Het mag dan wat frisjes zijn buiten, bij de Mississippi neemt de temperatuur toe door de vrolijke dansbare, soms bijna reggae-achtige songs van de Britse, van origine Tanzaniaanse, Andy Suleiman (26). Een terugblik.
Door Angelique van Os, Rik van Boeckel, beeld Joke Schot
Zijn wat hese stemgeluid ademt soul en door zijn ritmische manier van zingen zet hij een eigen stijl neer. Om hem gelijk te presenteren als nieuwe sensatie lijkt nog wat pril, maar dat deze man een feel-good gevoel creëert met zijn toegankelijke songs is al snel duidelijk. Wel is er na vier stukken weinig diepgang, dan wel afwisseling.
Sensatie Youn Sun Nah
Over diepgang en sensatie gesproken, dat is meer te vinden in de stampvolle Yenisei bij de Zuid-Koreaanse zangeres Youn Sun Nah. Deze dame draait alweer even mee, want ze debuteerde in 1993 al bij het Korean Symphony Orchestra als gospelzangeres en wordt dit jaar vijftig. Na haar Franse literatuurstudie schakelde ze later over op Franse taal en chansons. Ze vertrok naar Parijs en verlegde het accent op jazz. Maar er is ook duidelijk een opera randje in haar frasering en vibratie te horen. Nu zingt ze voornamelijk in het Engels met een verbluffende uitspraak. Bij het horen van het eerste stuk overdondert ze al met haar immense bereik, dat uitschiet van vol laag tot hoge flagiolet noten en lange uithalen. Ze zingt met ballen, soms met een scheurend geluid en tovert allerlei klanken uit haar hoed. Daarnaast is haar theatrale verschijning en repertoire ook allerst eigenzinnig. Evenals haar zang schiet het alle kanten op, soms wat over de top. Maar deze vrouw is duidelijk een stemkunstenaar van uitzonderlijke klasse, die gek genoeg nu pas voor het eerst op North Sea Jazz staat.
Mayra Andrade
De in Lissabon wonende Kaapverdische zangeres Mayra Andrade trad de 1e keer op tijdens North Sea Jazz en bracht in de Congo tent veel songs van haar laatste album Manga waarop ze Kaapverdische muziek mixt met moderne beats, geproduceerd door Ivoriaanse beatmakers. Voorheen was haar werk traditioneler en het was dus afwachten hoe ze haar nieuwe nummers live zou brengen. Uiteindelijk werd het een Kaapverdisch/Rotterdams feestje want behalve de Kaapverdianen in de Congo ging ook het niet-Kaapverdiaanse publiek op Mayra’s verzoek bij het reggae achtige Pull Up dansen. Aan het begin van het optreden was er die zwoele Cabo swing, daarna waren de keyboard sounds van Nicholas Vella soms te hard ten opzichte van Mayra’s stem. Tijdens Limitason begeleidde ze zichzelf op de ferrinho, een smalle geribbelde metalen staaf die met een ijzeren stok wordt gespeeld. Het publiek ging uit zijn dak op opzwepende songs als Vapor di Imigrason en Tan Kalakatan waarin Mayra zelf met electronica haar stem wist te vervormen. Ze zong uiteraard ook de album titelsong Manga en gelukkig ook twee nummers van haar debuut Navega (2006): Tunuca en Lua. Zo gaf ze een overtuigend optreden, het was alleen jammer dat de geluidsbalans niet altijd goed was. Maar de in een prachtige witte jurk geklede Mayra Andrade wist het publiek makkelijk voor zich te winnen.
Weergaloze Shai Maestro
Een verdieping hoger start de begaafde pianist Shai Maestro met zijn trio (Jorge Roeder (b) en Ofri Nehemya (d)) aan het laatste concert in de Madeira. Maestro is al lang niet meer het talent dat groot werd bij bassist en landgenoot Avishai Cohen. Hij heeft alweer vijf bejubelde albums op zijn naam staan. Waarvan The Dream Thief vorig jaar verscheen. Live zoeken de heren direct het avontuur op door te starten zonder setlist. Ze genieten zichtbaar van het losse samenspel waarbij ze elkaar steeds opzoeken, uitdagen en elkaars grens verleggen. Dat levert muzikale grapjes op, steeds verschuivende ritmen en tempi, en weergaloze virtuositeit. Dat de mannen elkaar blindelings weten te vinden is duidelijk, niet gek ook als je bedenkt dat Maestro en Nehemya elkaar al sinds de middelbare school kennen. Maar toch, het vuurwerk wat de drie leveren is prachtig om te aanschouwen alsook de onderlinge interactie. Deze Maestro verdient zonder twijfel een groter podium.
Still Dreaming
We sluiten North Sea af met nog meer power in de Hudson. Tenor ster Joshua Redman brengt met zijn laatste album Still Dreaming een ode aan Ornette Colemans Old and New Dreams-kwartet uit de jaren ‘70 en ‘80. Voor het album ontving hij een Grammy-nominatie. Evenals het toenmalige gezelschap presenteert de Amerikaanse saxofonist met zijn kwartet (Ron Miles (cornet), Scott Colley (b) en Dave King (d)) een ongetemde speeldrift. Toch is het even schakelen na het intense concert van Shai Maestro. Die klanken blijven nog lang in het hoofd hangen en daardoor komt Redman’s set wat minder goed binnen. Aan de kwaliteit en stukken ligt het uiteraard niet.
De vierenveertigste editie van North Sea gaat niet de boeken in als vooruitstrevend, verrassend of spannend. De herhaling van veel dezelfde namen, dan wel het accent op de vele soul- en popacts, zorgden eerder voor voorspelbaarheid. De zondag leverde nog enigszins een aantal uitschieters op. En dat zegt tegelijkertijd iets over dit uitzonderlijke festival, waar toch altijd wel iets te ontdekken valt en artiesten zich altijd hoorbaar blijven ontwikkelen.
