Tijdens een feestelijke concertavond wordt de Boy Edgar Prijs op 6 december uitgereikt aan Monica Akihary.
Foto: Maarten Mooijman
Monica vormt met gitarist-componist Niels Brouwer de vaste kern van Boi Akih en treedt wereldwijd op. Speciaal voor deze avond hebben ze stukken uit hun oeuvre geselecteerd en spelen die met musici uit drie verschillende continenten: Sekou Dioubate, Yedo Gibson, Ruben Kieftenbelt, Dodó Kis, Nathaniel Klumperbeek, Bintou Kouyate, Maria Lekranty, Regina Lekranty, Salvoandrea Lucifora, Nora Mulder, Ada Rave, Peter Somuah, Tsammy Tsara Tsara, Camille Verhaak en Yoràn Vroom.
Jazzism sprak met Monica Akihary vlak nadat deze belangrijke prijs in de Nederlandse jazz aan haar was toegekend. Hier volgt een deel uit dat gesprek. .
‘Toekenning Boy Edgarprijs is een grote verrassing’
‘Niels en ik zijn samen Boi Akih, en we bewandelen niet een geijkte route voor jazz en improvisatie. We hebben nooit standaard bezettingen en zoeken altijd naar een eigen instrumentarium. Dat geldt ook voor de manier waarop ik mijn stem gebruik. Hoe ik ben gaan improviseren in de muziek en gaan zoeken naar een eigen klank, los van de stem van de jazzstandard en het scatten.
Klanken die passen bij de sfeer
‘Toen we 26 jaar geleden begonnen, ervoer men onze muziek als bijzonder. Met name de klank van de Haruku-taal, maar ook de teksten in het Engels. We kiezen voor de taal die qua klank het beste past bij de sfeer van de muziek. Contemporary world jazz en improvisatie zijn termen die onze muziek het beste omschrijven. Jazz is een kunstvorm. Het is vooral onze visie van hoe je de muziek gebruikt, en hoe je ruimte probeert te creëren voor het vocabulaire van alle musici, uiteindelijk ook op het podium. Dat is vooral in jazz heel belangrijk. Dat je echt gaat zoeken en de muziek volgt.’
‘Jazz is een kunstvorm’
Coltrane en Monk
‘Coltrane was natuurlijk één van de eerste met interesse voor traditionele muziek. Klassieke muziek uit India, moet ik zeggen. Toen Bob Dylan tegen Thelonious Monk zei dat hij “folk music” speelde, antwoordde Monk daarop: “Maar we spelen allemaal mensen muziek.” En daar gaat het over, de kunstvorm en hoe je wordt geïnspireerd. Dat zie je ook bij Coltrane, hij gaat zo diep en dat is nog steeds inspirerend. Hij speelt echt een verhaal waarin je moet durven mee te gaan als luisteraar. Voor mij is dat het mooie van jazz, je mag er je eigen verhaal van maken. Daarom wil ik bij een optreden vooraf niet veel vertellen, omdat ik de verbeelding van het publiek niet wil verstoren.’
Waardering en erkenning
De Boy Edgarprijs is een absolute waardering en erkenning. De prijs heeft me nog meer gemotiveerd om verder te gaan in mijn zoektocht. Tegen jonge studenten zou ik willen zeggen: als je de kans krijgt om in het buitenland te studeren of werken, doe dat, of speel met buitenlandse musici hier. Maak gebruik van die mogelijkheid en sta open voor alle invloeden. En blijf zoeken naar je eigen geluid voor jouw instrument. Wat heel belangrijk is; durf fouten te maken want zo ontdek je nieuwe wegen.’
