Inderdaad: de nacht was nog lang en onrustig, na het verpletterende optreden van Guillaume Perett en de voorafgaande flinke tikken van giganten als New Cool Collective, John Legend en Wayne Shorter.
Fris en fruitig (not) stappen we de nog lege zalen en hallen in, ter voorbereiding op de eerste optredens van vandaag. We kijken ook uit naar de signeersessies, vandaag met o.a. Laura Mvula, Selah Sue en Lianne La Havas, een echte damesmiddag toch. Maar vooral de concerten zullen ons, en jou lezer van deze Jazzism blog, kunnen bekoren.
Artist in Residence Han Bennink was al in diverse bezettingen te zien op het festival, en daar mag natuurlijk het ICP niet aan ontbreken. Helaas zonder medeoprichter Misha Mengelberg, die te ziek is om te spelen, ook Michael Moore ontbreekt. Wie nog in een roes verkeert van de afgelopen dagen wordt bruut wakker geschud zodra de eerste explosieve noten klinken. Van free jazz naar swing van Duke Ellington tot ICP-klassiekers als De Sprong der Hazen. Mooi om te zien hoe veelzijdig het orkest is binnen het geïmproviseerde idioom en dat de musici elkaar de ruimte geven; het tweede stuk is een feature voor het strijktrio met gast, gitarist Marc Ribot. Heftige kost voor de vroege middag, maar wat een virtuositeit, energie en originaliteit. Bennink vormt op natuurlijke wijze het middelpunt en de motor van het ensemble.
Prachtige luisterliedjes van de Engelse Laura Mvula met het Nederlandse Metropole Orkest met koor onder leiding van Jules Buckley. Laura schreef het album alleen in haar slaapkamer, koptelefoon op haar hoofd. Wat een contrast in de Maas waar de songs van Mvula dynamisch worden ingekleurd door het enorme orkest. In Can’t Live With The World klonk het koor als een kudde sirenes die je hypnotiserend kalmeren en de strijkers zuchtten met de zangeres mee toen ze zong: “I’ll hold you till morning.” Het Engels klinkende koraal in Father, Father werd meesterlijk vertolkt door de kopersectie van Metropole en daarna overgenomen door de strijkers. Het nummer kreeg de hele zaal muisstil. Toch sloot Laura opgewekt af met Green Garden en See Line Woman, met daarin een hoofdrol voor de altfluit. Zo kon het publiek toch nog een dansje doen.
De Amerikaanse soulzanger Curtis Harding blijkt over een mooi stemgeluid te beschikken. Maar zijn songs worden door een wat ommelige gitaarband ondersteund. Daarmee vraagt zijn materiaal meer uithoudingsvermogen dan de liefhebber kan opbrengen, laten we het daaar bij houden.
Joep Pelt, vaderlandse bluesman, treedt op in de NSJClub. Hij speelt meeste songs van zijn laatste album Show me the way: een mix van (New Orleans-) blues, singer- songwriter en Afrikaanse invloeden (Ghanese groove oa). Het klinkt overtuigend, de songs zijn prima. Hij probeert het ijs te breken door grappen te maken als: Nederlanders zijn beter in wiebelen dan in dansen en weet daarmee het publiek danig voor zich in te nemen.
Pianist Gideon van Gelder toont nog meer avontuurlijke jazz met een internationale sound. Hij speelt werk van zijn laatste plaat, Lighthouse. Direct geeft hij op de Rhodes gas en de drijvende groove van drummer Jamie Peet werkt bijna hypnotiserend. Zucco- gezicht Lillian Vieira komt soms wat twijfelend over met de zanglijnen die op het album gezongen worden door Becca Stevens. Niet altijd even zuiver, helaas. Saxofonist/klarinettist Lucas Pino schittert op de basklarinet en Van Gelder zelf toont opnieuw dat hij een van de meest getalenteerde pianisten en componisten van Nederland is met origineel en sterk ritmisch georiënteerd repertoire.
Als iemand het geluid en gevoel van de liefde kan weergeven, dan is het alleskunner Kurt Elling wel. Hier brengt hij een ode aan op zijn nieuwe album Passion World. Zoals altijd imponeert hij met zijn enorme bereik, prachtige frasering, scats, geweldige stembeheersing en vooral zijn geheel eigen interpretatie van bestaand werk. Zo geeft hij de U2-klassieker Where the streets have no name een totaal ander geluid en lading. Erg fraai, tevens een sterke solo van gitarist John McClean. Enig minpuntje zijn de gemaakte Amerikaanse grapjes en geliktheid, net iets te veel van het goede.
Dan Selah Sue , die haar optreden rustig opbouwt met songs van haar laatste album Reason. Ze creëert haar eigen sfeer. De erg sterke band laat een enorme dynamiek horen aangevuld met elektronische effecten, bijvoorbeeld via drumpads. Dan is er het moment dat Selah de akoestische gitaar ter hand neemt en ze alleen op het podium staat. Ze zingt Always Home. Indrukwekkend en ontroerend zet ze met de band I Won’t Go For More in, een van de beste songs van Reason, een prachtige uitvoering. Selah blijft zichzelf en stijgt daardoor juist boven zichzelf uit. Als een van de weinige artiesten hier kan zij de grote Nile-zaal moeiteloos aan.
Voor dit moment sluiten we af, om ons vervolgens met verve te storten in het vervolg van deze laatste 40 jaar North Sea Jazz dag.
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Dam, Kees Smallegange, Rik van Boekel, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz
