er wat samenhang en het is nogal statisch om naar te kijken. (AO)
Cory Henry
Zelden zo’n energieke muzikant gezien als Cory Henry. Meteen bij het openingsnummer, een instrumental waarbij hij zijn hammondorgel alle hoeken van de zaal liet zien, werd de toon gezet. Aanstekelijke funky muziek waarbij het publiek gelijk werd meegezogen in de wereld van Cory Henry. Bijgestaan door drie achtergrondzangeressen die ook alle registers opentrokken. De multi-instrumentalist Henry (onder meer van Snarky Puppy) speelde een hele gevarieerde set. Van een jaren 70 soul (en dito decor) tot een elektronisch stuk met stemvervormer, funk en gospel. Met Burdens Down van zijn nieuwste album Church (2024) pakte Henry nog even uit met een lekker swingend gospelnummer waarbij het dak eraf ging. Stilstaan was geen optie! (KD)
Nicole McCabe
In de Yenisei hoorden we saxofoniste Nicole McCabe, die vrijdag al kortstondig indruk maakte bij Sasha Berliner. De Amerikaanse nieuwkomer timmert sinds haar afstuderen in 2022 aardig aan de weg. Ze won datzelfde jaar de solistenprijs van Keep An Eye Competition. In haar quartet zitten ook uitstekende jonge musici, Paul Cornish (p), Justin Brown (d) en Logan Kane (b). McCabe heeft een prachtige heldere sound, waarbij ze haar altsax laat zingen. Technisch is ze ook begaafd en brengt ook sterk ritmisch samenspel met haar uitstekende trio. (AO)
Redman & McBride
We pakken nog het staartje mee van Christian McBride samen met Joshua Redman. De bassist en saxofonist vervangen Terrence Blanchard. Dat is wel besteed aan deze topmusici, die in het verleden al in duosetting speelden. Nu is het een tijd geleden. Daar is niks van te merken, want deze mannen vullen elkaar met het uiterste gemak aan. Het tweetal weet zelfs de meest eenvoudige blues interessant te houden met lyrisch en dynamisch spel en muzikale grapjes. Het zijn niet voor niets twee van de meestbegaafde musici van hun generatie. (AO)
Charles Lloyd
Saxofonist Charles Lloyd staat ondanks zijn hoge leeftijd – de man is 86 – nog in de bloei van zijn muzikale leven. Hij bracht dit jaar het nieuwe dubbelalbum The Sky Will Be There Tomorrow uit onder Blue Note, dat nu al veelgeprezen is onder critici. Lloyd ademt de traditie, alsook freejazz, mondiale jazz en rock. Vandaag brengt hij recent werk met zijn Sky Quartet bestaande uit jazz all stars Jason Moran op piano, bassist Larry Grenadier en Eric Harland op drums. De Hudson puilt uit, want de kans bestaat dat dit het laatste optreden kan zijn tijdens het festival van de saxofonist. Voorlopig oogt Lloyd nog vrij fit en speelt hij vol overgave, waarbij hij het tempo van het trio in een minutenlange solo goed kan bijbenen. Het is aandoenlijk om te zien hoezeer de saxofonist in de muziek opgaat, ook wanneer hij even pauzeert.
Breekbaar spel
Het tweede stuk is een gedragen ballad, dat fraai begint met een uitgesponnen melodie, waarover Lloyd de vrijheid volledig opzoekt. Hij zou iets spaarzamer mogen zijn met z’n lange frases aan noten, want zijn breekbare spel is zonder al mooi genoeg. Moran kleurt daarnaast de ruimte subtiel in met rijke akkoorden.
Op fluit lijkt Lloyd iets harder te moeten werken voor een mooie toon, maar het is een aangename toevoeging qua kleur. En Lloyd is natuurlijk in enorm goede handen met dit uitmuntende trio. De stukken hebben overigens een spirituele lading over zich; een soort verhevenheid. In een swingstuk halen Larry Grenadier en later Eric Harland met een fijn groovende soli ook alles uit de kast. Wel jammer dat er gedurende het concert helemaal niets wordt gezegd tegen het publiek, maar verder niets dan lof voor dit viertal. (AO)
Enji
Terwijl veel publiek gekluisterd zit voor de buis vanwege de EK finale, gaan wij gewoon verder met het programma. In de Yenisei galmen delicate zanglijnen van de Mongoolse Enkhjargal Erkhembayar, oftewel Enji. Ze is een van de weinigen in haar land die jazz gerelateerde songs speelt in haar eigen taal. De vergelijking met traditionele keelzang is wellicht snel gemaakt. Dat doet Enji toch net even anders. De rauwheid toont ze wel met schelle uithalen in een a capella stuk, maar verder is het vooral subtiliteit dat op de voorgrond ligt. Daarnaast horen we verrassende akkoordwendingen in haar stukken, waarbij alles wel toegankelijk blijft. Achter de drums zien we een bekend gezicht: Sun-Mi Hong. Verder is er mooi samenspel tussen Enji en gitarist Paul Brändle. (AO)
Sting
Deze editie van North Sea Jazz sluit af met een bomvolle Nile. Het lijkt alsof iedereen is gekomen of blijven hangen voor de oud-Police frontman. Sting speelt in trio setting, met Dominic Miller op gitaar en Chris Maas op drums. Hierbij is de link met The Police natuurlijk snel gelegd en dat blijkt ook wel wanneer hij veel van dat oude repertoire met een stevige rock feel ten gehore brengt. Alle grote hits komen voorbij, Message in a Bottle, If I Ever Loose my Faith, Everything Little Thing She Does is Magic, Englishman in New York…. Het publiek eet uit z’n hand en zingt alles luidkeels mee. Parel is de ballad Shape of My Heart.
Het is jammer dat er niet met iets meer verfijning wordt gespeeld, zeker geziens Stings liefde voor jazz en de vele grootheden waarmee hij speelde. De set is weinig verrassend; het is raggen met af en toe een gitaar- of bassolo. Daarnaast haalt de zanger in de hoge regionen de noten vaak niet. Het komt uit z’n tenen, ondanks dat hij uitermate gespierd en fit oogt. Het mag de pret niet drukken, want jong en oud springen, zingen en dansen mee en wanneer de laatste noten van hit Roxanne wegsterven, verlaten duizenden mensen moe maar voldaan Ahoy.
Meer foto’s van zondag
