Het is inmiddels 30 jaar geleden dat ik Incognito op North Sea Jazz zag. Na al die jaren brengt de band nog steeds knappe soulvolle acid jazz. Gitarist Jean-Paul Maunick ofwel ‘Bluey’ is muzikaal leider, aanjager en inspirator van dit indrukwekkende gezelschap. Hij wist het publiek te betoveren met zijn passie en toewijding.
Tekst en foto’s: Angelique Lemmens
Met een repertoire dat opgebouwd is in 46 jaar valt er voor de groep veel te kiezen. Naast eigen nummers van Bluey zoals Colibri speelt de band ook veel covers in een eigen versie. Bluey zong wat minder frequent in Eindhoven. Maar de 2 zangeressen en een zanger zorgden voor vuur. Zij namen afwisselend een nummer voor hun rekening en daagden het publiek uit om mee te zingen. De grote band van 12 muzikanten was in topvorm met een strakke ritmesectie en schetterden blazers die zo kenmerkend voor Incognito zijn.
Een bijzonder moment op de avond was het eerbetoon aan hun muzikale held Stevie Wonder. Die, zoals Bluey vertelde, ooit eens met de band meespeelde. Het was een ontroerend hoogtepunt voor zowel de band als het publiek. De 2 uur durende set eindigde met Don’t You Worry ‘about A Thing en Always There.
Daarna nam Bluey even de tijd om de zaal toe te spreken. Met tranen in zijn ogen en een brok in zijn keel deelde hij openhartig dat hij Parkinson heeft. Het kost hem steeds meer moeite om op te treden, maar desondanks geniet hij van de blije gezichten in het publiek. Zijn bandleden omarmden hem op het podium, terwijl het publiek hem beloonde met een langdurig en oorverdovend applaus.
Als afsluiting bracht Incognito een magisch moment teweeg met One Love van Bob Marley. De zaal zong luidkeels mee, waardoor de avond werd bekroond met een gevoel van verbondenheid en pure muzikale vreugde.
