Wooohaa! We zijn begonnen: de live blogs van het North Sea Jazz Festival 2016. Vanaf nu tot aan het einde van het festival zal Jazzism zo nauwgezet mogelijk verslag doen van een aantal opvallende concerten. Allemaal is ondoenlijk, maar de scherpste keuzes zullen boven komen drijven.
Lees ook: Live blog North Sea Jazz 2: Van vader Chico tot spirituele voorganger Kamasi
Zoals daar, om te beginnen is: Mitchell van Dinther, alias Jameszoo. Nederlandse dj-computer muzikant, die onlangs op het befaamde Brainfeeder-label (denk Kamasi Washington, denk Kneedelus, denk Flying Lotus) debuteerde en nu aantreedt in de Darling-zaal. Maatje te groot voor deze electronica wizard, maar wel boeiend genoeg, met zijn kwartet. Zijn stijl is eclectisch, kleurrijk, licht chaotisch maar alles past perfect: een beetje een vaas die kapot valt en waarvan de stukken aaneengelijmd een toch weer andere vaas opleveren. Alsof je naar Miles Davis ‘Bitches Brew’ luistert, met de moog synth voorop. Avant garde, vol improvisatie en creatie maar alles strak in het gelid: knappe set! Grootse ontdekking, deze Mitchell.
Ty Taylor (Vintage Trouble)
Vintage Trouble volgt, als opwindende openingsact. De groep begint heel energiek, blanke punkrock-rockabilly, leuke combo en leuke act, alleen zijn de liedjes niet zo sterk. De zanger, Ty Taylor, ziet eruit alsof hij net uit een Quentin Tarantino-film is gestapt.
Pokey LaFarge komt met z’n American roots stijl langzaam op gang. Country, blues, folk zijn de ingrediënten van zijn muziek die het diepe zuiden van de VS oproept en soms muzikaal de grens naar Mexico oversteekt waarbij hij associaties oproept met Calexico. Met jazz heeft zijn muziek weinig te maken, het is aanvankelijk ook niet verrassend. De echo van Pete Seeger klinkt soms door. Langzamerhand komt de broeierige sfeer van het Amerikaanse zuiden tot leven in songs als City Summer Blues en Close The Door. Maar net als het optreden goed op gang is, geeft hij het stokje over aan Ryan Koenig die ettelijke fraaie mondharmonica solo’s speelde maar nu met gitaar een soort country storytelling laat horen.
Verder start de vrijdag start heerlijk met een ijzersterke band van eigen bodem: Marzio Scholten’s Identikit. Saxofonisten Jasper Blom en Lars Dietrich vullen elkaar naadloos aan met zowel exploderend spel, alsook ingetogen en subtiele thema’s. Gitarist en bandleider Scholten weet telkens te verrassen en te imponeren met eigenzinnige wendingen, de ene keer de ruimte opzoekend, de andere keer bijna tegen rock aanschurkend. Een prachtige ballad waar de tenor van Blom danst over de minimale begeleiding van drummer Niek de Bruijn en bassist Sean Fasciani, ontbolstert tot een uitbundige climax. Fraai dynamisch neergezet, toegankelijk en complex tegelijk.Ondanks de vele noten die de heren spuwen en daarmee de luisteraar laten duizelen, blijft het geheel boeien door de sterk pulserende grooves en het fijne spel van Scholten zelf. Als de mannen iets meer aan hun podiumpresentatie doen is het zonder meer een topband.
Door naar de Rotterdamse helden van Re:Freshed Orchestra die met hun mix van happy hiphop, soul, R&B en jazzy Vibes het Missippiplein loskneden. Het publiek moet nog even wakker worden, aan het begin van de avond. Qua vocals zien we gast Dillenburg, die op de voorgrond treedt (wat waarschijnlijk te maken heeft met het aankomend vaderschap van mede-bandleider Furlan Felter). Maar ook Poliana Vieria lijkt te ontbreken. De energie is er niet minder om, maar de kwaliteit en haar hoge sound mist wel in het geheel. Pink Oculus staat wel haar mannetje, hoewel ze niet alle zangpartijen van Vieria overtuigend neerzet. Instrumentaal is de band flink gegroeid, het klinkt als een geoliede machine. De strijkers en blazers zijn mooi in balans en de motor van drummer Rik van Wort dendert heerlijk door.
Dat geldt ook voor de mannen van Snarky Puppy die door de Maas knetteren met het Metropole Orkest. Cory Henry is een beest op een authentieke Hammond B3. Ze spelen repertoire van hun met Grammy bekroonde Silva. Tja, wat moet je nog zeggen over deze band? De combinatie met het orkest is wederom subliem, een twee-eenheid. Vol en open tegelijk. En dat is te merken, want de Maas barst uit haar voegen. Genot voor het oor en dat op de vroege avond. Pffff….we sluiten deze eerste Jazzism blog af, op naar de tweede, die straks zal volgen!
Verslag: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Beeld: Tom Beetz. Web: Dietmar Terpstra
