Zondag op North Sea Jazz. De hitte eist zijn tol bij de bezoekers die van zaal naar zaal lopen om vooral maar niets te missen. Qua programmering worden de randen van jazz opgezocht met de Afrikaanse- en latinversies van het genre.
Soulman en singer-songwriter Ruben Hein trapt af in de Darling op de slotdag van het festival. De zanger-pianist met de hese, fluwelen stem stond voor het laatst in 2013 op het festival. Hij keert terug met zijn vijfkoppige band en het gloednieuwe album Groundwork Rising. De Darling stroomt vol. Halverwege het tweede nummer komen Hein en de band wat op gang, maar ondanks de prima musici is het een wat statisch geheel. De stukken bevatten mooie koortjes en fraaie gitaarpartijen, maar het raakt niet. De sound is behoorlijk veranderd, van meer elektro en melancholische jazzpop, naar bluesy americana. En minder gelaagdheid en diepgaand dan zijn eerdere werk. En dat is jammer, want het is daardoor minder onderscheidend. Het verschil is gelijk duidelijk hoorbaar wanneer hij een aantal oudere stukken ten gehore brengt, zoals Somebody To Love. Echter vlamt het geheel te weinig om het publiek te kunnen bekoren.
Angelique Kidjo & Ibrahim Maalouf
De verwachtingen in Amazon zijn hoog gespannen voor het Queen of Sheba-concert van Ibrahim Malouf en Angelique Kidjo. De Afrikaanse zangeres uit Benin schreef de teksten en Malouf componeerde daar muziek bij. Kidjo baseerde de teksten op de zeven raadsels die de koningin van Sheba uit het Oude Testament voorlegde aan koning Salomon van Israël. Voor het publiek is er op elke stoel een flyer met de raadsels en de antwoorden neergelegd. Het uit strijkers en slagwerkers bestaande Casco Philharmonie uit Vlaanderen – gedirigeerd door Malouf – begeleidt Kidjo. Af en toe speelt Malouf ook trompet en haalt daarop uit. Kidjo haalt nooit uit, in het begin klinkt haar stem wat vlak, maar langzamerhand weet ze – als Afrikaanse koningin gekleed – meer te boeien. Je kunt merken dat dit de tweede keer is dat ze met dit orkest deze liederen zingt, dat er maar één keer is gerepeteerd. Het idee achter deze symfonische creatie is echter prima en met de klassieke Arabische orkestmuziek creëert Malouf tijdens het eerste deel van het concert een muzikale sfeer die we kennen van zijn album Kalthoum (2015). Dat is dan ook het mooiste gedeelte, al zijn de gitaar, bas en vooral de djembé solo’s tegen het eind van het concert zeer de moeite waard.
Artist in Residence: Michael League & Bokanté
Artist in residence Michael League presenteert op de laatste dag zijn jongste project: Bokanté. Vorig jaar stond de Amerikaan ook al met de global group op North Sea Jazz. Deze multiculturele rasmuzikanten hebben hun sporen ruim verdiend bij diverse grote artiesten zoals Sting en Paul Simon. Ze brengen dan ook op hoog niveau een muzikale reis die start in het Midden-Oosten dan gaat naar Afrika om via Zuid-Amerika in Noord-Amerika te eindigen. Ondanks dat frontvrouw en vocalist Malika Tirolien de aandacht trekt met haar warme sterke en donkere sound, is dit echt een hecht collectief. Niet gehinderd door klein technisch ongemak pakt de tienkoppige groep snel de draad op, de bandleden geven elkaar de ruimte. Ook de gasten, Bassekou Kouyaté, Sekou Kouyaté en Medi Haddab schitteren. Fraaie opbouw, mooie koortjes en ondanks de grote bezetting blijven de gelaagde partijen mooi overeind en goed hoorbaar. Visueel mag er nog wel iets meer gebeuren, maar verder niets op af te dingen. Steengoede band.
Moses Sumney
Moses Sumney
Terug naar de Darling waar Moses Sumney, een van de grote verrassingen van vorig jaar, zijn opmars maakt. De Amerikaan met Ghanese roots ondervond de afgelopen jaren een goede leerschool als backing vocalist bij Erykah Badu, Solange en Sufjan Stevens. Na het lovende ontvangst van zijn debuutalbum Aromanticism, ligt de wereld aan zijn voeten. En terecht. Zijn urbansoul heeft een scherp randje, met stevige beats en synthpartijen. Sumney beschikt over een geheel eigen sound met zijn herkenbare falset en bouwt een sterke dynamiek op met een loopstation en vocoder. Hij stelt zich kwetsbaar op door kleine, dromerige orkestrale songs te brengen met een feature voor viool. Een bijzondere performance met overweldigende stukken, fascinerende, prikkelende arrangementen.
Oumou Sangaré
Oumou Sangaré
We gaan terug naar Afrika want van het Ethiopië waar de Queen of Sheba geleefd zou hebben, gaan we naar het Mali van Oumou Sangaré. Ze wordt aangekondigd als de zangvogel van de Wassoulou, het Malinese volk waartoe Sangaré behoort. Begeleid door haar vooral Franse band, zingt ze in de Congo-tent veel nummers van haar laatste album Mogoya (2017) zoals Kamelemba en Bena Bena. Ze is goed bij stem. Abou Diarra voegt vaak subtiel de klanken van de n’goni, de West-Afrikaanse luit, toe aan de door funk en pop beïnvloede muziek van SangaréArt. Ook oud werk van Moussoulou, het album waarmee ze in 1989 doorbrak, ontbreekt niet. Zoals het intrigerende Daraby Nene.
Fieh
De jonge Noorse soulband Fieh hadden we in 2017 al gespot tijdens het unieke Ice Music Festival in Geilo. Dat klonk vanwege de ijsinstrumenten heel anders dan nu. De nog wat bleu ogende band rondom de 22-jarige zangeres Sofie Tollefsbøl heeft haar naam al aardig gevestigd in hoofdstad Oslo. De potentie is dan ook zeker aanwezig met deze strakke band, fraaie koortjes, aanstekelijke songs en uiteraard die fijne diepe stem van Tollefsbøl. Ze moeten een beetje loskomen. Met name de achtergrondzangeressen staan er wat verloren bij. Een beetje rijpen en dan komen deze Noren er wel.
Selah Sue
Selah Sue
Na zeven jaar drukke tourschema’s en veel routinematige optredens moest en zou het anders bij Selah Sue. Op North Sea Jazz zien we de oprechte passie en beleving terug bij de Vlaamse zangeres. Ze brengt een nieuwe set soulvolle songs, gespeeld in trio-formatie, die meer creatieve vrijheid ademt en terug gaat naar de basis. ‘Ik ben ruim een jaar geleden voor het eerst mama geworden en ik vind het top.’ De komst van haar zoon Seth in maart 2017 heeft indruk gemaakt en is volop onderwerp van gesprek én muziek. Dat horen we op In A Heartbeat en Full Of Life. Muzikaal gezien complexer werk dan op Reason (2015). Sanne heeft duidelijk gewerkt aan haar technische vaardigheden en maakt veel gebruik van loops en stemeffecten. Ook haar gitaarspel is een niveau hoger dan we gewend zijn. Hope A Little Harder laat dit duidelijk zien. De overige nieuwe songs Always en I Need voelen nog niet helemaal af. Joachim Saerens (piano, keys) en Simon Lenski (cello) spelen een ondergewaardeerde maar evidente rol in het geheel, waardoor ook de gevestigde songs als Alone, Peace Of Mind en This World verrassend tot hun recht komen. Toch jammer dat ze niet even meedeed met Marcus Miller, Cee Lo Green of Jazz Loves Disney: allen op North Sea Jazz dit jaar. De onlangs verschenen covers Que Sera, Sera (met Marcus Miller) en So This Is Love (met Jazz Loves Disney) waren bij uitstek een goed excuus geweest. (Tekst Selah Sue: Jasper Bosman via rathermusic.com meer info hier)
Mulatu Astatke
Helaas is bijna tegelijkertijd met Sangare een andere Afrikaanse grootheid, namelijk Mulatu Astatke uit Ethiopië, geprogrammeerd; in de Madeira. Met zijn ethiojazz heeft hij onder meer Jungle by Night beïnvloed. Astatke speelt afwisselend vibrafoon en percussie. Niet alleen speelt hij met zijn band een mix van Ethiopische muziek en jazz maar ook sijpelen latininvloeden door in zijn composities. In West-Africa meets East-Africa speelt congaspeler Richard Baker een belangrijke rol via West-Afrikaanse 12/8 ritmes. Helaas is de masenqo, de eensnarige Ethiopische harp, nauwelijks te horen maar verder is dit een prima concert!
Eric Vloeimans
Eric Vloeimans lijkt zichzelf keer op keer te overtreffen met bijzondere projecten. Dat geldt zeker voor Levanter; een prachtig samenspel met de Syrische klarinettist Kinan Azmeh en pianist Jeroen van Vliet. De muziek ademt chamberjazz, klassieke invloeden en Arabische klanken. Mooie uitgesponnen melodieën, mystieke atmosferen – de woestijn lijkt met deze hitte heel dichtbij – en sterke dynamiek. Ondanks het individuele spel weet het drietal elkaar steeds blindelings te vinden en aan te vullen. Vloeimans’ fluwelen toon voelt aan als een zacht bed en vormt een stem met de melancholische klank van Azmeh. De zangerige lyrische lijnen worden afgewisseld door fraaie ritmische motieven, waardoor het nergens saai of voorspelbaar wordt. En het verbindende subtiele spel Van Vliet brengt alles in balans. Prachtige drie-eenheid.
Rubén Blades & Roberto Delgado Salsa Big Band
Rubén Blades
Vanuit de Madeira naar de Maas voor Rubén Blades en de salsa bigband van bassist Roberto Delgado. Na de eerste songs geeft Blades ruimte aan een compositie van een van de trompettisten om vervolgens heel verrassend een nummer van Frank Sinatra te zingen: The Way You Look Tonight. Blades en de bigband zorgen vervolgens voor een geoliede show met nummers als One Pachanga, Adonde en Pedro Navajo, een salsabewerking van Mack The Knife van Kurt Weill en Bertold Brecht. Daar begint hij mee en zingt daarna de bewerking. Blades is goed op dreef, haalt ook de vlucht in 1973 aan van zijn familie uit het Panama van dictator Noriega. In het lied dat hij daarover zingt, is de pijn van die vlucht voelbaar. Op Muévete kan niemand stil blijven staan en her en der in de Maas wordt er salsa gedanst. Het is een geweldig concert dat ook visueel wordt ondersteund met projecties van onder meer New York bij nacht.
Harold Lopez-Nussa Trio
Er is nog meer Latijns Amerikaanse muziek want in Congo treedt de Cubaanse pianist Harold López-Nussa op met zijn trio, aangevuld met congaspeler Pedro ‘Pedrito’ Martinez en mondharmonica speler Gregoire Maret. Cuba brengt veel uitstekende pianisten voor en Nussa is daar een goed voorbeeld van. Hij speelde onder andere met Omara Portuondo. Een duet tussen piano en harmonica is erg bijzonder, roept associaties op met de film Once upon a time in the west. En Pedrito Martinez imponeert op vijf conga’s. Is bij Nussa latin jazz de hoofdmoot, bij die andere Cubaanse pianist, de al 20 jaar in Nederland wonende Ramón Valle, is dat niet geval. Bij Valle kun je zijn Cubaanse achtergrond terug horen in zijn zeer ritmische spel maar latin jazz is het niet. Het is instrumentale jazz met een knipoog naar Thelonious Monk. Valle speelt in de Madeira met zijn trio vooral repertoire van zijn dit jaar verschenen album The Time Is Now. Valle is een erg goede pianist die snel kan spelen. Het is een genot om naar zijn lyrische spel op de toetsen te luisteren. Samen met Jaime Peet, een erg sterke drummer, en contrabassist Omar Rodriguez Calvo weet hij zonder meer te overtuigen. Erg mooi zijn Timeless Generations en Baila Harold baila , de laatste afkomstig van het album Playground (2009), een beeldend eerbetoon aan een bevriende danser. In Te Extraño (Ik mis je) uit Valle zijn liefde voor zijn vorig jaar overleden moeder. Een zeer aangrijpende compositie. Bijzonder is het eerbetoon aan Michael Jackson via de instrumentale versie van diens Don’t Stop Til’ You Get Enough waarmee Ramón Valle zijn klasse onderstreept.
Keyon Harrold
Keyon Harrold
Vijay Iyer Sextet
We gaan omhoog naar de Madeira, waar een kwartier voor tijd een schrikbarend lange rij staat voor het Vijay Iyer Sextet. De avontuurlijke Amerikaan is deze zaal dan ook al lang ontstegen en heeft al 21 (!) albums op zijn naam staan. Laatste uit de rij op het ECM label is Far From Over. Het is enorm heet in de zaal, en de techniek is niet in orde. Helaas gebeurt dat echt te vaak. De powerband van Iyer die bestaat uit zwaargewichten kornettist Graham Haynes, tenorsaxofonist Mark Shim en altsaxofonist Steve Lehman, geeft bij de opener direct flink gas. Wel vreemd dat blazers van dit kaliber met bladmuziek voor hun neus staan – wat overigens niet geldt voor de ritmesectie – en niet altijd strak spelen. De vele volle solo’s die elkaar opvolgen zijn een beetje vermoeiend en raken daardoor niet. Waarom met zoveel kwaliteit gelijk alles weg willen geven? En zo gaat het concert voort. Een overkill aan jazzgeweld. We zijn toe aan frisse lucht!
Mike Stern
Mike Stern
Bassist Avishai Cohen
NSJ 2018 nadert zijn einde. Halverwege de set belanden we in de Congo-tent, waar basvirtuoos en alleskunner Avishai Cohen afsluit. Op het repertoire van zijn laatste album 1970 (Cohens geboortejaar), ligt het accent op de elektrische bas. De van oorsprong Israëlische bassist flirt hierbij met pop, funky grooves en zijn zang kwam nog niet eerder zo prominent op de voorgrond. Cohen is een teamspeler en geeft zijn medemusici ook de nodige ruimte. Zo vult drummer Noam Davis enkele minuten de ruimte met een sterk staaltje speeltechniek. Het is een afwisselende show dat eens te meer de onuitputtende muzikaliteit van de bassist toont, alsook zijn enorme diversiteit. Of het nu Afrikaanse ritmes zijn, moderne klanken, klassieke invloeden of latin. Sexy Avishai has it all. Voor ons een waardige afsluiter van het festival.
Wij van Jazzism hebben met veel plezier zoveel mogelijk acts bekeken en beluisterd. Het aantal echte muzikale hoogtepunten waren dit jaar op een hand te tellen. Maar gelukkig valt er op North Sea Jazz nog altijd genoeg te ontdekken of je in te verdiepen. Graag tot volgend jaar!
