De vierenveertigste editie van het North Sea Jazz Festival start vroeg. Om half vier maakt het Noordpool Orkest onder leiding van Reinout Douma zijn opwachting en debuut in de statige Maas. Samen met de inmiddels gelauwerde zanger en alleskunner José James brengen ze een ode aan Bill Withers.
Door Angelique van Os, Rik van Boeckel. Beeld Daniel De Borger
Gehuld in een uitbundige bonte outfit met dito hoed (a la Jimi Hendrix) breekt de New Yorker gelijk het ijs door Ain’t No Sunshine in te zetten.
Het was natuurlijk een beetje de vraag in hoeverre het orkest de zeer groove-georiënteerde songs van soullegende Withers recht zouden doen. Noordpool krijgt op een enkel nummer na (zoals James’ eigen stuk Vanguard), te weinig ruimte om als collectief te vlammen en staat te veel in dienst van de artiest. Zonde van zo’n goed gezelschap.
James zelf is goed bij stem, maar speelt te veel op automatische piloot en imponeert dit keer te weinig.
Rembrandt Frerichs Trio & Kalhor
Door naar de drukkend warme Yenisei waar het Rembrandt Frerichs trio een avontuurlijk samenspel aangaat met de befaamde Iraanse kamancheh*-speler Kayhan Kalhor (Teheran, 1963). Ze kennen elkaar sinds 2013 en het is duidelijk hoorbaar dat het viertal elkaars grenzen heeft verkend en verlegt. Dynamisch, minimalistisch tot lyrisch en virtuoos.
Deze mannen – met verder de uitstekende ritmesectie van Vinsent Planjer (d) en Tony Overwater (b)- beheersen de kunst van het fluisteren, waarbij klassiek, Perzische klanken en jazz naadloos in elkaar overvloeien en elkaar aanvullen.
Bovendien hebben de stuwende ritmen en dromerige, soms dissonante tegenklanken van Frerichs een hypnotiserend effect. Een bevlogen, overtuigende samenwerking waarbij het plezier van het podium af spat.
Burt Bacharach
De 91-jarige Burt Bacharach verkocht de Amazon makkelijk uit en ging meer dan een uur lang door zijn uitgebreide repertoire heen.
Hij had een jonge band om zich heen en geweldige vocalisten waar Josie James er uit sprong maar ook John Pagano en Donna Taylor zongen de songs uit wat je het Bacharach Songbook zou kunnen noemen op een voortreffelijke manier.
Bacharach kondigde zelf met breekbare stem de songs meestal aan. De medley met bekende nummers als Don’t make me over, Walk on by, I say a little prayer for you, Always something there to remind me en Do you know the way to San José was een nostalgisch feest der herkenning.
Met This house is empty now dat hij schreef met Elvis Costello veranderde de sfeer. Bacharach liet zich vervolgens politiek niet onbetuigd. Tijdens de aankondiging van de met Billy Man geschreven song With my voice vertelde hij dit te hebben geschreven uit boosheid over de situatie in de VS.
Daarna was het tijd voor Falling out of love dat hij liet zingen door Trijntje Oosterhuis die het zoals te verwachten was erg mooi zong. Bijzonder om haar nu samen met Burt Bacharach te zien.
Raindrops keep falling on my head was leuk voor het publiek dat bij de herhaling tijdens de toegift mee mocht zingen. Maar daarvoor zong hij Alfie dat hij schreef voor de gelijknamige film. Bacharach creëerde rustig zingend achter de piano de intieme sfeer van de film.
Het publiek beloonde de levende legende tot slot met een ovationeel applaus.
*knie-viool
