Met een divers programma wist ook de zaterdag van Middelheim te verrassen. Al kwam de eerlijke energie die Patti Smith op het slot van het programma wist op te roepen precies op het juiste moment. Er was flink wat energie verloren gegaan sinds Avishai Cohen met zijn Big Vicious van het podium was gelopen.
Avishai Cohen’s Big Vicious Dat trompettist Avishai Cohen een uitstekende keuze als Artist in Residence is blijkt ook weer uit het concert van zaterdag. Met zijn strakke band Big Vicious zet hij een ijzersterke set neer. Met twee drummers, een bassist en gitarist rocken de mannen er heerlijk op los zo op het vroege tijdstip. Robuust en emotioneel klinkt de band als ze het Ave Maria bewerken maar afsluiter Teardrop (van Massive Attack) kan zonder twijfel het hoogtepunt genoemd worden. Diep rakend mooi.
In de Stage-tent vandaag een heel andere wind als vrijdag. Het eerste concert daar wordt voltooid door percussionist Eric Thielemans die een welhaast verstilde set speelt en het publiek in een mooie verbijstering achterlaat. Uitstekende drummer, zeer verrassende set.
Op het grote podium trad vervolgens het Nederlandse ICP Orchestra op. Het collectief, nog steeds met de legendarische drummer Han Bennink ( die natuurlijk ooit naast mede vernieuwers Micha Engelberg en Willem Breuker mede oprichter was) in de gelederen, maakten de verwachtingen waar. Hun over elkaar heen buitelende muzikale invloeden maken elk optreden van het ICP bijzonder en zo ook vanmiddag. Dat ze muzikaal net zo gemakkelijk teruggrijpen op de oude jazz van iemand als Monk en daar vervolgens elementen van ontelbare andere muziekstijlen doorheen gooien en deze tot een spannend geheel weten te smeden blijft een enerverende ervaring. Ongrijpbaar blijven dat is waar het vrije geluid van het ICP voor staat.
Op Stage deelde drummer Thielemans vervolgens het podium met drum legende Billy Hart. Het werd een lekkere gedreven set die de mannen speelden. Elkaar heerlijk uitdagend tot een luisterrijke finale.
Hoe goed bedoelt ook, het Ornette Coleman Tribute was toch wat teleurstellend. Natuurlijk mis je de grote man zelf, dat is logisch, maar dat je hem tijdens het concert zo erg zou missen kwam onverwacht. Hoe de nogal grote band ook hun best deed, de emoties wilden maar niet binnenkomen. Het geestverruimende spel van Coleman en de glans van zijn meesterlijke composities leken ver weg tijdens het concert. Dat Coleman’s zoon Denardo de drummer van de band is en de gehele band de laatste was waar Ornette mee speelde maakte het gemis van de meester er niet minder om. Dat hij de overduidelijke leider van de band was werd het gehele optreden duidelijk. Zijn gemis nog meer.
Op Club Stage mocht vervolgens Eric Thielemans voor een derde keer aantreden. Nu in de vorm van een noise-gezelschap met de van dEUS bekende Mauro Pawlowski en Rudy Trouvé op gitaar en Jean-Yves Evrard (gitaar) en Roman Hiele (electronics) onder de naam The Mechanics Are Dancing In Your Head. De band bracht de legende van Ornette Coleman op een geheel andere manier dan even daarvoor op het hoofdpodium naar voren. In een gedreven set maakten de mannen duidelijk dat experimentele jazz net zo gemakkelijk naar een alternatief festival als Lowlands of Pukkelpop getrokken kan worden.
Dat het mooiste Ornette Coleman-tribute van de avond van punkmother Patti Smith zou komen was onverwacht maar greep des te meer aan. Met de bandleden dicht bij elkaar werd het experiment gezocht in een spannende muzikale exercitie waarbij Smith als voordrager van tekst steeds de sfeer bepaalde. Indrukwekkend tot op het bot. Het moment zat ergens midden in de set die ze speelde met haar zoon Jackson op gitaar, oud Patti Smith Group bassist Tony Sheridan en de onverwachte, vooral van Polar Bear en Sons of Kemet bekende Britse drummer Seb Roachford. De van zijn grote bos haar ontdane Roachford bleek de motor achter de geweldig spelende band waarin ook Jackson Smith een hoofdrol pakte. Zijn spel ligt ergens tussen dat van leermeesters Lenny Kaye en Tom Verlaine in en gaf elke song kracht, avontuur en souplesse. De nadruk van het concert lag trouwens veel meer op de muziek van Smith als de aankondiging ‘An Evening of Words and Music with Patti Smith’ had doen vermoeden.
Het optreden gaf de energie terug die met het verlaten van de band rondom Avisahi Cohen verdwenen was en het was een waar genot om Smith, volledig in haar element, en haar geweldige band er volledig voor te zien gaan. Natuurlijk kunnen we Patti Smith net als de avond daarvoor Einaudi niet onder jazz scharen. Dat zei ze zelf ook gelijk. Maar haar manier van voordragen heeft zijn oorsprong in de beatgeneration en als er één schrijversstroming is die de perfecte link naar jazz is geweest, is het die.
Natuurlijk kwamen al de prachtsongs voorbij die haar zo bekend hebben gemaakt, van Dancing Barefoot naar Frederick tot Because The Night, Maar het was een adembenemende uitvoering van Beneath The Southern Cross, met Smith op akoestische gitaar, die vervolgens het publiek compleet van de stoelen kreeg (voor zover dat nog niet gebeurd was werd het publiek door Smith in het hoogtepunt van de heerlijk lang uitgesponnen versie van de song met de woorden ‘get off your fucking chairs’ wel heel duidelijk gemaakt). Een ongelooflijk hoogtepunt van een overrompelende set.
Op de Club Stage was het vervolgens aan Eric Thielemans om de avond te beëindigen. Hij deed dat in het gezelschap van Jozef Dumoulin (keys & electronics), Jean-Yves Evrard (gitaar), Niels Van Heertum (euphonium), Phillip De Jager (slagwerk), Laurens Smet (bas), Billy Hart (drums), Karen Willems (drums). De flink uitgebreide band speelde een fraai slepende set waarin volop op de donkere sfeer geanticipeerd werd. Een fraaie apotheose van een spannende avond met Eric Thielemans.
