Laatste blog, we zien het einde naderen. Veel jazz , nog meer not jazz en meestal goede tot erg goede….muziek, en daar gaat het om.
Volcan met Gonzalo Rubelcaba (Cuba), hij speelt lichte latin jazz-patronen, daar draaien de bas, drums en conga’s omheen. Giovanni Hidalgo (Puerto Rico) grootmeester op de conga’s, laat de congaroffels daar heel melodisch overheen klinken. Het is een virtuoos samenspel waarin Horacio ‘El Negro’ Hernandez ( Cuba) de ingewikkelde clavepatronen speelt. Dit is latin jazz van de hoogste orde met sprankelende maar complexe improvisaties. En Giovanni Hidalgo vurig solerend op de timbales. Er wordt veel geswitcht in melodielijnen en tempi en soms klinkt een herkenbare Cubasnse melodie in door. De heren houden het rustig, subtiel zelfs, slechts af en toe vlamt het.
Dan Gary Clarke Jr., de rhythm & bluesgitarist uit Amerika. Hij is, ondanks het feit dat er jaren na zijn vlammende debuut cd nog steeds geen opvolger is, nog steeds de moeite waard. Authentieker dan Lenny Kravitz, beter dan veel blues brothers en met nog altijd goede songs in the pocket. Laat dat nieuwe album nou eens los, jongen, dan gaat een breder publiek vallen voor je klasse-performance!
De oren zijn na drie dagen North Sea behoorlijk verzadigd, maar een optreden van de fenomenale Tigran Hamasyan zet de boel weer op scherp. En hoe! De winnaar van de Paul Acket Award en zijn band (Sam Minaie (b) en Arthur Hnantek (d)) zijn perfect op elkaar in gespeeld, de ritmewisselingen volgen elkaar strak op, het spel is spannend, explosief en ingetogen tegelijk. De muzikanten voelen elkaar naadloos aan. De pianist toont zijn grote virtuositeit en uitmuntende wendbaarheid; hij schakelt even gemakkelijk van (hard)rockritmen en moderne improvisaties naar vurige dissonanten tot minimalistische mystieke (zang)melodieën, waarbij hij nergens diepgang verliest. Tevens gebruikt hij hierbij het hele klavier en vult hij de bas stevig aan met lage tonen. Hamasyan geeft zoveel muzikale informatie, dat we er voorlopig even van moeten bijkomen. Soms zelfs een beetje teveel van het goede, want een pschychadelische trip is hier niets bij, wat beest! Het dak gaat er dan ook af in de Madeira en Tigran’s Mockroot is zonder twijfel een van de hoogtepunten van North Sea Jazz 2015.
Ester Rada, de Israëlische zangeres van Ethiopische afkomst, verovert met haar mix van nu soul, R&B, funk en Ethio-jazz het publiek bij de Mississippi. De blazers (sax en trombone) zorgen voor de Ethiopische touch. Ze zingt een aantal songs van haar debuutalbum zoals Out, Life Happens, Could It Be, Nanu Ney, Bad Guy en Bazi. Indruk maakt ze met Nina Simone’s Four Women dat ze zeer intens brengt. Ester Rada heeft een pittige en sexy podiumuitstraling, ze zingt in het Engels, Amhaars en Hebreeuws. Ze heeft ook nog eens een zeer sterke band om zich heen, met een goede drummer en toetsenist en eindigt met het funky swingende Bad Guy waarbij iedereen uit zijn dak gaat. Deze dame is een belofte voor de toekomst.
Tot slot de grande finale en wie had ooit gedacht dat die voor North Sea Jazz in handen zou komen te liggen van….Lionel Ritchie.Waarom niet? In de Ahoy heeft hij al gauw een keer of twintig gestaan dus hij staat inmiddels zover boven de materie dat hij nu de grootste grappen en grollen mag maken met het publiek. Mr. Hello , is it me you’re looking for himself brengt uiteindelijk een best of-show zonder weerga, entertainment all over en …party! Uit volle borst meegezongen gaat hij All Night Long door, uiteraard niet letterlijk. De immense Nile zaal is Dancing On The Ceiling en het dak gaat eraf, iedereen eet uit zijn hand en gaat blij en tevreden uitgefeest en North Sea Jazz is 2014 is afgelopen. De perfecte afsluiter. Moe maar voldaan keren we huiswaarts, opnieuw een editie vol hoogtepunten, verrassingen en sommige teleurstellingen verder. Op naar de volgende 40 jaar.
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Hoof, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz
