De line-up van North Sea Jazz Festival leek vooraf gezien niet de meest spannende in jaren. Maar zoals altijd word je toch weer verrast wanneer je langs de kleinere zalen struint. Het hoge niveau, de creativiteit en de overgave van de veelal jongere musici maakten deze editie bijzonder.
Het programma op vrijdag begon al vroeg. Vanwege het slechte weer en de daarop volgende files hebben velen de eerste concerten gemist. Eenmaal in Ahoy kan de waan van de dag worden afgeschud en genoten van de vele optredens. De Britse zangeres Raye sluit met haar bigband de eerste dag van NSJ in stijl af.
Verslag: Rik van Boeckel, Angelique van Os, Annie van der Velde / Foto’s: Marcel Boshuizen, Monique van den Hoek
Corto.Alto
Buiten is het nat en veel te koud voor juli, maar binnen in Ahoy broeit het. Zoals bij het uit Glasgow afkomstige viertal Corto.Alto bijvoorbeeld. De band rondom multi-instrumentalist Liam Shortall, waarin we ook inmiddels bekend gezicht Fergus McCradie horen, heeft een hedendaagse sound waarbij elektronica, soundscapes, repetitieve motieven en dansbare vette grooves de boventoon voeren. De jonge Shortall imponeert met zijn virtuoze basspel en doet dat even gemakkelijk op de trombone. Het kwartet- met verder Matieusz Sobieski op tenorsax en Graham Costello op drums- is uitstekend op elkaar ingespeeld en zet een sterke, toegankelijke set neer. Lekker begin! (AO)
Potter/Mehldau/Patitucci/Blake
Vrijdag begon al vroeg in de Hudson met Potter/Mehldau/Patitucci/Blake. Een topband die elkaar versterkt. Potter ging er gelijk vol in, de vele noten die hij speelde werden in balans gehouden door de smaakvolle invulling van drummer Johnathan Blake. Van Potters album Eagle’s Point speelden ze onder meer Dream Of Home en Cloud Message. De langere saxlijnen hierin werden afgewisseld met een prachtige virtuoze pianosolo van Brad Mehldau. Bijzonder te zien was de connectie tussen bassist John Patitucci en Blake. Het spelplezier van de vier was groot, de improvisaties interessant. Al met al een heerlijke manier om het programma te beginnen. (AV)
Chief Adjuah voorheen Christian Scott
Chief Adjuah (voorheen Christian Scott) liet in de Congo tent zijn nieuwe muziekstijl horen. Hij speelde eerst de Adjuah Bow, een op de West-Afrikaanse kora gelijkende harp. Samen met de djembé, gespeeld door percussionist Weedie Braimah, klonk het als een eigen vorm van afrojazz. Alhoewel het concert krachtig begon, waren de harp en de zang van Chief Adjuah soms niet goed te horen. Nadat hij de trompet erbij pakte, speelde hij Songs She Never Heard, Sunrise In Beijing en The Last Chieftain. Het was zeer energiek optreden. (RvB)
Milena Casado
Helaas missen we bassiste Kinga Glyk, maar we komen wel binnen bij de bomvolle Missouri waar de veelbelovende Milena Casado haar opwachting maakt. De Spaanse trompettiste was vorig jaar al te zien bij Terri Lyne Carrington. Casado’s ster is rijzende, die naast Carrington ook te horen was bij onder andere Aaron Parks en Jazzameia Horn. Met haar eigen kwintet presenteert ze een mix van stukken geënt op de traditie met een poëtisch moderne inhoud, zoals een minimalistische bewerking van Unconditional Love van wijlen Geri Allen. Ze zingt hierbij en past elektronica toe. Vervolgens is er meer power en toont ze technische hoogstandjes afgewisseld met lange, lage noten die geloopt worden. Ook de band kleurt het verfijnde repertoire fraai in met spaarzame soli. (AO)
Gonzalo Rubalcaba Trio
In Madeira speelde de Cubaanse pianist Gonzalo Rubalcaba repertoire van de albums Turning Point en Skyline. Met contrabassist Matt Brewer en drummer Ernesto Simpson. Het was genieten van zijn sprankelende hoogtonige pianospel. Het optreden werd gekenmerkt door rustige lichtvoetige energie. Erg mooi was Otra Mirada geïnspireerd op de bolero. Het was een concert met meesterlijk pianospel, krachtige en subtiele contrabas en strakke drums. (RB)
Vulfpack
Op de twee main stages, Maas en Nile, ontbreken dit jaar wat grote, maar vooral spannende, vernieuwende acts. Raye is wellicht de uitzondering. Tenminste, op papier dan. Zo staat Vulfpack verrassend op het hoofdpodium. Geen nieuwkomer, maar wel voor het grote publiek. Ondanks dat de energieke funkjazzgroep niet de hele zaal loskrijgt, heeft dat zeker niets te maken met gebrek aan muzikaliteit of energie. Mogelijk dus dat de massa de band niet (goed genoeg) kent. Hoewel sommige toeschouwers bepaalde bas en toetsenriffs volledig mee neuriën. En gitarist Corey Wong trekt ongetwijfeld ook de aandacht na zijn populariteit van vorig jaar. Kleine kanttekening is dat de songs niet echt beklijven. Wel is het interessant om naar te kijken; de onderlinge chemie en het plezier van de band spat van het podium af. Daarnaast zijn er veel changes qua instrumentatie, want de mannen van Vulfpack zijn van alle markten thuis.
Wanneer de groep het instrumentale Dean Town speelt met een vette feature voor bassist Joe Dart, die met zijn aanstekelijke verschijning al indruk maakt, gaat toch het dak eraf. De gimmick van toetsenist annex zanger Theo Katzman doet er tijdens de toegift nog een schepje bovenop, eindigend met een handstand. En laten we ook de imponerende -over de top- flageoletnoten van drummer/zanger/gitarist Jack Stratton niet vergeten. (AO)
Myra Melford
In de Missouri klinken hele andere, meer verfijnde klanken. Gelukkig geeft ook North Sea Jazz steeds meer gehoor en ruimte aan gendergelijkheid en zijn er ook dit jaar diverse vrouwelijke musici vertegenwoordigd, zoals Myra Melford’s Fire and Water ensemble. De vijfkoppige groep van de Amerikaanse pianiste bestaat uit louter topmusici uit de zogenaamde ‘New Jazz Movement’, dat met avontuurlijke composities aanschurkt tegen de avant-garde. Ondanks het hoge en complexe speelniveau, is het helaas wel erg statisch om naar te kijken omdat iedereen van blad leest, er weinig aan onderlinge interactie is en met name saxofoniste Ingrid Loubrock met te veel noten spuwt. (AO)
Kurt Rosenwinkel Quartet
Gitarist Kurt Rosenwinkel trad op met saxofonist Mark Turner, Ben Street op bas en drummer Jeff Ballard.
D.K Harrell
In de Congo tent was het genieten van door B.B King geïnspireerde blues van de Amerikaanse zanger/gitarist D.K Harrell en zijn vijfkoppige band. Harrell is pas 2 jaar professioneel bezig en heeft speelde eigen composities van zijn debuutalbum The Right Man. Met de soul en funkinvloeden van de nummers, swingde de muziek meteen energiek de pan uit. De melodielijnen van zijn zeer goede gitaarspel combineerde heel goed met het spel van saxofonist Russ Bryant. (RB)
Jamie Cullum
Hij draait alweer 20 jaar mee op de grote podia; publiekslieveling Jamie Cullum pakt dan ook flink uit in de Nile met een achtkoppige band inclusief blazers en backingvocals. Hij opent zijn set met een soulvolle bewerking van zijn eigen Get Your Way en in een medley een knipoog naar Its Your Thing van The Isely Brothers en Ray Charles’ That’s What I Say. Daarna neemt hij gas terug met het sfeervolle These Are The Days. Die soulvolle en zelfs bij vlagen gospelsound voert hij als een rode draad door in zijn show en dat past hem prima. Hij doet alles met even anders.
Cullum spreekt uiteraard het publiek toe met lichte zelfspot. Zoals de anekdote dat hij tijdens het op beeld terugzien van 20 jaar concerten op NSJ hij elke keer opnieuw gruwelt van zijn eigen kapsel. “But you keep coming”, grapt hij.
Dan maakt hij een swinguitstapje met de Disney klassieker Everybody Wants To Be A Cat uit The Aristocats. Dat nummer maakte indruk op hem als kind en wakkerde zijn liefde voor jazz aan. Tijdens All At Sea, dat hij sterk alleen uitvoert op piano, hangt de zaal aan zijn lippen Wanneer hij dan ook nog de pit in loopt en het publiek toezingt, zijn overal blije gezichten te zien. (AO)
Amaro Freitas Trio
In Yenisei speelde de Braziliaanse pianist Amaro Freitas met zijn trio repertoire van zijn album Y’Y. De muziek is geïnspireerd op de natuur van het Amazone regenwoud, waar hij langere tijd logeerde bij een inheems volk. Freitas is een van de huidige sterren van Braziliaanse jazz. Het optreden werd gekenmerkt door zijn contemplatieve pianospel, soms licht rollende drums en mooie contrabas ritmiek. Amaro liet hoge en lage pianotonen mooi samen klinken. Hij vertelde geïnspireerd te zijn door Chick Corea. Ook speelde hij op wat hij een prepared piano noemde. Daaruit haalde hij allerlei geluiden door zijn hand erin te leggen. Het was daardoor een bijzonder en spectaculair optreden. (RB)
Signeersessie Olivia Dean in de Jazzism-promostand
Dhafer Youssef
Op naar de Amazon, want daar sluit oud-fenomeen Dhafer Youssef de avond af. Lyrische en melancholische klanken galmen door de zaal wanneer de Tunesiër met pianist Daniel Garcia de set opent. Youssef staat niet alleen bekend om zijn prachtige spel op de oud, hij zingt ook loepzuiver en waanzinnig hoog. De eerste vijf minuten levert dat kippenvel op. De muzikant brengt ook meer opzwepend repertoire, waarbij hij altijd interactie zoekt met zijn bandleden en zijn Arabische roots verbindt met moderne jazz. Mooie features ook voor trompettist Mario Rom en pianist Garcia. Echter wordt die hoge zang met dito uithalen wel voorspelbaar, wanneer we het in vier van de vijf stukken horen. Dat geldt ook voor de songstructuur, die qua opbouw erg op elkaar lijkt. (AO)
Raye
De Britse sensatie Raye sluit de eerste avond van Norh Sea Jazz 2024 in stijl af. Alleen de podiumpresentatie zorgt er al voor dat het publiek de zangeres niet snel zal vergeten; met grote letters en in een retrosetting en ons in de jaren ‘60 wanen. “Oh my goodness!”, zegt Raye wanneer ze de omvang van de zaal ziet. Ze opent met een bewerking van The thrill is gone. “I’m a drama queen, I hope to give you a lot of drama. Hope that is ok”, zegt de duidelijk nerveuze vocalist. Ondanks de zenuwen is imponeert Raye’s met haar allround stem en eigenzinnige, naturelle verschijning. Ze strooit gelijk al met hoge, loepzuivere uithalen en switcht net zo gemakkelijk van gedragen stukken naar meer uptempo songs met een hiphop en r&b feel van haar succesvolle album My 21st Century Blues uit 2023. Ze haalt alleen veel te veel vaart uit de show met haar langdradige verhalen die soms ook irrelevant zijn. Wellicht zijn het de zenuwen en onervarenheid, want de Britse stond nog niet eerder voor zo’n grote zaal. Dat herhaalt ze zelf ook veelvuldig, waardoor het wat amateuristisch overkomt.
Halverwege de set vraagt ze aandacht voor seksueel misbruik in het nummer Icecream. Het lijkt te gaan over haar eigen ervaring als meisje. Ze toont hiermee wel lef en krijgt respect van het publiek. “I’m a very fucking, brave strong woman”, zingt Raye. Helemaal hyper is de zangeres wanneer ze haar ‘baby’, Genesis, van haar recente ep, ten gehore brengt. Halverwege het bombastische nummer volgt een nog al een vreemde overgang van donker hiphop r&b feel naar oude swing. Raye is nu al onnavolgbaar. Wel past ze veel dezelfde maniertjes, vocale lijntjes, scats en vibrato toe. Ze doet er nog een schepje bovenop door James Brown te eren en It’s a Man’s World van James Brown vertolkt. Maar zoals alles tijdens deze show, doet Raye ook dit met volle overgave. (AO)
