Het Stan Getz Quartet en Astrud Gilberto gaven in 1966 een onvergetelijk concert op het Berlin Jazz Festival. Van dit concert zijn in de archieven van de Berlijnse Radio de master tapes gevonden. Dit album is een wereldpremière van nooit eerder uitgebrachte live versies van de tracks van het legendarische album.
Na een vluchtige romance tussen de Getz en Gilberto hervatten zij hun persoonlijke en artistiek onafhankelijke weg. Astrud Gilberto was op het toppunt van haar roem. Verve had een reeks albums van haar uitgebracht met verleidelijke, sentimentele, jazzy Braziliaanse easy listening. Terwijl Getz een comeback had gemaakt in de jazz. Opmerkelijk was zijn ontdekking van vibrafonist Gary Burton, amper twintig jaar oud. Samen met Chuck Israels (contrabas) en Roy Haynes (drums) spelen zij op de eerste helft van dit concert van ‘66 een prachtig programma met jazz standards en ballads waarin Getz zijn lyrisch zangerige geluid laat horen. Een afwisselend organisch samenspel met de subtiele harmonische klanken van de vibrafonist.
De tweede helft van het concert betrad Astrud Gilberto het podium als ‘special guest’. De magie van het weerzien van Gilberto en Getz is te horen in de openingsmaten van “Samba de Uma Nota só”, alsof de tijd had stilgestaan. De aarzelende kwetsbaarheid van Astruds stem, de tegenstem van Stan Getz’ tenorsaxofoon, versterkt door de klankkleur van Gary Burtons vibrafoon brengt het legendarische album van 1964 in dit live concert tot leven.
In Jazzism 5, rond half oktober in de brievenbus, staat een recensie van dit album.
