Het laatste gedeelte van de eerste avond lijkt eerst wat minder hoogtepunten te bieden dan waarmee de avond begon. Het snoeiharde geluid van James Blake nodigt niet echt uit om de Maas te betreden, bij Artist in Residence zit de zaal binnen no time bommetje vol, en tussen elf en twaalf zijn er weinig andere opties.
Lees ook: Live blog North Sea Jazz 1: Quentin Tarentino en de Maas die uit zijn voegen barst
Lees ook: Live blog North Sea Jazz 2: Van vader Chico tot spirituele voorganger Kamasi
Dan maar op tijd naar een pareltje op papier, pianist en componist Shai Maestro. En dat wordt live bevestigd. Helaas dreunt het basgeweld van Blake door de in de Yenisei-zaal, maar de Israëlische Maestro pakt het sportief op. De man heeft na Berklee een goede leerschool gehad bij Avishai Cohen (b), en vliegt nu uit op eigen titel. En hoe! De pianist start met dromerige en op klassiek geënte melodieën, die al snel samensmelten in een lyrisch expressief samenspel met bassist Jorge Roeder en drummer Ziv Ravitz. Het tempo ligt hoog van het drietal. Knap dat Maestro met z’n linkerhand constant een pulserend ritme weet te houden, terwijl hij met links een virtuoze solo neerzet.
De kracht van dit trio is niet alleen het vloeiende samenspel waarbij de groove de rode draad lijkt te vormen, naast de spannende harmoniëren van de vleugel, ook het zichtbare plezier, de interactie van de heren, spat van het podium af. Roeder en Ravitz beheersen hun instrumenten tot in de puntjes. Ook zoeken ze naast climaxen telkens de ruimte op. Maestro doet dat bijvoorbeeld in de interlude van Cinema G, waarmee hij een indrukwekkende solo neerzet. Prachtig opbouwend, van verstild, minimalistisch toe werkend naar uitdagende akkoordenreeksen, die opgaan in een sprookjesachtige droomwereld. Heerlijk om eens een concert helemaal uit te kijken.
Over naar Ibrahim Maalouf , Artist In Residence, die het publiek eerst uitlegt wat de legendarische Egyptische zangeres Oum Khaltoum betekend heeft. Hij groeide op met haar muziek. Zijn album Kalthoum is een eerbetoon aan haar en wordt integraal uitgevoerd door Maalouf en zijn Jazz Quintet. Samen met pianist Frank Woeste transformeert hij Khaltoums bijna ’n uur durende suite ‘Alf Leila Wa Leila’ (1000 en 1 nacht) tot een jazzsymphonie met uiteraard Arabische trekken en Maaloufs karakteristieke trompetspel als ankerpunt.
Hij laat eerst de Syrische udspeler Samir Hamzy het refrein van Khaltoums succesvolle suite spelen waarna het Quintet heel zorgvuldig de 2 Ouvertures en de 4 Movements speelt. Maalouf’s kwarttonen zijn natuurlijk uitermate passend voor Khaltoums muziek. Het wordt daarom ook een fantastische concert met rustige kabbelende, bijna verstilde gedeeltes en explosieve stukken waarin drummer Clarence Penn excelleert. Maalouf en zijn Quintet creëren een betoverend muzikaal landschap, soms contemplatief en balancerend op de grens van Arabisch en jazz: een boeiend geheel.
Was Ibrahim Maalouf’s optreden al heel bijzonder, dat van Melanie De Biasio is dat ook maar van een geheel andere orde. Zo bezingt de Belgisch/Italiaanse zangeres in het 24 minuten durende nummer Blackened Cities de duistere kanten van steden als Detroit, Manchester en Charleroi. Ze creëert met haar band een zeer mysterieuze sfeer die wordt versterkt door de belichting. Soms is alleen haar silhouet te zien, soms zakt ze op haar knieën zingend met zacht omfloerste stem. De subtiele grooves van drummer Dré Pallemaerts zorgen voor een bijzondere dynamiek en dat wordt nog versterkt als de zangeres dwarsfluit speelde. Di Biasio’s theatrale uitstraling maakt, gecombineerd met haar mooie gevarieerde stemgeluid en de sterke band (met ook piano, contrabas, keyboard) dit tot een erg goed optreden.
Daarna is de overstap naar de Malinese bluesrock en pop van Songhoy Blues buiten in de Mississippi groot maar welkom. De uit het noorden van Mali afkomstige band, gevlucht voor de jihadisten, produceert een aanstekelijke mix van Malinese melodieën en ritmes met Westerse pop en dat slaat aan bij het publiek dat zin heeft om te dansen…..en zo geschiedt.
In de Darling hangt vanavond een hele andere vibe dan we gewend zijn. Ogen zijn gericht op een circa vier bij zes groot beeldscherm waarop hypnotiserende patronen, designs en abstracte vormen worden geprojecteerd. Hierdoor vergeet je bijna dat producer, rapper en elektronicaman Flying Lotus op het podium staat. De Brit rijgt monsterbeats, klassieke melodieën en cinema-achtige Vibes aan elkaar en experimenteert er met knetterende beats flink op los. Het slotstuk krijgt een wat surrealistische toedracht wanneer hij spooky gelach met duistere gezichten, plots laat overgaan in een hiphop karakter op groot scherm. Flying Lotus/Steven Ellison als intrigerende Brainfeeder-baas, zo zien we het graag.
We bewaren het allermooiste voor het laatst. Was de Darling tent de hele avond al het podium voor het toonaangevende Brainfeeder- label en glorieus ingestart met Jameszoo: het sluitstuk blijkt het allermooist: de combi Kneebody + Daedelus, samen Kneedelus. Op de plaat al een sensatie maar live buitengewoon betoverend, door het vloeiend samengaan van de abstracte hiphopfunk/modern jazz van Kneebody en de tovenaar achter de draaitafels Alfred Darlington aka Deadelus. Die sampelt en scratcht er lustig op los, gekleed als Britse landlord, en valt met zijn kunsten naadloos in de even krachtige als tegendraadse bedding van de vijf Kneebodys, die stuk voor stuk niets voor elkaar onder doen, saxofonist Ben Wendell voorop. Strak geregiseerd en wonderbaarlijk spannende muziek als een reis vol spanning en verwondering. Dit is de nieuwe state-of-jazz in al zijn volle glorie!
Moe en voldaan naar bed. En op naar de zaterdag op een uitverkocht North Sea Jazz Festival!
Verslag: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Beeld: Tom Beetz. Web: Dietmar Terpstra
