De tweede bezochte festivaldag van zaterdag 13 april telt 14 showcases in twee congreszalen en het naastgelegen Kulturzentrum Schlachthof. Met daarnaast het uitverkochte Galaconcert met het NJJO geleid door Maite Hontelé en gasten. De Nederlandse acts lieten een sterke indruk achter met overtuigende shows.
Tekst: Angelique van Os | Foto’s: Jan Rathke
Zaterdag start mijn muzikale programma in de beurshal met de bijzondere muzikale ontmoeting tussen de Griekse/ Noorse vocaliste Marianna Sangita Røe en het Trondheim Jazz Orchestra. Orkest en artiest zijn samengebracht door een commissieopdracht van Molde Jazz. Het programma Spiti/Home is het resultaat, dat doordrenkt is met Griekse en Balkan- folklore en gemixt is met vrije Noorse jazzfolk. Niet alleen Røe zingt, ook Ina Sagstuen, Sissel Vera Pettersen en Risten Anine Gaup zingen backing vocals en hebben losse features. Risten heeft een typische stem met trillingen en zingt ook in de Sami-taal. Het is een diverse show, met stukken in Noors, Grieks en Engels, met onregelmatige maatsoorten en veel eigenzinnige instrumentatie van strijkers, oud, accordeon, fluit, tablas tot tuba, waardoor het geheel een hoog world gehalte ademt.
Tineke Postma Aria Group
Door naar het Kulturenzentrum Schlachthof waar Neerlands trots Tineke Postma haar opwachting maakt met haar Aria Group. Postma geeft gelijk gas met haar kwartet. Het eerste stuk zit vol complexe thema’s, snelle riffs waarbij Postma en gitarist David Doružka elkaar afwisselen en ritmisch gebeurt er ook van alles. Het knappe van dit viertal is dat ze individueel soms hele eigen partijen (lijken te) spelen, en als geheel alles precies klopt en goed samenkomt. Postma beweegt zich vloeiend met dynamisch spel door het geheel heen.
Postma beweegt zich vloeiend met dynamisch spel door het geheel heen
In het een-na-laatste stuk, zoekt de band de ruimte en verstilling meer op. Postma’s zangerige lijnen, de strijkende lage bastonen van Robert Landfermann en warme open gitaarklanken vormen een fraai geheel. De saxofoniste sluit af met het stuwende The Sky is Everywhere, met sterk treffend unisonospel tussen Postma en Doružka. Wayne Shorter kijkt ongetwijfeld van bovenaf tevreden mee.
DZ’OB
Op hetzelfde podium zien we het verrassende elektronische ensemble DZ’OB uit het Oekraïense Dnipro. Aangestuurd door zowel geprogrammeerde als live beats van Andrii Yarovyi, klinkt er met hobo en fagot enerzijds en cello en altviool anderzijds een spannende instrumentale mix van jazz meets technodance en dubstep. De ondersteunde kleurrijke en intense visuals zorgen voor een bijna tranceachtig geheel onder de veelal ritmische arrangementen en soms spacey soundscapes. De drumsound had in het geheel nog wel vetter mogen klinken om de echte dance vibe te creëren. Niet elk stuk is even krachtig of boeiend, soms is de muziek wat fragmentarisch, waardoor de aandacht verslapt. Het slotstuk is dan wel weer sterk en zit vol ritmewisselingen, mooie melodische lijnen en muzikale grapjes in de strijkers en donkere ritmische partijen in de blazers.
Galaconcert goes Mambo
Omdat Nederland themaland is, mag Buma Cultuur het jaarlijkse Galaconcert invullen. De eer gaat naar het Nationaal Jeugd Jazz Orkest (NJJO), onder leiding van Maite Hontelé, die verrassend ook dirigeert. Daarnaast zijn gasten, pianist Ramon Valle en fluitist Ronald Snijders uitgenodigd. Het thema hierbij is Jazz Goes Mambo en dat is uiteraard bij Hontelé, met haar liefde voor en ervaring met het latin genre, in uiterst goede handen.
Het concert in de nabijgelegen Hansezaal is uitverkocht. Het repertoire bestaat uit mambo’s van uit de hele wereld: van Colombia, New York, Cuba tot Nederland, vanwege een arrangement van New Cool Collecitve’s Willem Friede. Er is goed nagedacht over de bandopstelling; de rietblazers en trombones spelen aan weerszijden staand met achter in de trompetten waardoor het minder statisch is. Bongo’s en percussie in het midden met daarnaast aan weerszijden de ritmesectie. Het orkest oogt relaxt en daarbij zien de jonge honden er ook stijlvol sixties uit met strakke pakken, kleurrijke galajurken en vrolijke bloemenshirts. Enig minpuntje is dat de sound van de blazers soms wat wollig is, dat mogelijk komt door akoestiek in de zaal.
Maite Hontelé leidt het jonge orkest alsof ze nooit anders heeft gedaan; met groot enthousiasme en overgave dat aanstekelijk werkt op de band en het publiek. Tijdens het A Puorto Padre van Emiliano Salvador – op originele wijze ingeleid door baritonsax en fluit-, betreedt oud-Boy Edgar winnaar Ronald Snijders het podium met een swingende solo. Er gaan steeds meer mensen dansen en meeklappen. Met het stuk Mambo Gambo, geschreven door de trompettist van Prince, krijgt Hontelé de zaal aan het dansen en verlaat ik het swingende concert. Later, na afloop, vertelt Mark van Schaick, genremanager jazz, world en contemporary classical van Buma Cultuur, dat de organisatie aangaf dat dit het beste Galaconcert was dat Jazzahead! ooit heeft gehad. Mogelijk heeft de toegankelijkheid, de mix van jong meets ‘old’ en het grote enthousiasme van de musici daar een goede bijdrage aangeleverd.
Mama Terra
In de Slachthof is het volle bak bij de energieke Britse band Mama Terra. De band rondom pianist annex producer Marco Cafolla en tenorsaxofonist Konrad Wiszniewski, brengt een mix van aanstekelijke (blaas)thema’s en fijne lay-back grooves met uitbundige solos, waarbij Wiszniekski de boventoon voert met zijn virtuoze spel.
Ander opvallend gezicht is zangeres Rachel Lightbody, die met haar met haar hoge, heldere tonen het geheel extra kleur geeft. In sommige stukken vlamt ze met loepzuivere hoge uithalen. Mama Terra brengt een ander soort geluid dan we veelal horen uit de UK: meer combinatie van modern creative en dromerige acid jazz verpakt in toegankelijke songs. Fijne kennismaking.
Shuteen Erdenebaatar Quartet
In Hall 7.2 trok het Shuteen Erdenebaatar Quartet ook de nodige aandacht. De van origine Mongoolse pianiste wonende in Munchen zette met saxofonist Anton Mangold en -opnieuw- bassist Nils Kugelmann en drummer Valentin Renner een sterke set neer met virtuoos samenspel. Vooral Mangold vloog als een bezetene over zijn sopraansax; wat een technische souplesse. Erdenebaatar zelf overtuigde ook met fraaie lijnen, mooi touché en interessante composities.
RAW FISH
Jazzahead! 2024 sluit ik af met het Nederlandse RAW FISH van gitarist Teis Semey en drummer Giovanni Lacovella. Het duo is uitgebreid met toetseniste en zangeres Marta Arpini. Het drietal doet hun naam eer aan door rauwe, scheurende klanken te mixen met een hoog rockgehalte, waarbij vrije improvisatie ook zeker aanwezig is. Echter heeft dit ‘visje’ ook zeker een zachte kant, met bijna lieflijke zanglijnen aangevuld door subtiel gitaarspel. Het is mooi dat het trio zich ook kwetsbaar durft op te stellen om vervolgens weer de diepte in te duiken, waarbij met name Semey en Lacovella elkaar constant uitdagen met interactief prikkelend vrij spel. Marta kleurt het geheel in met samples, elektronische effecten.
Terwijl de laatste acts van Jazzahead! nog een uurtje doorgaan, ben ik volledig tevreden en verzadigd. Wanneer ik het festivalterrein achter me laat word ik overmand door een gevoel van overwinning; alsof het Nederlands elftal heeft gewonnen of we een olympische medaille hebben behaald. Want de Nederlandse acts mogen trots zijn op hun prestaties, want muziek maken op dit niveau is topsport en dat verdient erkenning.
