Tot nu toe is het natuurlijk weer een geslaagde avond, met voorlopig hoogtepunt Anderson.Paak…..maar there’s more to follow.
Bij fluitist Ronald Snijders in de Congo swingt het bijvoorbeeld meteen. De tent is vol en Snijders is terecht terug van nooit weggeweest met zijn nieuwe project en hulp van een uitstekende set funky begeleiders. Zoals te verwachten speelt Snijders ook materiaal van zijn nieuwe album The Nelson & Djosa Sessions. Drie gasten op het album zijn ook aanwezig op NSJ: Drimble, de Malinese n’goni speler Bassekou Kouyate en Edmar Castaneda. Met Bassekou speelt hij een enerverende versie van Mali Funk en met Castaneda een fluit-harp duel in Meet the World. Ze dagen elkaar volop uit en dat maakt het tot een spannende combi. Snijders heerst nog altijd, we danken hem daarvoor.
Ze heeft dit jaar al veel titels in de wacht gesleept (Grammy, Edison Jazz Award) en erkenning gekregen voor haar warme timbre en vibrato, haar grote bereik en perfecte frasering en timing. Dan hebben we het nog niet eens gehad over haar tekstinleving, haar excentrieke verschijning en humor. 2016 is zonder twijfel het jaar van Cecile McLorin Salvant. Nu staat ze ook nog op North Sea als winnares van de Paul Acket Award. En ze maakt het keer op keer waard. Wat een sensatie, deze dame! Evenals haar subtiele trio met pianist Aaron Diehl mag er zijn. De heren brengen traditionele (minder) bekende standards tot leven met smaakvolle arrangementen die dichtbij het origineel blijven. Met name in het zelfgeschreven Fog stijgt Salvant boven zichzelf uit, met loepzuivere uithalen van hoog naar laag en geeft ze de wat donkere ballade een twist door over te gaan in een uptempo swingen vol wisselingen. Het stuk, dat staat op haar lovend ontvangen album One to Love, voelt aan als een suite. Ongetwijfeld speelt haar klassieke zangachtergrond hierbij een rol. En ze doet er nog een schepje bovenop met een verhalende versie van John Henry (van haar Woman Child album), een blue grass intermezzo, startende met alleen bas, later aangevuld door het trio. Haar jammerende zang schurkt tegen dissonanten aan, maar ze brengt het zo overtuigend en raak, dat het publiek aan haar lippen hangt.Gregory Porter heeft concurrentie.
Een andere dame die aardig aan de weg timmert en in de VS hoge ogen gooit is Cyrille Aimee. De Française liet zich als jong meisje al inspireren door de hot-club- de France stijlen en de Siniti en Roma culturen. In 2007 won ze de Montreux Vocal Jazz Competition en inmiddels dringt ze verder door in Europa met haar recente album Let’s Get Lost. Het is wel een contrast na Cecile McLoren Salvaint, maar dat is het leuke aan dit festival: hier kan alles. Aimee brengt een aanstekelijke set, met fraaie scats, een uitstapje met een loopstation en toegankelijke liedjes. Haar veelal sfeervolle ingetogen liedjes komen minder tot niet z’n recht op het gezellige, maar rumoerige Conco Square. In haar slotnummers geeft ze iets meer gas. Qua podiumpresentatie, uitstraling en enthousiasme geen gebrek, nu nog iets meer overtuiging qua bereik en Aimee komt er wel.
Earth Wind & Fire behoeft verder geen introductie. De hitmachine, ontdaan van zijn leider, draait nog altijd onverminderd op volle toeren. Maar het blijft knap om te zien hoe ze met deze legende-status omgaan. De berichtgeving sinds overlijden van Maurice White stemde niet hoopvol, maar dat valt vanavond dik mee. De groep heeft zich ontdaan van het danseressen-spektakel, wat hun show jarenlang op- of afwaardeerde, afhankelijk van je smaak. Het gaat vanavond louter over de muziek en de hits. De inmiddels van zijn zijn dreadlocks ontdane Philip Bailey is uitstekend bij stem en haalt alle hoge noten zonder problemen. Zijn partner in crime, Verdine White doet het inmiddels wat rustiger aan. Daar waar hij vroeger alles in dubbel tempo deed, gaat hij er nu zelfs af en toe bij zitten, iets wat we nog niet eerder zagen. Wellicht is dit de leeftijd? Of de kracht die het kost om dit funk instituut zonder zijn broer in leven te houden….Tot slot is het erg opvallend dat ze alle hits toch weer van subtiele nieuwe arrangementen hebben weten te voorzien, die alle spelers op scherp zet.
In de Mississippi geeft Jungle By Night met nummers van het nieuwe album The Traveller een goede show weg, er wordt dan ook flink gedanst. Daarna naar Ibrahim Maalouf in de Maas. De artist in residence geeft een geheel ander optreden dan gisteren. Nummers van de albums Red & Black Light en Illusions worden gespeeld. In deze setting benadrukt Maalouf zijn popkant en wordt het enigszins voorspelbaar.
Daarna in sneltreinvaart naar Bixiga70 in de Congo tent. De Braziliaanse groep uit Sao Paulo mixt Braziliaanse muziek heel naturel met afrobeat. Twee erg goede percussionisten, drie blazers, gitaren en drums brengen het publiek al snel uit de stoelen. Merkwaardig dat er bij het optreden stoelen zijn neergezet want de muziek van Bixiga70 is zeer dansbaar. De percussionisten (op conga’s, Djembe, bellen en andere kleine percussie) zwepen de boel behoorlijk op met felle ritmes. En gelukkig blijven de grooves niet hetzelfde, er zijn diverse maatwisselingen. Soms wordt er gas teruggenomen via een solo van de baritonsaxofonist. Maar door de lekkere ritmes en de pakkende melodieën gaat het publiek al snel uit z’n dak. Daaronder ook leden van Jungle By Night die ervoor gezorgd hebben dat Bixiga in Nederland heeft kunnen optreden. En het wordt een waar feest in de Congo, compleet met polonaise op een Braziliaanse afrobeatmix.
Zagen we Donny McCaslin krap anderhalf uur geleden nog zich in het zweet werken bij Steps Ahead, nu presenteert hij zijn eigen band met de altijd avontuurlijke en innovatieve Jason Lindner op piano en elektronica, Jonathan Maron op bas en Zach Danziger verzorgt het slagwerk. Dit is hele andere koek! En het is slechts een van de vele gezichten van McCaslin. Ondanks dat hij al twee decennia meedraait in de New Yorkse jazzscene, drie Grammy nominaties op zak heeft, en onder meer speelt met Maria Schneider en Brian Blade, trekt hij nu internationale aandacht door de bijdrage aan David Bowie’s Blackstar. Dat geldt overigens ook voor zijn band.
In zijn eigen avontuurlijke kwartet komt de signatuur van de saxofonist meer naar voren: een prachtige zangerige en loepzuivere toon en verbluffende techniek. Ook timing en ritmiek zijn subliem en vlijmscherpe solo’s schudt hij zo uit z’n mouw, alsof het nauwelijks moeite kost. De band brengt op het scherp van de snede een lekkere mix van semi-akoestische composities, soulvolle grooves en meer elektronische en experimentele stukken, waarin vooral Lindner zijn expertise toont en drummer Danziger zich uitleeft. In oktober verschijnt het nieuwe album, Beyond Now, en dat zal vast niet ongemerkt voorbij gaan. Een sterke en verrassende afsluiter van de zaterdag.
Verslag: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Beeld: Tom Beetz. Web: Dietmar Terpstra
