Jazzism bezocht de eerste dag van de vijfendertigste Music Meeting in Park Brakkenstein in Nijmegen. Het was een dag met geweldige muziek uit West-Afrika, Brazilië, Cuba en Latijns-Amerika
Door Rik van Boeckel, foto’s Eric van Nieuwland, Gerard Verschooten, Maikel Bervoets
Maar ook was er Arabische zang te horen, een bijzondere cross-over van Schotse muziek en Indiase ritmiek en traditionele liederen van het in de Indische Oceaan gelegen piepkleine eiland Rodrigues.
(klik op de foto voor een vergroting)
Het middagprogramma werd nogal geteisterd door de slecht weer. Regen en zon wisselden elkaar af. Toen het Amsterdamse collectief Roda Da Holanda opende in een kleine tent in het midden van het festivalterrein, kroop het publiek snel onder de overkapping. De Braziliaanse roda de samba wordt gespeeld rond een tafel, het publiek wordt uitgenodigd om mee te zingen en te dansen. Het was een sfeervolle opening van het festival.
Coladera
Het festival kent verschillende podia. Op de Gelderland Talent Stage traden diverse jonge muzikale talenten op zoals Amaguk met hun energieke mix van jazz en pop. Het overdekte Ziro podium bood ondanks de regen al meteen een tropische verrassing met de muziek van Coladera. Deze groep rond de Braziliaanse zanger/gitarist Vitor Santana en de Portugese gitarist João Pires speelde repertoire van hun onlangs uitgebrachte album La Dôtu Laco. Hun songs vormen een cocktail van muziek uit Portugeestalige landen, met name Brazilië en Kaapverdië maar ook Portugal en Angola. Primer Letra en Funaná do moreré gaven een Braziliaanse twist aan de Kaapverdische batuque en funana.
Bassekou Kouyaté
Bassekou Kouyaté en zijn familieband Ngoni Ba stonden daarna op het Nikko hoofdpodium. De meester op de n’goni, de West-Afrikaanse harpluit, gaf een geweldig optreden. Hij speelde veel nummers van zijn album Jama Ko (2013) en van zijn laatste Miri, zoals Kanougnon en Wele Cuba. Zijn snerpende n’goni-solo’s waren een genot om naar te luisteren, net als naar de solo’s van Mahamadou Tounkara op de tama (talking drum). Tijdens Jama Ko begon het keihard te regenen en moest de fantastische zangeres Amy Sacko, de vrouw van Bassekou, even naar achteren vluchten. Bassekou speelde onverstoorbaar door en gelukkig brak bij een van zijn solo’s de zon weer door. Heel mooi was Poye dat Bassekou op Jama Ko met Taj Mahal speelt. Zonder hem liet Bassekou nog eens horen waar de roots van de blues liggen. ‘Do you want African blues’ vroeg hij het publiek. En vertelde hij dat dit een heel oud gedicht is dat door een van zijn voorvaderen in de 17e eeuw voor een koning werd gezongen.
NES
Naast bekende namen biedt Music Meeting altijd nieuwe ontdekkingen. Zoals NES, het trio van de Frans/Algerijnse zangeres/celliste Nesrine Belmokh. Ze zong afwisselend in het Frans, Arabisch en Engels. Ze heeft een goede stem, in het Engels zingend klonk ze als een jazzzangeres, het klaaglijke Arabisch riep weer een hele andere wereld op en in het Frans transformeerde ze tot een chansonnière. Met een tweede cellist erbij werd het soms dromerige muziek met klassieke invloeden. Ze sloot af met Ain’t no sunshine. Dit is zeker een zangeres die in de gaten moet worden gehouden.
De andere nieuwe naam, het Londense Rum Buffalo kon me niet bekoren. Hun rauwe zompige swingblues in vaudeville-stijl kende weinig nuances. Heel anders en bijzonder was het Sakili Trio die optraden in de Mystic-tuin. Dit trio van het eiland Rodriguez in de Indische Oceaan bracht met trekharmonica en traditionele percussie vrolijke volksmuziek.
Lo-Landers
Een hele mooie cross-over bracht Lo-Landers, een project van altviolist Oene van Geel en de Schotse folk-musicus Fraser Fifield (pennywhistle, doedelzak). Swingende grooves en verstilde momenten wisselden elkaar af. Heel apart was de combinatie van doedelzak en Indiase tabla (Hardip Deerhe). Percussionist Udo Demandt voegde daar nog onder andere cajón en de Braziliaanse pandeiro aan toe. Erg sterk!
The Garifuna Collective
Voor de avond had de Music Meeting voor diverse krakers gezorgd. Dat begon met The Garifuna Collective uit Belize op het hoofdpodium. De Garifuna stammen af van een mix van Indianen en West-Afrikaanse slaven. De groep werd opgericht door wijlen Andy Palacio maar ging na zijn overlijden door. De groovende Garifuna ritmiek bracht het dansende publiek herhaaldelijk in extase, vooral toen er ook nog een traditionele maskerdans werd uitgevoerd.
Alfredo Rodriguez, Pedrito Martinez en Mercadonegro
Daarna zorgden de Cubaanse pianist Alfredo Rodriguez en percussionist Pedrito Martinez voor een volgend hoogtepunt op het Ziro podium. Ze brachten veel repertoire van hun onlangs verschenen album Duologue, geproduceerd door Quincy Jones die hen adviseerde Michael Jackson’s Thriller een Cubaanse twist mee te geven. Die lieten ze uiteraard ook horen. Interessanter waren echter hun interpretaties van twee composities van de legendarische Cubaanse pianist Ernesto Lecuona (1895-1963): La comparsa en Canarias. Het was niet alleen vuurwerk want dit was subtiele muzikale schoonheid. Wat een prachtige pianoklanken speelde Rodriguez hier. In Canarias klonken ook flamenco invloeden. Beide musici zijn sowieso virtuozen, Rodrigues klassieke opleiding was in zijn spel sterk terug te horen en Martinez liet zijn AfroCubaanse roots vooral horen tijdens zijn magistrale conga solo’s. Ook eerde hij zingend Yemayá, de AfroCubaanse godin van de zee, beschermvrouw van de zeelui.
Tijdens het slotoptreden van salsaband Mercadonegro kwamen ze tijdens een nummer nog het podium op, Rodriguez aan de zijde van de Cubaanse toetseniste Eliane Correa (artist in focus tijdens de Music Meeting, met elke dag een optreden).
Mercadonegro bestaat uit musici, afkomstig uit diverse Latijns Amerikaanse landen: Cuba, Peru, Venezuela en Brazilië. Zij zorgden met hun opzwepende en erg sterke New York salsa uit de jaren zeventig voor een feestelijke afsluiting van de eerste dag van de Music Meeting 2019.
