Drie jaar geleden stond Melanie de Biasio ook al op het grote podium van Middelheim. Toen was haar tweede album No Deal net uit. Maar zo verpletterend goed als ze de zondag van Middelheim 2016 afsloot had niemand kunnen zien aankomen.
Door: Dick Hovenga
Zie ook: Rijke muzikale vrijdag op Middelheim
Zie ook: Patti Smith redt zaterdag Middelheim 2016
In 2013 was ze een opvallende nieuwe Belgische jazzaanwinst maar met het optreden op Middelheim 2016 bewees ze definitief wereldklasse te zijn.
De zondag trapte af met de laatste bijdrage van trompettist Avishai Cohen als Artist in Residence. Hij had een aantal dagen de tijd gehad een groep muzikanten van het conservatorium van Antwerpen klaar te stomen om met een optreden het grote podium te openen. De begaafde groep muzikanten had hij goed onder handen genomen zo te horen. Natuurlijk is er de schroom te horen van jonge muzikanten die dan ineens met zo’n groot muzikant als leider, op het podium staan. Maar de spelvreugde was daar en naarmate het optreden vorderde kwam er steeds meer durf in het spel van de band. Het spel van Cohen was zoals de eerdere dagen verrukkelijk.
Dat het songbook van Joni Mitchell uitermate geschikt is voor herinterpretaties mag duidelijk zijn. Maar dat het heel moeilijk is om er ook een heel goede draai aan te geven werd zondag ook duidelijk. Zangeres Tutu Puoane had een op papier prima band mee met daarin onder meer pianist Ewout Pierreux, saxofoniste Tineke Postma en bassist Clemens van der Feen maar wat werd er vlak gemusiceerd, soms zelfs slap gespeeld. Wat meer peper, vooral in het drumwerk, waardoor ook van der Feen wat meer power kan geven zou echt geholpen hebben. Dat Postma als geen ander het saxwerk wat op de Mitchell albums te horen is snapt werd zeker wel duidelijk. Maar ook zij kon het tij niet keren.
De eerste grote verrassing van de middag was het optreden van pianist Jef Neve en rapper Typhoon. We weten wat allebei in huis hebben maar dat ze samen in staat zouden zijn een heel optreden te dragen kwam fraai onverwacht. Dat de teksten van Typhoon lyrisch perfect bij het vaak van klassieke/romantische elementen doortrokken jazzspel van Neve passen werd al snel duidelijk. Typhoon bleek wederom een geweldige crowdpleaser die met veel fraaie teksten flink wat emoties bij het publiek kan oproepen. Neve speelde daar met heel sterk spel moeiteloos op in. Dat deze vloeiende samenwerking voor heel veel herhaling vatbaar is was na een kwartier al volledig duidelijk. Doe maar gelijk een album ook. En dan het liefst een live die zoals vanmiddag met zoveel experimentele kracht tot stand is gekomen.
Dat het Vlaamse STUFF. binnen een ruim jaar terecht volledig doorgeschoten is naar een zeer groot publiek maakte hun indrukwekkende concert op het hoofdpodium duidelijk. Met een geheel nieuwe set aan composities, Hybrid Love getiteld, zochten ze wederom volop het muzikale avontuur. Als ode aan de muziektechnologische ontwikkeling putten de jonge mannen wederom uit zoveel muzikale voedingsbodems en wel op zo’n aanstekelijke manier dat het groots toegestroomde publiek al snel euforisch reageerde. De van hen zo bekende heen en weer stuiter stijl lag deze keer wat meer op de achtergrond, er werd vloeiender gespeeld en dat leverde meerdere malen fijne extatische taferelen op. Meer electronic, zelfs naar techno neigend, dan de funk van weleer was Hybrid Love een prachtige herkennismaking met het grote talent van de muzikanten. Want, mijn god!, wat kunnen die gasten toch geweldig spelen en wat voelen ze elkaar, ook als ze flink het avontuur opzoeken in ritmes en melodielijnen, toch moeiteloos aan.
Op het Club Stage mocht vervolgens het Rebirth::Collective laten horen dat zij het werk van Billy Strayhorn nieuw leven ingeblazen hadden. De in de basis toch tamelijk traditionele jazz van Strayhorn werd met een volle band (met daarin ook de gitarist Jesse van Ruller) strak en met veel plezier voor het voetlicht gebracht.
De grote verrassing van de avond was avond afsluiter Melanie de Biasio. Op basis van haar twee maanden terug verschenen en overweldigend mooie Blackened Cities EP waren de verwachting gespannen en wat maakte de Biasio en haar band het ongelooflijk waar. Het begon nog ingetogen met een paar van die prachtig sobere songs van No Deal maar met het begin van een vervolgens heerlijk lang uitgesponnen Blackened Cities werd wel heel duidelijk dat de Biasio in de afgelopen jaren een absolute wereldster is geworden. Haar voordracht, haar prachtstem en haar dwarsfluitspel maken haar een waar fenomeen. En met uitstekende, immer prikkelende composities en die geweldige muzikanten die haar omringen heeft ze alles wat ze nodig heeft om wereldberoemd te worden.
De versie die ze met haar band van Blackened Cities speelde mag het absolute hoogtepunt genoemd worden van Middelheim 2016. Wat een ongelooflijke spanning wordt er in die song toch steeds opgebouwd en hoe fraai steeds uitgewerkt. Geweldig hoe drummer Dré Pallemaerts met de perfect getraceerde ritmes de song opstuwt en prachtig hoe de Biasio hier met haar stem en dwarsfluitspel steeds op inspringt. Wat een weergaloze song! Het optreden werd vervolgd met songs van No Deal, die in emoties en spanning ook alleen maar keihard binnenkwamen. En waar ze track uitbouwt gebeurt er al helemaal iets verbluffends. De band weet in een uitgesponnen versie altijd weer en donkere laag aan te brengen die schuurt en een ultieme spanning oproept. De Biasio neemt het publiek daarbij aan de hand en voert hen door de duistere klanken naar een pel dichtbij haar. Ze emotioneert steeds optimaal. Verbluffend indrukwekkend zelfs. De aankleding en beeldvorming van het podium maakten het concert helemaal compleet. Wat een perfect apotheose van deze zondag.
