Juanes begon zijn optreden in de Nile met A Dios le pido dat in 2003 een hitje was in Nederland. Vloeistofprojecties maakten vanaf het tweede nummer Fuegos (vuur) deel uit van de show.
Door Rik van Boeckel, Angelique van Os. Beeld Daniel De Borger
Zijn repertoire bestond tijdens het eerste deel van zijn optreden uit latin pop. Het werd beter toen hij overging in Spanish reggae en vallenato, een traditionele muziekstijl uit zijn land Colombia. Een mix van rock, reggae en de meest bekende Colombiaanse stijl de cumbia maakte het alleen nog beter.
We werpen een korte blik bij de overvolle Maas, waar de Britse singer-songwriter Jonathan Jeremiah veel nieuw repertoire ten gehore brengt van zijn laatste album, Good Day. De man met de bronzen stem wordt naast zijn vijfkoppige band aangevuld door twee violisten en een celliste. De dames staan niet vermeld bij de bezetting, maar een herkennen we: de Nederlandse Rani Kumar (Red Limo String Quartet). Met name de combinatie met strijkers geven meer diepgang en sfeer aan de toegankelijke stukken.
Rebels
Door naar die andere grote Brit in de Nile: Jamie Cullum. Vijftien jaar geleden maakte hij zijn debuut op het festival en nog altijd is hij rebels. Staand en springend vanaf de vleugel, dansend en zwaaiend. Een oprechte gimmick die leuk blijft. Maar Cullum is natuurlijk volwassener geworden, wijzer en serieuzer, hoewel de humor altijd in zijn muziek verpakt is. Hij opent met een klassiek swingstuk en vervolgt met het rockachtige Taller, de titelsong van zijn recente plaat. Hij blikt terug op zijn drankverleiding met het donkere nummer Drink en windt het publiek om zijn vinger met het groovende Get your Way. Cullum is lekker bij stem en zet opnieuw een overtuigende show neer. De ster van Twentysomething mag dan volgende maand veertig worden, zijn wilde haren is hij nog lang niet kwijt!
Artist in Residence
Uiteraard mag een bezoek aan een van de concerten van Artist in Residence, Robert Glasper, ook niet ontbreken in ons lijstje. De toetsenist behoeft geen introductie meer; in zijn carrière heeft hij al zoveel kruisbestuivingen laten plaatsvinden, vanuit de hiphop met grote rappers, tbegeleiding van Roy Hargrove en Christian McBride tot zijn eigen geliefde Experiment. We zien hem in triosetting met Vicente Archer (b) en Damion Reid (d), waarbij drum ‘n bass grooves de boventoon voeren in geheel eigen jazzy hiphop stijl. Glasper beweegt zich sierlijk met mooie melodische lijnen om de groove, ook vet neergezet door Archer. Dat de Amerikaan ook solistisch flink kan uitpakken raakt wel eens op de achtergrond, maar in zijn trio etaleert hij zijn skills nog eens fijntjes. Doorspekt met klassieke invloeden, vliegt eerst zijn rechterhand over de Steinway, gevolgd door heavy virtuoos spel en dissonante akkoorden. Even gemakkelijk schakelt hij met zijn mannen naar de neo-soul groove van Calls (de hit met Jill Scott) en geeft het een compleet eigen smoel met zijn vrije spel. Op het juiste moment, voordat je als luisteraar wat afdwaalt, zet het trio een strak, heavy swing tempo in en creeert een compleet andere sfeer. Dat is het mooie aan Glasper: zijn palet is zo kleurrijk en breed uitgesponnen, dat hij keer op keer blijft verrassen.
Arild Andersen
Nog zo’n avontuurlijk trio, maar van een hele andere orde is het Arild Andersen Trio. De indrukwekkende carrière van de Noorse bassist bestrijkt vele samenwerkingen met jazzlegenden als Phil Woods, Dexter Gordon en Sonny Rollins tot Paul Bley, Met zijn eigen werk formeerde hij talloze albums op het ECM label met landgenoten als Jan Garbarek en Terje Rypdal. En anno 2019 is de bassist met zijn sterke trio Tommie Smith (ts) en Thomas Stronen (d) nog steeds hip and happening! Werkend met een loopstation en effecten zet de bassist in Little Song een serene sfeer neer, waarover hij met fraaie lijnen strijkt. Daarna volgt een moderne, vette groove in het stuk, waar saxofonist Smith flink los gaat.
Van fusionfunk gaan we over naar mystieke en meditatieve klanken. Smith speelt op een houten Japanse fluit, waarbij de anderen subtiel aanvullen met soundscapes. Vervolgens switcht hij naar zijn sax en komen allerlei sferen voorbij. Prikkelend, stuwend, onvoorspelbaar en eigen zijn kenmerken voor dit uitmuntende trio.
Michel Camilo
De uit de Dominicaanse Republiek afkomstige pianist Michel Camilo staat bekend als een pianist die moeiteloos latin, jazz en klassiek combineert. Dat hij een virtuoos is op de piano liet hij horen in de Amazon. Met zijn uit Latijns Amerikaanse musici bestaande quartet en de blazerssectie van de New Collective Big Band (onder wie Benjamin Herman, Efraïm Trujillo, Miguel Martínez, Jan van Duikeren) bracht hij composities van zijn laatste album Essence. Het werd Latin Jazz van de bovenste plank met een bijzondere ode aan percussionist Mongo Santamaria (1922-2003) die in New York Camilo’s buurman was. Mongo Blues werd deels gezongen door de Cubaanse congaspeler/percussionist Eliel Lazo. Camilo vertelde over zijn ontmoeting met Art Blakey in een New Yorkse club en de jamsessie waarin hij met Blakey speelde. Als eerbetoon aan Blakey schreef hij Repercussions dat live even enerverend is als op de cd Essence; met een glansrol voor de Cubaanse drummer Ernesto Simpson. En het was zeker genieten van Camilo’s zeer gevarieerde pianospel. Wat een ritmiek, wat een ingenieuze arrangementen zoals in het voor een film geschreven Just like you. Daar voegden de New Cool Collective Horns hun rijke ervaring aan toe. Dit is een samenwerking die zeker voortgezet zou kunnen worden.
