Het werd een uiterst succesvolle maar ook wat controversiële editie in Park Den Brandt. De grote publiekstrekkers, met name Kamasi Washington en Melanie De Biasio, deden precies wat van hen verwacht werd zonder risico’s te nemen. De hiphoppers van Black Star vielen deels door de mand terwijl vooral Belgische artiesten voor een reeks hoogtepunten zorgden.
De populariteit van de imposante Californische saxofonist Kamasi Washington en zijn clan blijft maar groeien. De man geniet duidelijk van zijn status en zette alle karakteristieken nog eens extra in de verf. Zijn volumineus blaasvolume, de solo’s van de twee drummers, krachtpatser Miles Mosley op bas en de dansende zangeres, het behoorde allemaal tot het scenario. Een heuse medecine show anno 2018. Het publiek genoot met volle teugen. Ook Melanie De Biasio heeft ondertussen haar wonderformule. Ze kroop wederom in de huid van bezwerende voodoopriesteres en kreeg de bomvolle tent volledig in haar macht met haar fluweel gevoerde parlandostem en donkergrijs klankenimperium. Fascinerend hoe deze schichtige verschijning als een sirene dergelijk bedwelmende invloed kan uitoefenen.
Bram Weijters
Gelukkig waren er ook spannende momenten. Zoals de verantwoorde heropleving van jazzfusion dankzij Bram Weijters en zijn ‘crazy men‘. Zij transponeerden een plaat uit 1974, in casu Here Comes The Crazy Man, uiterst geïnspireerd naar de eenentwintigste eeuw. In hetzelfde jaar 1974 nam Philip Catherine September Man op. Met de originele bezetting van toen (Palle Mikkelborg, Jasper van ’t Hof, John Lee, Gerry Brown) blikten ze terug. Heel wat melodischer dan toen, zij het ook zeer dicht aanleunend bij wat Miles in die periode bekokstoofde.
Nog meer retro was er langs de kant van hiphoppers Yasiin Bey (Mos Def) en Talib Kweli die hun twintig jaar oude ‘Mos Def & Talib Kweli Are Black Star’ nog eens trachtten over te doen. Teveel opvulsel en te weinig rauwheid fnuikten dit concert. Dan liever de tribal trance van saxofonist Mattias De Craene met zijn twee drummers. Of het nieuwe trio FONS., dat met een instrumentarium van gitaar, drums en saxofoon een sterk doordachte link legde tussen rockpatronen en jazztraditie.
TaxiWars
Een aanpak die TaxiWars ook al jaren hanteert. Tom Barman en Robin Verheyen kwamen een aantal nieuwe nummers voorstellen die weliswaar aansloten bij het reeds gekende repertoire maar toch net iets doordachter klonken. Ook De Beren Gieren bleven op avontuurlijke wijze trouw aan zichzelf en balden hun complexe uitersten compacter samen.
Ben Sluijs introduceerde zijn nieuwe cd Particles. Een doorgecomponeerde stijloefening met oosterse en Afrikaanse motieven gedrenkt in meditatieve cirkelbewegingen. Robin Verheyen had op zijn beurt nieuw materiaal onder de arm onder de titel When The Birds Leave. De opname zelf straalt een eerder weemoedige sfeer uit. Live haalde de intensiteit van de New Yorkse jazzsmeltkroes de bovenhand. Met begeleiders als Billy Hart, Marc Copland en Drew Gress had hij natuurlijk een gedroomd team.
Fred Hirsch
Fred Hersch citeerde rijkelijk uit zijn meest recente release, Live In Europe. Opmerkelijk hoe hij hier uitgebreid teruggreep naar Monk zonder zijn eigen persoonlijke stijl te verloochenen. Over het groots opgevat project Jazz Loves Disney kunnen we kort zijn: een suikertaart versierd met overtollige kitsch.
Artist In Residence Robin Verheyen
Zondag werd afgesloten in de beste jazztraditie met een tribute van Archie Shepp aan Coltrane, Steve Coleman & The Five Elelements (die net een nieuwe live cd uitbrachten), artist in residence Robin Verheyen deze keer in gezelschap van Joey Baron en Bram De Looze, en Aka Moon. Het collectief Mâäk mocht haar twintigjarig jubileum fêteren met vier totaal verschillende concerten in de clubtent.
Ondanks de grillige weersomstandigheden kwam het publiek massaal afgezakt. Zo kan Jazz Middelheim terugblikken op een commercieel succes. Muzikaal waren er enkele sterke tegenvallers maar gelukkig viel er tevens een en ander te beleven voor fijnproevers. Een scharnierjaar?
