Onvermoeibaar gaat het dappere team Jazzism verder. Want waar vind je de meeste en beste North Sea Jazz verslagen, vers van de pers en zo uit het rumoer omhoog getrokken?
De uit Buffalo, New York afkomstige tenorsaxofonist James Brandon Lewis treedt met een vermetele set aan gevaarlijk puntige jazz naar voren, gestut door een twee koppige ritmesectie. Zijn spel is doordrenkt van Ornette Coleman en James Blood Ulmer, dezelfde drive en venijnige improvisaties, a man to watch.
Nog zo’n opvallende artiest vol botsende werelden is de van origine Cubaanse pianist Aruán Ortiz met zijn trio. Invloeden van Monk, Glass, klassiek en avantgarde ontmoeten elkaar in dit grensverleggende, hypnotiserende geluid. Hij improviseert er lustig op los, maar dreigt de aandacht wat te verliezen bij langer beluistering, niet alles kan even boeiend zijn.
De entertainmentwaarde is erg hoog vandaag. Eerst al Avery*Sunshine, die net zoveel zangeres als comedienne is en door haar gitarist en tegenwoordig ook echtgenoot afgeremd moet worden om meer te kletsen dan te spelen. Voormalig Gap Band-frontman Charlie Wilson gaat daar nog eens flink wat stappen overheen. De inmiddels 63 jarige funkveteraan was half jaren ‘80 met zijn familie groep de godfather van de hele nieuwe r&b en new jack swing beweging. De laatste 10 jaar is hij als solist in Amerika een grote ster, vooral onder het eigen zwarte publiek en het mag dus als een klein wonder beschouwd worden dat hij hier wederom op het festival staat. De 9-koppige formatie weet met minimale middelen maximaal effect te bereiken. Veel kledingwissels, lampen-jasjes en andere edelkitsch, vermakelijk maar ook muzikaal zit het waanzinnig goed in elkaar.
Over naar de grote nieuwe naam in het r&b- en hiphop-speelveld: Anderson. Paak. Eén van de fascinerende aspecten van NSJF is dat je ook zonder enig liedje te maken in de op één na grootste hal van het festival kunt staan. Paak is een geweldige drummer en zingt daarbij ook nog heel subtiel, op zichzelf al een razend ingewikkelde combinatie. Als hij wegrent van achter zijn drumkit is hij ineens een stoere hiphopper, die met een compleet andere klankkleur rapt en zingt, bijna als een gespleten persoonlijkheid. Paak maakt geen liedjes maar een soort soundscapes die neigen naar dance, hiphop, future funk en alles ertussen in en wonderwel klopt het allemaal als een bus. Dat moet alles te maken hebben met een sterke eigenheid en persoonlijkheid.
De kleine Volga barst zoals elk jaar uit haar voegen en de rij beneden aan de trap is lang. Het podium staat garant voor nieuwkomers die we in de gaten moeten houden. Braskiri is daar een goed voorbeeld van. En het wordt nu opvallend, want er zijn op deze tweede avond veel internationale samenwerkingen waar Nederlandse musici onderdeel vanuit maken, wat ook geldt voor Braskiri.
De van origine Duitse Dirk Balthuis (p), Bert Lochs (trp), Wim Kegel (d) en de Noorse Steffen Granly (tuba), vormen een niet alledaags kwartet, wat alleen al opvalt door de eigenzinnige bezetting. Hun muziek beweegt zich van lieflijke, sierlijke thema’s en melodieën, tot meer ritmisch geënt en vrijer geïmproviseerd spel. Er is een mooie samenhang tussen trompet en tuba. De Noorse Granly blaast zich de longen uit het lijf met vele ritmische basnoten, alsook door fraaie melodieën te dubbelen met Lochs. Mooie, uitgesponnen muziek, met altijd een ludieke knipoog, want met de albumtitel, Killing the Mozzarella, roepen ze al de nodige nieuwsgierigheid op.
Op North Sea Jazz is ook ruimte voor reünies van het eerste uur, zoals Steps Ahead. De succesvolle jaren ’80-band die bekend werd door de eigenzinnige composities van vibrafonist Mike Manieri, verscheen in vele gedaanten met inmiddels legendarische bijdragen van wijlen Michael Brecker (s), Eddie Gomez (b) Steve Gadd (d) en Dianne Reeves (v). Ook anno 2016 klinkt de band geraffineerd, en altijd de ruimte opzoekend. Het is wellicht niet de droombezetting uit die gouden ‘Steps’ -tijd, maar excelleren doet het kwintet wel degelijk. Frontman Manieri, pianiste annex vocaliste Eliane Elias (sinds ’82 lid van de groep), bassist Marc Johnson en drummer Billy Kilson draaien al lang mee en dat is te horen aan het plezierige samenspel dat mooi in balans is.
Michael Brecker betreedt uiteraard niet zelf het podium, maar saxofonist Donny McCaslin – die toch ook al jaren in de band speelt- weet zijn nalatenschap sterk neer te zetten, met die herkenbare Brecker-sound en duizelingwekkende techniek. Elke noot is raak. Een reünie die jeugdsentiment oproept.
In de Congo-tent laat de Colombiaanse harpist Edmar Castaneda vingervlugge solo’s horen, hij paart een virtuoze techniek aan veel gevoel. Met pianist Jason Lindner en trombonist Marshall Gilkes laat hij de traditionele muziek uit Colombia samenvloeien met latin jazz. Er wordt in hoog tempo gespeeld en als Gilkes soleert geeft Castaneda subtiele accenten. Als zijn vrouw, zangeres Andrea Tierra, het podium betreedt komt de Zuid Amerikaanse liedtraditie tot leven. Daarvoor heeft Castaneda een ode gebracht aan Jaco Pastorius en solo op de harp Jesus geëerd. Het publiek beloont hem met een staande ovatie.
Verslag: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Beeld: Tom Beetz. Web: Dietmar Terpstra
