De apotheose van de Heerlen Jazzmaand bracht andermaal behoorlijk wat mensen op de been. Het programma van de zesde editie was dan ook gericht op een breed publiek. Van oude helden (Stanley Clarke), via latent talent (Mathias Eick) tot gevestigde feestband (Jungle By Night) en immens populair (Michelle David).
Door: Marcel Haerkens
Foto’s: Giel Scholtes
Geen representanten uit de huidige Britse jazzboom, maar een kniesoor die daar bij zo’n kleurrijk affiche over valt. Een subjectieve selectie.
Snarky Puppy
De leden van het ondernemende New Yorkse jazzcollectief Snarky Puppy zijn kind aan huis in Heerlen. De band speelde voorheen al in het theater en oprichter annex toetsenist Bill Laurence gooide er tijdens de editie van 2016 hoge ogen. GHOST-NOTE, het percussieduo Nate Werth en Robert “Sput” Searight hadden een groot deel van hun percussiearsenaal thuisgelaten en zelfs de Xylosynth ontbrak.
Met drums, conga’s, bongo’s en timbales en een stel begeleiders ,waaronder een superieure blaassectie, die het woord “superstrak” hoog in het vaandel hebben staan kom je echter een heel eind. Veel materiaal van hun recente cd Swaggered kwam langs waarvan het met een bulk aan ritmes gestutte Milkshake ontaardde in een kleine muzikale aardverschuiving. Explosief en soms een tikje surrealistisch. Je weet niet wat je hoort. Funkier als dit krijg je het niet.
Jungle By Night, gevestigde feestband
Avishaj Cohen
Trompettist AVISHAI COHEN en zijn kwartet, niet te verwarren met de gelijknamige eveneens uit Israël afkomstige bassist, telt pas tweeëntwintig lentes, maar bewoog zich over het podium als een gelouterde veteraan. Die zelfverzekerde houding had ook zij weerslag op zijn broer en pianist Jonathan Avishai, contrabassist barak Mori en drummer Nasheet Waits. De interactie tussen het viertal knetterde van elektriciteit al vergde hun traag om elkaar heen kronkelende zoektocht naar perfectie het nodige zitvlees van hun toehoorders. De volhouders werden getrakteerd op een caleidoscopisch universum van klankkleuren, met een hoofdrol voor Cohen’s warmbloedige blaasexercities. Magisch. De weglopers kregen ongelijk.
Tiranny Flock
TIRANNY FLOCK (een vlucht Tiranny vogels die kunnen zingen, fluiten en schreeuwen ) doet haar naam eer aan. De Amsterdamse band, waarin de met elektronische effecten gestuurde dwarsfluit van Remi Kazukauskas en het pianospel van componist en initiator Robert van der Padt een toonaangevende rol spel doet bij tijd en wijle denken aan de fusion en soms zelfs een hintje progrock van decennia geleden, maar staat vanwege het experimentele karakter evengoed met beide benen in de huidige eeuw. In hun bijzondere sound smelten electronica en organische instrumenten moeiteloos samen waarmee dit gezelschap zich vanavond , zeker in cross over-kringen, in positieve zin onderscheidt.
Michelle David
MICHELLE DAVID en haar, afgezien van de drummer, strak in het pak gestoken Nederlandse begeleiders maakten er zoals verwacht in de stampvolle Limburgzaal van meet af aan een groot feest van. De uit New York afkomstige flamboyante zangeres maakte in de lage landen en omstreken furore met haar Gospel Sessions platen en heeft inmiddels zowel het publiek van North Sea Jazz als Pinkpop voor zich ingenomen met haar adembenemende shows.
Vanavond is het niet anders. Probeer hier maar eens stil bij te blijven staan als ze zwaaiend met haar armen en stuiterend over het podium het publiek tot participatie aanspoort. Veel gospel kwam uiteraard voorbij, maar ook afgeleiden als soul en funk – Michelle is niet puristisch – deden het goed bij de swingende meute. Een licht ontvlambare ervaring.
Stanley Clarke
Een tijd geleden toerde de 66-jarige bassist STANLEY CLARKE over de wereld met een integrale uitvoering van Schooldays uit de tijd dat fusion nog jazzrock heette. Ook verklaarde hij enige jaren geleden voorgoed op contrabas over stappen. Tijdens jazzOUT haalde hij de elektrische bas toch weer tevoorschijn al moet gezegd worden dat hij voornamelijk het akoestische spel zocht.
Stanley Clarke, hyperventilerende soli
Fans van voornoemde succesplaat kwamen er bekaaid af, maar Clarke gaf een gevarieerde en virtuoos gespeelde dwarsdoorsnede van zijn oeuvre waarbij tussen zijn begeleiders vooral tablaspeler Nadar Sadar opviel. Toen Clarke tegen het eind weer een van zijn hyperventilerende soli speelde wisten we plotsklaps weer waarom hij in de jaren zeventig samen met geestverwant wijlen Jaco Pastorius tot de grootse fusionbassisten ter wereld gerekend werd. Waarvan akte.
Amina Figarova
De Azerbeidjaanse pianiste en componiste AMINA FIGAROVA woonde twintig jaar in Rotterdam voor naar New York te verkassen waar ook haar band vandaan komt. Ze is wat ongelukkig geprogrammeerd in het DSMtheatercafé waar mensen vaak langslopen of gewoon een biertje komen drinken. Zwaar onrecht want deze charmante dame en haar eminente begeleiders bleken de revelatie van de avond te zijn.
De vergelijking met Carla Bley ligt voor de hand maar gaandeweg haar optreden werd duidelijk dat haar basisinvloeden meer de richting van Wayne Shorter en het vroegere werk van Herbie Hancock uitlopen maar dan nog een stuk meer eclectisch. Wie speelt het tegenwoordig nog klaar om Chopin en Gershwin in een nummer te citeren of om Coltrane’s A Love Supreme als beginthema van een stuk te kiezen en vervolgens moeiteloos overstappen op een nummer van Frank Zappa? Evenals die laatste wist ze door subtiele aanwijzingen haar begeleiders tijdens hun improvisaties en haar eigen hallucinerende piano-erupties bij de les te houden, tijd en ruimte vergetend. Een volgende keer in de grote zaal graag.
